Πείσμα και αποφασιστικότητα για να αποκαταστήσουμε τις ρωγμές μας

Οι πυκαγιές που έπληξαν θανάσιμα την προηγούμενη εβδομάδα το Λεκανοπέδιο της Αττικής δεν πρέπει να αποτελέσουν, ακόμη μια φορά, αφορμή για δακρύβρεχτες διαπιστώσεις, στιγμιαία οργή και παραπομπή στις καλένδες ενός αόριστου μέλλοντος όσων έπρεπε να είχαμε ήδη κάνει από χθες…
Όσοι ζήσαμε από κοντά την τραγωδία των προηγούμενων ημερών δεν έχουμε λόγια ευγνωμοσύνης προς όλους εκείνους, τους πυροσβέστες, τους πιλότους, τους εργαζομένους στους φορείς αυτοδιοίκησης, τους δημάρχους, τους νομάρχες, τους υπαλλήλους της ΔΕΗ, τους εθελοντές, τις δυνάμεις των Σωμάτων Ασφαλείας, τον Στρατό, τους απλούς πολίτες, για την αυτοθυσία την οποία επέδειξαν.
Η καταστροφή είναι δυστυχώς μεγάλη. Στα πύρινα μέτωπα όμως, από τη στιγμή που η φωτιά ξέφυγε από τον έλεγχο, έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να γίνει. Και οι εικόνες αυτές δεν θα σβηστούν εύκολα από τη μνήμη και την καρδιά μας.
Σήμερα, φτάσαμε στην επόμενη ημέρα. Στο τι πρέπει να γίνει. Για να αποφευχθεί στο μέλλον η επανάληψη μιας τέτοιας τραγωδίας. Για να είμαστε την επόμενη φορά ακόμη καλύτερα προετοιμασμένοι. Να σώσουμε περισσότερα δένδρα, να μην απειληθούν σπίτια, να μην κινδυνεύσουν κατοικίες.
Ειδικά στο Λεκανοπέδιο της Αττικής έχουμε ζήσει τα τελευταία 30 χρόνια πολλές και καταστροφικές πυρκαγιές. Κι όμως αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας για να διαπιστώσουμε ότι την απάντηση μας τη δίνει η ίδια η φύση. Παρά τα εγκλήματά μας σε βάρος του περιβάλλοντος, η φύση δεν το βάζει κάτω. Αναγεννιέται. Και συνεχίζει να μας προσφέρει απλόχερα την αγκαλιά και τη φροντίδα της. Να αναζωογονεί την καθημερινότητά μας.
Αυτό το πείσμα και την αποφασιστικότητα πρέπει να επιδείξουμε και εμείς. Να διδαχθούμε από λάθη, παραλείψεις, υστερήσεις και ανεπάρκειες.
Η προστασία του περιβάλλοντος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως φαινόμενο που είναι στη μόδα. Δεν πρέπει να είναι έτσι. Είναι αναγκαιότητα. Είναι τρόπος ζωής. Είναι χρέος ευθύνης απέναντι σε εκείνους που προηγήθηκαν, απέναντι στη γενιά μας και απέναντι στις γενιές που ακολουθούν μετά από εμάς. Δεν μας χρωστούν τίποτα να τους παραδώσουμε ένα πληγωμένο και αφιλόξενο Λεκανοπέδιο.
Οι πράξεις μας από εδώ και στο εξής θα δείξουν ότι πήραμε το μάθημά μας. Θα αποδείξουν ότι οι φλόγες δεν έκαψαν ούτε έκαμψαν το πείσμα μας για να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής μας στο μέρος όπου κατοικούμε, αναδεικνύοντας το περιβάλλον σε εθνική προτεραιότητα.
Στις πυρκαγιές της Αττικής επιβεβαιώθηκε ότι αυτός ο λαός ενώνεται για να αντιμετωπίσει μια καταστροφή. Και επιβεβαιώθηκε η αναγκαιότητα να οπλιστούν με περισσότερες, ουσιαστικές και τεχνοκρατικά θωρακισμένες αρμοδιότητες οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Εμείς ζούμε καθημερινά την αγωνία των συμπολιτών μας για τα μικρά και τα μεγάλα. Εμείς λοιπόν βρισκόμαστε πιο κοντά στην εστία του προβλήματος, επομένως και πιο κοντά στη λύση του.
Πρέπει ωστόσο οι ρόλοι να είναι διακριτοί. Να υπάρχει ένα κέντρο συντονισμού στο οποίο να απευθύνονται όλοι. Τυχόν πολυδιάσπαση την ώρα της καταστροφής απλώς θα επιτείνει τις τραγικές συνέπειες.
Οι παθογένειες φυσικά είναι χρόνιες. Είναι όμως και συγκεκριμένες. Γιʼ αυτό και μπορούμε να ξεκινήσουμε αμέσως. Τώρα. Αύριο. Από την οικογένεια, στο θέμα της καλλιέργειας μιας άλλης νοοτροπίας και κουλτούρας. Από το σχολείο, στο κομμάτι του εφοδιασμού των παιδιών με τις αναγκαίες γνώσεις. Από τους νόμους, που πρέπει να είναι σκληροί και η εφαρμογή τους απαρέγκλιτη. Για να υπάρχουν παραδείγματα δρακόντειας τιμωρίας. Προς γνώση και συμμόρφωση.
Να στείλουμε το μήνυμα ότι η Αττική στέκεται στα πόδια της. Δεν λύγισε. Αναπνέει πείσμα και αποφασιστικότητα για να αποκαταστήσει τις ρωγμές της. Χωρίς να αφήσουμε ούτε μία ημέρα να πάει χαμένη.