Δυστυχώς αργοπεθαίνει…

«Αγαπητέ Κύριε Κουρή,

Ευχαριστώ τον Αρχιμανδρίτη κ. Τιμόθεον Μ. Ηλιάκην ο οποίος, παρέχοντας πληθώρα ιστορικών στοιχείων, επιβεβαιώνει -έστω έμμεσα- τη δεινή πρόβλεψή μου ότι μετά περίπου 50 χρόνια ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν θα είναι Έλλην το γένος, θα είναι δε πιθανότατα Τούρκος! Επισημαίνω, όχι χωρίς συγκίνηση, την αναφορά του Μακαριστού Πατριάρχου Δημητρίου (1987) πως «θέλει να ζει το Φανάρι, για να ζωντανεύει την ακοίμητη συνείδηση του Γένους».

Το Γένος μας όμως εκλείπει στη σημερινή Τουρκία και το Φανάρι αργοπεθαίνει παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις και την επίκληση των σχεδίων του Θεού από τους ευσεβείς κληρικούς μας.

Στο φύλλο της 9/8/2009 της έγκριτης εφημερίδος σας, φιλοξενείται επιστολή του δρος Π. Γ. Φούγια σχετική με τη συζητούμενη επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής Χάλκης (ΘΣΧ). Ο επιστολογράφος σας προβλέπει ότι οι αλλοεθνείς χριστιανοί ορθόδοξοι φοιτητές (Τούρκοι, Άραβες, Σύροι, Εβραίοι, Αμερικανοί κ.λπ.) θα αποκλείονται από τη φοίτηση στη ΘΣΧ, αν και όταν αυτή λειτουργήσει ξανά.

Δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία του δρος Φούγια. Το τουρκικό κράτος δεν έχει κανέναν λόγο να υπερασπίσει την ελληνικότητα της ΘΣΧ! Διαφωνώ δε με την εκτίμησή του ότι οι γεωπολιτικές εξελίξεις δεν μπορούν να μεταβάλουν το διεθνώς αναγνωρισμένο καθεστώς του Οικουμενικού Πατριαρχείου μας. Θεωρώ ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή αυτές προσδιόρισαν αποφασιστικά τη μοίρα του. Αναφέρω, επιγραμματικά μόνον, την ήττα των αυτοκρατορικών στρατευμάτων, υπό τον Ρωμανό Δ΄ Διογένη, στο Μάντζικερτ της Ανατολικής Μ. Ασίας (1071) από τους Τούρκους και η συντριβή τους 100 χρόνια αργότερα, υπό τον Μανουήλ Κομνηνό, στο Μυριοκέφαλον της Νοτιοκεντρικής Μ. Ασίας (1176), το μεσολαβήσαν Συνέδριο της Βενετίας (1170), όπου ο Πάπας της Ρώμης μπόρεσε να συνασπίσει όλα τα χριστιανικά κράτη της εποχής κατά του Βυζαντίου, την επακόλουθη πρώτη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους (1204), την αποτυχούσα Σύνοδο της Φλωρεντίας-Φεράρας (1438), την επακόλουθη δεύτερη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους (1453). Δεν είναι οι μεγάλες αυτές εθνικές συμφορές εκείνες που καθόρισαν την τύχη του Ελληνισμού και του Οικουμενικού του Πατριαρχείου;

Αλλά για να αναφερθώ, τελειώνοντας, και στα πλέον πρόσφατα: Aν η Ελλάδα είχε νικήσει την Τουρκία στη Μ. Ασία (1922) ή αν είχε τολμήσει να καταλάβει την ανοχύρωτη Κωνσταντινούπολη, όπως προέβλεπε το σχέδιο των επιχειρήσεων στην Ανατολική Θράκη που είχε εκπονήσει ο τότε διοικητής της Στρατιάς Μ. Ασίας ( Ιούλιος 1922), το κύρος, η αίγλη και η επιρροή του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, δεν θα ήταν σημαντικότατα αναβαθμισμένες;

Μιχάλης Σ. Βάρδας»