Εκβιασμοί πασάδων στο δίπολο Αιγαίου και Κύπρου

ΔΕΝ είναι ασφαλώς τυχαίο που: Την ώρα που το Κυπριακό μπαίνει σε κυριολεκτικώς καταληκτική φάση (τελικής λύσεως ή οριστικού αδιεξόδου) η Άγκυρα κλιμακώνει στρατηγικές ανατασσομένων εντάσεων στον Αιγαιωτικό χώρο. Στρατηγικές διαχρονικά δοκιμασμένες. Όπου επιχειρείται ολομέτωπος εκβιασμός του Ελληνισμού. Με απειλές ακόμη και θερμών κρίσεων στο ελληνικό αρχιπέλαγος, την ίδια ώρα που προάγει σχεδιασμούς τετελεσμένων όσον αφορά τις ζώνες οικονομικής εκμεταλλεύσεως, σε ολόκληρο το γεωπολιτικό φάσμα μεταξύ Κύπρου – Νοτιοανατολικού Αιγαίου.

Αυτά τα επικίνδυνα παίγνια, συνιστούν μέρος των στρατηγικών θεωριών Νταβούτογλου, που ως νέος υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας εφαρμόζει στην πράξη τις νεοοθωμανικές προσεγγίσεις, σύμφωνα με τις οποίες:

1. Η Άγκυρα πρέπει να διασφαλίσει (και να παγιώσει) το γεωστρατηγικό της προγεφύρωμα στην Κύπρο, που αποτελεί αναντικατάστατη αιχμή του επεκτατικού δόρατος. Που μεταφράζεται σ’ ενισχυμένη στρατιωτική παρουσία και πολιτικό έλεγχο αυτής της κρίσιμης γεωγραφίας.

2. Με τη δημιουργία συνθηκών αμφισβητήσεως των εθνικών ορίων ελέγχου στο Αιγαίο (που επιτυγχάνεται με τον καθημερινό διεμβολισμό των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε συγκεκριμένες ζώνες) η Άγκυρα προάγει εκείνο που θεωρεί ότι της έχει αναγνωρισθεί με τη γνωστή Συμφωνία της Μαδρίτης. Νόμιμα δηλαδή δικαιώματα στο Αιγαίο!

Παίζει έτσι και στα δύο ταμπλό. Κυπριακό και Αιγαιωτικό, εκ παραλλήλου βεβαίως, με τη δημιουργία ζητημάτων ως προς τη μουσουλμανική μειονότητα. Για την οποία και διεκδικεί δικαιώματα συλλογικού εθνικού αυτοπροσδιορισμού. Κάτι που όταν το επιτύχει, θα διευκολύνει θρασύτερες παρεμβάσεις, στα πλαίσια ευανάγνωστων σχεδιασμών της, όχι μόνο στη Θράκη (όπου ο Ερντογάν βλέπει «τούρκους πολίτες μας»!) αλλά και στη Ρόδο και την Κω. Γιατί ακριβώς η περιοχή της Δωδεκανήσου θα επαναποβεί στόχος όσων σήμερα προάγονται. Γι’ αυτό εξάλλου κι έχει θέσει θέμα στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όπου: Με τη βοήθεια Βρετανών και άλλων δημιουργεί ζητήματα.

Αυτό πρέπει να συναρτηθεί και προς το γεγονός ότι: Στις παρεμβάσεις που επιχειρεί σήμερα, με την αδειοδότηση για έρευνες επισημάνσεως πετρελαϊκών κοιτασμάτων, διαλαμβάνει τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ Πάφου (στις δυτικές ακτές της Κύπρου) και Καστελλορίζου – Ρόδου. Όπου ήδη εφαρμόζει πολιτική κανονιοφόρων, αυξάνοντας τις περιπολίες σκαφών της στην περιοχή. Ενώ απειλεί απροκαλύπτως ακόμη και άμεση χρήση βίας, σε περίπτωση που η Κυπριακή Δημοκρατία προχωρήσει σε πραγματοποίηση έστω και δοκιμαστικών υποθαλάσσιων γεωτρήσεων.

Αυτά βεβαίως δεν αποτελούν παρά δείκτες συγκεκριμένης πολιτικής, η οποία και προάγεται με πρόθεση να δημιουργηθούν γεωστρατηγικά τετελεσμένα. Και η πολιτική αυτή εκδηλώνεται ασφαλώς, εάν όχι με την απευθείας ενθάρρυνση, τουλάχιστον με την ενθαρρυντική ανοχή κάποιων κέντρων ισχύος. Και πρωταρχικά της Ουάσινγκτον. Η οποία και προσδιορίζει πάλι την Τουρκία ως εν δυνάμει στρατηγικό τοποτηρητή των επιδιώξεων του ατλαντισμού σ’ αυτήν τη γεωγραφία. Με την οποία ελέγχονται ουσιαστικά τόσο η Μέση, όσο και η Εγγύς Ανατολή. Και βεβαίως οι βασικοί ενεργειακοί δίαυλοι. Αρκεί να λεχθεί ότι: Ο αγωγός Μπακού – Τσεϊχάν καταλήγει σε τερματικό σταθμό, σαράντα μίλια έναντι των βορείων ακτών της κυπριακής Καρπασίας. Θαλάσσια περιοχή που ελέγχεται πλήρως από τον τουρκικό στόλο. Από τους ναυστάθμους στη Μερσίνα και την Αλεξανδρέττα στις μικρασιατικές ακτές. Και από το λιμάνι της Αμμοχώστου στις κατεχόμενες Κυπριακές.

Αυτά πρέπει ν’ αξιολογήσουν Αθήνα και Λευκωσία. Γιατί αυτά θ’ αποβούν οι κρίσιμοι δείκτες της τουρκικής επιθετικής πολιτικής το επόμενο διάστημα.