Οργιάζει το παρασκήνιο για τη μη αγορά ρωσικών πυροσβεστικών αεροπλάνων

Η… κολόνια κρατάει πάνω από δύο χρόνια… Οι επιτροπές αξιολόγησης και του υπουργείου Άμυνας και της Πυροσβεστικής τα έχουν βγάλει… άχρηστα και ακατάλληλα για το ελληνικό έδαφος, μια και άλλος τρόπος δεν υπήρχε για να πλασαριστούν τα γνωστά Canadair, που οι τιμές τους είναι πολλαπλάσιες από την τιμή των ρωσικών.
Το παρασκήνιο είναι βαθύ. Και στην άκρη του τούνελ, όπως ο καθένας το φαντάζεται, είναι οι μίζες… Ένας άλλος… Χριστοφοράκος είναι κι εδώ…
Το θέμα ήρθε στην επικαιρότητα εξαιτίας της άρνησης της κυβέρνησης να δεχθεί τη βοήθεια που αδαπάνως προσφέρθηκε από τη Ρωσία, να στείλει δύο αεροπλάνα, ένα
Ilyushin II 76 και ένα Beriev 200, να συμβάλουν στην κολοσσιαία προσπάθεια για την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς που κατέκαψε τα δάση της Αττικής, γιατί λέει δεν χρειάζονταν, επειδή οι φωτιές είχαν σβήσει, ενώ η Κάρυστος καιγόταν ακόμα. Και για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι «τα ρωσικά πυροσβεστικά αεροσκάφη είναι πολύ προηγμένου τύπου, αλλά προορίζονται για άλλες περιοχές, όχι για τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής γεωμορφολογίας, να σας το πω έτσι».
Η πραγματικότητα όμως που προκύπτει από τα γεγονότα είναι πολύ διαφορετική. Τόσο το Ilyushin II 76 όσο και το Beriev 200 έχουν χρησιμοποιηθεί με πολύ μεγάλη επιτυχία για δασοπυροσβέσεις στην Ελλάδα, αποδεικνύοντας εξαιρετική αποτελεσματικότητα για τις «ιδιαιτερότητες της ελληνικής γεωμορφολογίας».
Προκύπτουν μάλιστα πολλά ερωτήματα από την επίμονη προσπάθεια διαφόρων υπηρεσιακών παραγόντων να τα απαξιώσουν, προκειμένου να προωθήσουν άλλες, λιγότερο κατάλληλες, ίσως όμως αποδοτικές σε άλλους τομείς, επιλογές. Με απλά λόγια οι λόγοι της απαξίωσης δεν πρέπει να αναζητηθούν στους τομείς της αεροναυπηγικής ή της επιχειρησιακής αξιοποίησης, αλλά μάλλον στον τομέα της διαπλοκής!
Έτσι συνέβη με το γιγαντιαίο Ilyushin 76, που ήρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1998 όταν η Ρωσία το έστειλε ανταποκρινόμενη σε αίτημα βοηθείας από την ελληνική κυβέρνηση.
H επιτυχία του ήταν τέτοια που ζητήθηκε την επόμενη χρονιά για ενοικίαση. Από τα καθημερινά ημερολόγια πτήσεων εκείνης της εποχής προκύπτουν στοιχεία για δεκάδες ώρες επιχειρησιακών πτήσεων κατά τις οποίες έσβησε φωτιές στην Αττική, στους Δελφούς, στην Αρχαία Ολυμπία, στην Καλαμάτα, το Ρέθυμνο, την Κομοτηνή, την Κέρκυρα, τα Χανιά, τα Ιωάννινα, την Κορινθία, τη Λακωνία, τα Γρεβενά, την Εύβοια κ.λπ.
Παρά τη δεδομένη επιτυχία του Ilyushin, οι αποφάσεις είχαν ήδη δρομολογηθεί. Οι επίμονες εισηγήσεις του αεροναυπηγικού τμήματος του Πυροσβεστικού Σώματος, στο οποίο σημειωτέον τότε δεν υπηρετούσε ούτε ένας πραγματικός αεροναυπηγός, επικεντρώνονταν στο παραμύθι που τότε άρχισε να ακούγεται και που πλέον είναι πολύ γνωστό, ότι το ρωσικό αεροπλάνο είναι ακατάλληλο για τη μορφολογία του ελληνικού εδάφους. Έπρεπε να απαξιωθεί το Ιlyushin II 76 για να δικαιολογηθεί η αιφνίδια αγορά με απευθείας ανάθεση και με υπερβολικά υψηλές τιμές των Canadair (περίπου 30.000.000 δολάρια το καθένα) ως η μοναδική λύση!
Το ρωσικό αεροσκάφος μεταφέρει και ρίχνει στη φωτιά ούτε λίγο ούτε πολύ 45 τόνους νερού, όσο δηλαδή δέκα Canadair CL-215 ή επτά νεώτερα CL-415! Και μάλιστα, δεδομένου ότι είναι αεριωθούμενο και κατά συνέπεια πολύ ταχύτερο από τα ελικοφόρα Canadair, φθάνει στο σημείο της πυρκαγιάς πολύ πιο γρήγορα και είναι έτσι σε θέση να την προσβάλει με μεγάλο όγκο νερού στα αρχικά της στάδια, όταν ακόμη δεν έχει πάρει διαστάσεις και μπορεί να ελεγχθεί.
Αξίζει να σημειωθεί ότι προηγμένες χώρες με έντονο πρόβλημα δασικών πυρκαγιών, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία, ουδέποτε απέκτησαν Canadair CL-215 ή CL-415. Μόνο για το «ελληνικό ανάγλυφο» ήσαν κατάλληλα τελικά. Όταν μάλιστα η γραμμή παραγωγής των Canadair έχει κλείσει εδώ και πολλά χρόνια.
Αν κάποια αεροσκάφη ΔΕΝ ταιριάζουν στις ελληνικές συνθήκες, αυτά είναι ακριβώς τα Canadair CL-415, όπως φάνηκε και με το ατύχημα που είχε ένα από αυτά στις πρόσφατες πυρκαγιές, όταν ένας πλωτήρας υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια προσθαλάσσωσης για να αντλήσει νερό έξω από τον Μαραθώνα. Δυστυχώς δεν ήταν το πρώτο. Και στο παρελθόν ένα πυροσβεστικό αεροσκάφος Canadair CL-415 κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής υδροληψίας συνάντησε ένα μικρό κύμα με αποτέλεσμα να καταστραφεί ένας πλωτήρας του και να κινδυνέψει να βυθιστεί.
Στην πραγματικότητα, τα αεροσκάφη αυτά μπορούν να προσθαλασσωθούν με ασφάλεια σε υδάτινες επιφάνειες με ύψος κύματος περίπου μισό μέτρο, δηλαδή με θάλασσα σχετικώς ακύμαντη, αφού σχεδιάστηκαν για να διεξάγουν υδροληψίες από την επιφάνεια λιμνών και όχι από ταραγμένες θάλασσες, όπως είναι του Αιγαίου.
Τα ελικόπτερα
Οσμή σκανδάλου υπάρχει και στην υπόθεση της μίσθωσης πυροσβεστικών ελικοπτέρων. Είναι ακατανόητο με ποια κριτήρια προσδιορίζονται τέτοιες υψηλές τιμές στις οποίες ενοικιάζονται τέσσερα αμερικανικής κατασκευής πυροσβεστικά ελικόπτερα Sikorsky S-64E της εταιρείας Erickson. Για καθένα από τα ελικόπτερα αυτά το ελληνικό κράτος καταβάλλει το ποσόν των 4.450.000 ευρώ ανά πυροσβεστική περίοδο. Συνολικά δηλαδή, για ενοίκιο τεσσάρων ελικοπτέρων καταβάλλεται το ποσόν των 17.800.000 ευρώ ετησίως.
Αδιαμφισβήτητα πάντως τα ελικόπτερα αυτά είναι αποτελεσματικά. Πόσο περισσότερο όμως από τα Ka-32 που μεταφέρουν σε κάδο πέντε τόνους νερό και κοστίζουν μόλις 800.000 ευρώ; Στην τιμή ενός Εrickson μισθώνεις πέντε Κa-32, ελικόπτερα που χρησιμοποιούνται στην Ελλάδα επί δέκα χρόνια και πλέον, με αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Κάθε ώρα πτήσης των S-64Ε στοιχίζει περί τα 27.000 ευρώ, νούμερο που μάλλον αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ.
Οι συγκρίσεις με τα μεγαλύτερα ρωσικά ελικόπτερα Mil Mi-26 είναι πλέον καταλυτικές. Το Mil Mi-26 είναι το μεγαλύτερο ελικόπτερο στον κόσμο και έχει ικανότητα μεταφοράς φορτίου 20 τόνων, ενώ ο κάδος νερού που διαθέτει είναι χωρητικότητας 15 τόνων. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κατευθείαν να ξεκινήσει αποστολή δασοπυρόσβεσης μεταφέροντας 15 τόνους νερού και έχοντας καύσιμα για πτήση διάρκειας 3 ωρών και 20 λεπτών. Το ενοίκιο καθενός Mil Mi-26 λέγεται ότι είναι 2.100.000 ευρώ ανά έτος, δηλαδή περίπου το μισό από αυτό των S-64E, παρότι μεταφέρει τριπλάσια ποσότητα νερού από αυτά!