Θα μείνουμε πάλι στα λόγια;
Έναν χρόνο πριν, οι τύψεις έλυσαν τη γλώσσα ενός τούρκου στρατιώτη, ηθοποιού σήμερα, που σε τηλεοπτική εκπομπή ομολόγησε ότι πυροβόλησε στο κεφάλι ένα αμούστακο παιδί χειροπόδαρα δεμένο, γιατί τον έφτυσε…
Όσο κι αν τα πήρε πίσω, ύστερα από απειλές, η αλήθεια δεν αλλάζει…
Λόγια και τότε, λόγια και σήμερα ήταν η αντίδρασή μας. Όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και όλων των κομμάτων. Η κατ’ εξοχήν αρμόδια, η υπουργός Εξωτερικών, κρύφτηκε… Έβαλε τον εκπρόσωπό της να κάνει κάποιες ανούσιες δηλώσεις. Και μετά τι;
Θα περίμενε κανείς ότι θα είχε παρέμβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Απόλυτη σιωπή… Υποβάθμιση, χαμηλοί τόνοι. Πρωτοφανές για στυγερά εγκλήματα πολέμου. Αποδεδειγμένα. Όχι βέβαια χωρίς λόγο.
Και εδώ λειτούργησε το φοβικό σύνδρομο. Περασμένα ξεχασμένα, θα είπαν. Προέχει η… ειρήνη, να μην εξοργίσουμε τους… φίλους γείτονές μας και φθάσουν στην Ακρόπολη… Ας μείνουν μέχρι το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι. Έστω στη Ρω και στο Καστελλόριζο… Είναι μακράν…
Είχε -και έχει- η Ελλάδα τη δυνατότητα να σύρει στο σκαμνί την Τουρκία για εγκλήματα πολέμου. Να δείξει ότι ίδιο με το πρόσωπο του χθες, γενοκτονίες των Ποντίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, είναι και το σημερινό της… Και φροντίζει κάθε μέρα να το επιβεβαιώνει… Όμως δεν προχώρησε βήμα…
Θα μπορούσε, αφού η ηγεσία της Ελλάδας δεν έχει την ψυχή -για να μην πούμε τίποτε πιο ωμά και πάμε για περιύβριση αρχής- να ζητήσει η Κύπρος την τιμωρία των εκτελεστών και εκείνων που τους διέταξαν, για να βρουν δικαίωση οι ψυχές των ηρώων μας. Αβοήθητη όμως; Και με στήριγμα ποιο; Βλέπεις, κι αυτή είναι μακράν…
Λέμε, γράφουμε, ευχόμαστε να υπάρξει κι ένα «παρών». Ότι εδώ είμαστε. Όμως δεν υπάρχουν κότσια… Κατώτεροι των περιστάσεων αποδεικνυόμαστε καθημερινά… Μας σκοτώνουν κι εμείς μόνο ευχαριστώ που δεν είπαμε…
ΥΓ.: Κατά σύμπτωση, την ίδια στιγμή, στο δικαστήριο του Μονάχου ο διοικητής λόχου, ταξίαρχος των SS, ηλικίας σήμερα 91 χρονών, που είχε διατάξει το 1944 την εκτέλεση 14 ιταλών ομήρων, καταδικάστηκε σε ισόβια. Χώρες που σέβονται τον εαυτό τους δεν ξεχνούν τις ευθύνες τους… Αν και έχουν περάσει 65 χρόνια… Εμείς παραμύθι κάναμε το «Δεν ξεχνώ…». Αν και έχουν περάσει μόλις τα μισά περίπου χρόνια. Τόσο σύντομα οι ηγεσίες μας πάθανε Αλτσχάιμερ; Στις μανάδες, στις γυναίκες και στα παιδιά των «αγνοουμένων»-εκτελεσμένων τι θα πείτε, κύριε Καραμανλή, κύριε Παπανδρέου; Ότι… ξεχάστε τους κι εσείς;