Κάθε θαύμα…

Με πρώτο τον Γιώργο Παπανδρέου, που έδειξε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, η στάση του ήταν πολύ θετική και δίκαια του το αναγνώρισε ο κόσμος. Και είπαμε δόξα σοι ο Θεός. Επιτέλους κατάλαβαν, σκεφθήκαμε, συνειδητοποίησαν ότι οι πυρκαγιές δεν έχουν χρώμα.
Καίνε χωρίς διάκριση. Η… φλογερή διαδρομή από το 1981 μέχρι προχθές, που άφησε πίσω της ολόμαυρες ράχες, το επιβεβαιώνει.
Όμως πέσαμε έξω. Μόλις έσβησαν οι φλόγες, πάνω στα αποκαΐδια ξανά το ίδιο έργο. Αντί όλοι να κάτσουν σ’ ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν σε μέτρα ΑΜΕΣΑ, που αν δεν αποτρέψουν, τουλάχιστον θα περιορίσουν να ξαναζήσουμε σε τέτοια έκταση τέτοια δυστυχία…
Και πρώτο μέτρο είναι το πώς ΟΧΥΡΩΝΟΜΑΣΤΕ απέναντι στη φωτιά, στην πύρινη κόλαση. Με σχέδιο μόνιμο και συντονισμό ΘΕΣΜΙΚΟ, πέρα από κόμματα και ανεξάρτητα το ποια κυβέρνηση θα είναι. Και εξοπλισμό παραπάνω και απ’ αυτόν που στα χαρτιά χρειάζεται. Όσο όσο, όπως πρότεινε με θάρρος η Γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Γιατί η ζωή και το περιβάλλον, αλλά και το σπίτι του καθενός, που έκτισε με τον
ιδρώτα του, δεν αποτιμώνται. Και φυσικά με το απαραίτητο προσωπικό, χωρίς τσιγκουνιές και κομματικές ταυτότητες… Και μετά κάθονται να δουν τι αλλαγές χρειάζεται η νομοθεσία μας για να κλείσουν πόρτες
και παράθυρα στα σχέδια εκείνων που επενδύουν στις στάχτες…
Από κοντά και οι πολίτες. Όλοι. Που δεν φάνηκαν στη μάχη του Σαββατοκύριακου. Θεατές ήταν. Έχει και η κοινωνία τις ευθύνες της… Και τις υποχρεώσεις της. Γιατί όλοι εδώ ζούμε. Δεν είμαστε σ’ άλλον πλανήτη.
Αύριο μπορεί να βρεθούμε εμείς στη θέση του τραγικού και πανικόβλητου κατοίκου της Σταμάτας, του Βαρνάβα, της Ανατολής, του Διονύσου, της Άνοιξης…
Κι ούτε μπορεί να εφησυχάζουμε. Και να τα περιμένουμε όλα από τον ουρανό, από τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και τα ελικόπτερα. Συν Αθηνά και χείρα κίνει… Ας μην το ξεχνά κανείς μας. Παλιά, που δεν υπήρχαν πυροσβεστικά και αεροπλάνα, από τους κινηματογράφους έβγαζε τον κόσμο η Αστυνομία και πήγαιναν με λάστιχα και κουβάδες να σβήσουν τη φωτιά…