Ατιμώρητη έμεινε και θα παραμείνει!

ΧΩΡΙΣ με τίποτα να αναιρούνται οι συγκλονιστικές εντυπώσεις που προκαλούν τα νέα ευρήματα για τους αγνοουμένους της κυπριακής τραγωδίας, και κυρίως χωρίς να υποβαθμίζονται ως τεκμήρια της εγκληματικής συμπεριφοράς του «Αττίλα», είναι ανάγκη να επανεπισημανθούν και να λεχθούν ευθέως μερικά πράγματα, όσο πικρά και αν είναι:
1. Ενώ για τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια εκκρεμεί το εκ των πραγμάτων αυταπόδεικτο
έγκλημα (όχι για 5, αλλά για 1.605 δολοφονηθέντες), ουδείς ποτέ καταδίκασε την Άγκυρα ως αυτουργό του. Πλην κάποιων ανώδυνων ρητορικών παρεμβάσεων, που με τίποτε και σε τίποτε δεν όχλησαν ποτέ την Τουρκία.
2. Ούτε η Λευκωσία ούτε η
Αθήνα επέμεναν όσο έπρεπε και δεν απαίτησαν σταθερά το ξεκαθάρισμα του θέματος με τρόπο που η Τουρκία να παραμείνει στο εδώλιο του κατηγορουμένου, με απαίτηση να υποστεί τις κυρώσεις που ένα τέτοιο έγκλημα πολέμου επισύρει.
3. Αντιθέτως –κι αυτό να προβληματίσει όλους– η Τουρκία
εθεωρήθη (και θεωρείται ακόμη), όχι από τρίτους, αλλά και
από εμάς τους ιδίους (Κύπρο κι Ελλάδα), εντάξιμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Προς την οποίαν και οδεύει, όχι απλώς με την
ανοχή μας, αλλά και με την ενεργό εν πολλοίς στήριξή της.
Η αλήθεια είναι ότι, όποτε προέκυπτε θέμα εξετάσεως κυπριακών προσφυγών και εκδόσεως καταδικαστικών αποφάσεων από διεθνή σώματα, έπεφταν όλοι πάνω στη Λευκωσία (χωρίς βεβαίως και η ίδια να ανθίσταται ιδιαιτέρως) προκειμένου να αποτρέπονται αδιέξοδα στις κατά καιρούς άγονες διαδικασίες επιλύσεως του Κυπριακού. Χάριν των οποίων η Άγκυρα τελικά, και όταν δεν απηλλάσσετο της
ενοχής, εντούτοις απέφευγε πάντοτε τις καταδίκες. Εβολεύετο. Και μαζί εβολεύοντο οι επιλογές κάποιων κέντρων ισχύος. Τα οποία με παρηγορητικές φιλολογίες μάς συμπαρίσταντο μεν, αλλά εν τη πράξει απήλλασσαν τις νεοτουρκικές εκτροπές σε βάρος της Κύπρου. Η οποία και σήμερα, και ενώ έχει πλήρως ενσωματωθεί στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, εξακολουθεί να
ασπαίρει κάτω από καθεστώς ημικατοχής.
Αυτή είναι η αλήθεια. Για να μη μένουμε στις εντυπώσεις. Οι οποίες μεν –και φυσιολογικά– μας εξοργίζουν, αλλά γνωρίζουμε ότι σε τίποτε πραγματικά δεν οδηγούν, εφόσον δεν μεταφράζονται σε πρακτικές που να δυσκολεύουν έστω την Τουρκία σε ό,τι αφορά τις στρατηγικές της επιλογές. Γιατί εάν συνέβαινε αυτό, τότε η Άγκυρα δεν θα είχε θέση στον ενταξιακό προθάλαμο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Όπου βρίσκεται με ομόθυμη συνυποστήριξη όλων. Έστω κι αν κάποιες ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν θα την ήθελαν εταίρο με πλήρη δικαιώματα. Έτερον
εκάτερον.
Υπό το φως αυτών των δεδομένων και των πικρών αληθειών που τα διέπουν, Ελλάδα (πολίτες της οποίας επίσης αγνοούνται δολοφονημένοι από τα τουρκικά στρατεύματα) και Κύπρος είναι καιρός να αποφασίσουν και σταθερά να ενεργήσουν προς τη μόνη λογική κατεύθυνση: Που οδηγεί την Τουρκία στο εδώλιο του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (και αλλού), με
οριστική απόφαση αυτήν τη φορά καταδίκης της. Ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους.