Βυζάντιον

Και θέλει αναγινώσκει εν αυτώ πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού. (Δευτερονόμιον, 17:19)

Η πετριά με βρήκε στο κεφάλι σε μια παραλία της νότιας Πελοποννήσου. Δεν θέλω να διαβάζω πλέον τίποτε άλλο εκτός από εδάφια της Βίβλου. Αδυνατώ να το εξηγήσω, είμαι ανίκανος να το ερμηνεύσω. Αλλά να, ξάφνου θέλω να διαβάζω την αρχαία ιστορία του Ισραήλ με την πεποίθηση ότι πρόκειται για τον εκλεκτό λαό του Θεού – το λέει η Βίβλος, το δέχεται η ορθόδοξη πίστη μας, το πιστεύω και εγώ. Όλα ξεκίνησαν διαβάζοντας το βιβλίο του A.J. Jacobs «Πιστός για ένα χρόνο». Ο συγγραφέας, ένας άθρησκος Εβραίος, αποφασίζει να ζήσει για έναν χρόνο με βάση τις βιβλικές επιταγές, ακολουθώντας δηλαδή την Παλαιά Διαθήκη. Δεν ζει ως χριστιανός, όπως γράφει η περίληψη του βιβλίου, αλλά ως Εβραίος. Όμως το manual και των δύο θρησκειών είναι ίδιο. Και εγώ μπαίνω στον πειρασμό να τον μιμηθώ…

Θα τιμωρηθούν και οι δύο διά θανάτου.
Θα τους εκτελέσετε διά λιθοβολισμού.
(Λευιτικόν, 20:27)

Το πρόβλημα είναι ότι αν πεις να ζήσεις όπως επιτάσσουν οι Γραφές, ειδικά η Παλαιά Διαθήκη, στο τέλος θα καταλήξεις φυλακή. Πρέπει να λιθοβολήσεις μοιχούς, να καταστρέψεις είδωλα και να πάρεις στο κυνήγι βλάσφημους, κλείνοντας στο σπίτι του όποιο θηλυκό βρεις μπροστά σου. Ευτυχώς εμείς οι χριστιανοί λέμε πως η θυσία του Ιησού μάς απαλλάσσει από ορισμένες βαρβαρότητες (όπως οι θυσίες ζώων), ενώ η εξέλιξη της κοινωνίας προστατεύει την ανθρωπότητα από τη βία της κυρίαρχης ιουδαϊκής σκέψης. Διαβάζοντας το υπέροχο αυτό βιβλίο έμαθα ότι στις ΗΠΑ υπάρχει μια θρησκευτική ομάδα, οι «Χριστιανοί του κόκκινου γράμματος». Τι κάνουν αυτοί; Αφήνουν στην άκρη όλα τα περιττά ιουδαϊκά με τον Αβραάμ και το σόι του και ασχολούνται μόνο με τον λόγο του Ιησού, κοινώς μόνο με όσα είναι αποτυπωμένα με κόκκινα γράμματα στη Βίβλο. Το δοκίμασα κι εγώ. Και τότε τα πάντα χωρίστηκαν όπως η Ερυθρά Θάλασσα για να περάσουν οι Εβραίοι. Από τη μια η γαλήνη και η πραότητα του Κυρίου και από την άλλη η βαρβαρότητα του Μωυσή και της κλίκας του. Λες να είναι τόσο έντονο το φως, που τελικά με τυφλώνει;
•••
Διότι πολλές φορές η συνείδησίς σου θα σε κατηγορήσει διά πολλάς ιδικάς σου πονηρίας και απρεπείς συμπεριφοράς καθʼ όσον και εσύ κατέκρινες και κατηράσθης άλλους. (Εκκλησιαστής, 7:21-22)

Έχω αμαρτήσει. Τους βλέπω και βλασφημώ, αισθάνομαι σαν ιδιοκτήτης έπαυλης στα Σόδομα λίγο πριν ο Θεός επιληφθεί του θέματος. Οι αρχαίοι Εβραίοι μιλούσαν με τον Θεό. Εμείς συνομιλούμε με τον Διάβολο. Και έχουμε αποδείξει για άλλη μια φορά ότι η οργή του Θεού δεν είναι τίποτα μπροστά στην εγκληματική συνείδηση των παιδιών Του. Ο Θεός σε σκοτώνει με τη μία. Οι άνθρωποι σε σκοτώνουν σιγά σιγά, βασανιστικά. Και όπως θα έγραφε ο Ιωάννης στη σύγχρονη εκδοχή της Αποκάλυψης: «Με μιαρό αέρα στα πνευμόνια σου, με τη ζωή ακόμα στο ταλαίπωρο κορμί σου, θα σε θάψουν κάτω από μαύρο χώμα. Και οι σάλπιγγες τον λόγο του Αντώναρου θα ηχούν». Μια προσωπικότητα που συμπαθώ, ο Ιησούς του Ναυή, θα είχε σταματήσει και πάλι τον ήλιο στον ουρανό για να φωτίσει την ασχήμια. Να μη νυχτώσει ποτέ μήπως και δεν ξεχάσουμε. Εκεί και μόνο εκεί είναι η αιτία των δεινών μας. Στη μνήμη χρυσόψαρου που διαθέτουμε.
•••
Αυτά είναι τα ζώα τα οποία θα έχετε δικαίωμα να τρώτε από όλα τα επί γης ζώα. (Λευιτικόν, 11:2)

Μην έχεις ενδοιασμούς. Τα ζώα που σου δείχνει ο Κύριος κυκλοφορούν με υπηρεσιακή Μερσεντές και αντί για προβιά φέρουν σκούρο κουστούμι. Είναι ζώα και σου ζητεί να τα φας. Με κάθε τρόπο. Ζούμε σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει υπουργείο Περιβάλλοντος, ο αρμόδιος υπουργός διατηρεί αυθαίρετο και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης δηλώνει ότι ευθύνονται τα πεύκα που καίγονται εύκολα. Συγγνώμη, αλλά εξ όσων έχω ακούσει, η χούντα είχε περισσότερο τακτ. Ίσως η σοβαρότητα όσων γράφω αυτήν τη στιγμή να βρίσκεται στις παρυφές του γελοίου, αλλά είναι πλέον φανερό ότι η θεσμική παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι εξ ορισμού επιβεβλημένη. Διότι δεν έχουμε απλώς δυσαρμονία του λαϊκού αισθήματος με την παρούσα κυβέρνηση. Έχουμε μια κυβέρνηση που ελέγχεται για εγκληματική υστέρηση εις βάρος μιας ολόκληρης χώρας, ενός ολόκληρου λαού.
•••
Να ενθυμήσαι ότι ήσουν σκλάβος στην Αίγυπτο. (Δευτερονόμιον, 16:12)

Ένας βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, που εκλέγεται στη Στερεά Ελλάδα, μου λέει στο τηλέφωνο ότι αισθάνεται σαν μέρος της τσαρικής αυλής λίγο πριν οι μπολσεβίκοι μπουν στα ανάκτορα. Εγώ πάλι αισθάνομαι σαν εβραίος δούλος στις πυραμίδες. «Και να φανταστείς, ρε Προκόπιε, ότι δεν έχω τσιμπήσει ούτε κόκαλο». Μετά του είπα ότι πρέπει να ντρέπεται, παραδέχθηκε πως η σκέψη του κινείται από ανιδιοτελή διάθεση, του χάρισα ένα εδάφιο από τη Βίβλο και εκείνος ανταπέδωσε με μια εξομολόγηση που την υιοθετώ πλήρως. «Να σου πω την αλήθεια, έχω αρχίσει και ντρέπομαι κάθε μέρα και περισσότερο. Όχι, ρε συ, για την ανικανότητα που επιδεικνύουμε, αλλά για την καθεστωτική συμπεριφορά μας. Μέρα με τη μέρα δίνουμε την εντύπωση απολυταρχικού καθεστώτος που γαντζώνεται με κάθε τρόπο στην εξουσία». Εδώ τον διέκοψα και του είπα ότι σε αυτό συμβάλλει και ολόκληρο το σύστημα των Μέσων Ενημέρωσης που επιμένουν να υποστηρίζουν αυτόν τον νοσηρό τρόπο διακυβέρνησης. Του εξήγησα ότι αν στη θέση του Σουφλιά ή του Παυλόπουλου ήταν άλλοι υπουργοί, θα ηχούσαν οι επτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης με ξεφωνητό. Τον ρώτησα γιατί ο Καραμανλής δεν τους έχει στείλει στο σπίτι τους μαζί με τον Αντώναρο ως φιόγκο στο πακέτο. Μου είπε κάτι για εξαρτήσεις που είναι γνωστές και για την εμμονή που έχει ο Καραμανλής να μην παίρνει αποφάσεις εν θερμώ επειδή, υποτίθεται, αυτό χαλάει το προφίλ του ηγέτη. Επίσης είναι πεπεισμένοι, ειδικά ο Παυλόπουλος, ότι τα πάντα θα έχουν ξεχαστεί σε μία εβδομάδα. Δεν έχουν κι άδικο. Και όπως θα έλεγε κι ο προφήτης…
•••
Είναι δυνατόν να αλλάξει η πάρδαλις τα ποικίλματά της; (Ιερεμίας, 13:23)

Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι κατέβηκαν την Παρασκευή στο Σύνταγμα ντυμένοι στα μαύρα, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τις πυρκαγιές. Στην αντίστοιχη πρωτοβουλία του 2007 έγραφα ότι είναι γοητευτικό που η κοινωνία των πολιτών αρχίζει και βγάζει το κεφάλι από την ανυπαρξία και εκδηλώνεται με παραστατικούς τρόπους, εγκαταλείποντας τον ανώδυνο ακτιβισμό του καναπέ. Και μετά η ίδια κοινωνία πήγε και ψήφισε Νέα Δημοκρατία. Για να είμαστε ειλικρινείς, κάτι γεννιέται, αλλά ακόμα μπουσουλάει, δεν μπορεί να περπατήσει. Και δυστυχώς, όσο η υγιής Αριστερά έχει δομικά προβλήματα λειτουργίας, τόσο το μωρό δεν θα μπορεί να αποκτήσει φωνή και βηματισμό. Τέλος πάντων, επειδή ελάχιστα σας ενδιαφέρουν αυτά, να σας πω ότι, απʼ ό,τι μου λένε οι άνθρωποί μου, οι πυρκαγιές ακυρώνουν κάθε σκέψη για εκλογές. Επίσης, κάποιοι πιστεύουν ότι είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δείξει ο πρωθυπουργός αποφασιστικό προφίλ, κάνοντας γενναίες τομές και αλλαγές. Μπούρδες. Ο Σουφλιάς θα τον αρχίσει στις σφαλιάρες και οι φίλοι του Πάκη θα οδύρονται σαν ορθόδοξοι Εβραίοι στο Τείχος των Δακρύων.
•••
Τα μάτια του Θεού παρατηρούν τα πάντα. Εποπτεύουν τους καλούς και αγαθούς εις όλας αυτών τας καταστάσεις και ενεργείας. (Παροιμίαι 15:3)

Προσπάθησα να απασχολήσω τον νομικό μου σύμβουλο και παραστάτη σε αυτό το μετερίζι. Τα κατάφερα. Εντάξει, δεν χρειάστηκε να μου εξηγήσει πως οι θεσμικές ακροβασίες θέτουν σε κίνδυνο τα δάση, αν και πια είναι βέβαιο ότι τα δάση θα καίγονται λόγω της ανεπάρκειας των μηχανισμών. Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια προοπτική; «Αν είχες ένα λιγότερο διεφθαρμένο κράτος και μια αποφασισμένη κυβέρνηση, τότε θα άνοιγε στα σοβαρά η συζήτηση για ιδιωτικοποίηση των δασών στο πλαίσιο της Ιταλίας ή της Βρετανίας. Δώσε τα δάση σε συνεταιρισμούς με άδειες οικοδόμησης προκαθορισμένων σημείων. Υποχρέωσέ τους να διαθέσουν πόρους και μηχανισμούς για την προστασία των δασών. Εν τέλει ακόμα κι ένας πρόσκοπος μπορεί να προστατεύσει τα δάση καλύτερα από τον Πάκη». Δεν ξέρω αν στέκει ως πρόταση, αλλά θα το ψάξω. Διότι αποφάσισα να παραμείνω πια πιστός στις Γραφές. Και τα μάτια μου θα βλέπουν πάντα το ορθόν και το δίκαιον. Και αυτά ακόμη τα νεύματα των βλεφάρων μου θα είναι δίκαια…