ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ ΚΑΙ ΙΣΧΥΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
Η πρόσφατη αποκάλυψη της δολοφονίας των ελλήνων κυπρίων εθνοφρουρών αιχμαλώτων πολέμου που διέπραξε ο «Αττίλας» στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της εισβολής, αναδεικνύει για μια ακόμα φορά ένα έγκλημα που είναι διαρκές και παραμένει ατιμώρητο, όπως και η ίδια η τουρκική εισβολή και οι μαζικές δολοφονίες κατά εθνοφρουρών και αμάχων. Αναδεικνύει επίσης την αδυναμία του διεθνούς συστήματος να τιμωρήσει τους εγκληματίες πολέμου, αφήνοντας να διαφανεί ότι λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ενώ η διεθνής κοινότητα τιμώρησε τον Μιλόσεβιτς για τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα (μια πολιτική για την οποία πολλοί εξέφρασαν επιφυλάξεις κατά πόσον ο Μιλόσεβιτς ήταν ο μόνος εγκληματίας πολέμου στην περιοχή, εν τούτοις συνελήφθη και καταδικάστηκε από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης), η Τουρκία η οποία διαπράττει εγκλήματα κατά συρροή, εντός και εκτός της επικράτειάς της, όχι μόνον δεν τιμωρείται αλλά ανταμείβεται και ο διεθνής παράγων τη σέβεται και τη στηρίζει, πράγμα που την αποθρασύνει και ενισχύει την τάση της για επεκτατισμό και για καταπάτηση των κανόνων του διεθνούς δικαίου.
Στις φωτογραφίες του τούρκου φωτογράφου Ερκίν Κουνούσκεβερ, οι πέντε εθνοφρουροί μαχητές της κυπριακής ανεξαρτησίας, Αντωνάκης Κορέλλης, Πανίκος Νικολάου, Χριστόφορος Σκορδής, Ιωάννης Παπαγιάννης και Φίλιππος Χατζηκυριάκος, είναι ζωντανοί και απεικονίζονται γονατισμένοι μπροστά από τους τούρκους στρατιώτες που τους συνέλαβαν. Η παραβίαση του δικαίου του πολέμου και των διεθνών συμβάσεων αναφορικά με την τύχη των αιχμαλώτων (διεθνής συνθήκη της Γενεύης του 1948), είναι οφθαλμοφανής, καθώς ουδέποτε οι πέντε εθνοφρουροί καταγράφηκαν στους καταλόγους των αιχμαλώτων και, όπως αποδεικνύεται, εκτελέστηκαν άνανδρα την ίδια μέρα της σύλληψής τους από τις μονάδες του τουρκικού στρατού. Είναι σαφές πως η Τουρκία φέρει ευθύνη ως κράτος και ως υποκείμενο του διεθνούς δικαίου όχι μόνο για τους πέντε, αλλά για τους εκατοντάδες που αποδεδειγμένα συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν, μεταξύ των οποίων και δεκάδες άμαχοι, γυναίκες και παιδιά. Για όλα υπάρχουν μαρτυρίες και αποδείξεις, οι οποίες παραπέμπουν την Τουρκία στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα πολέμου αλλά και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Είναι υπόθεση των δύο κρατών του Ελληνισμού, της Αθήνας και της Λευκωσίας, επιμέρους θεσμών, κρατικών ή μη, όπως είναι οι Βουλές και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που προασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και των πολιτών που θίγονται αμέσως ή εμμέσως από την επιθετική και απάνθρωπη συμπεριφορά της Τουρκίας στην Κύπρο, τόσο απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία όσο και απέναντι στους πολίτες της. Το πρόβλημα με την Τουρκία είναι παλαιό. Είναι άξιο μελέτης το πώς αυτή η χώρα καταφέρνει, ενώ διαπράττει διαρκώς γενοκτονίες και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όχι μόνον να μην τιμωρείται από κανέναν και επομένως να μη διδάσκεται και να μην αλλάζει τη συμπεριφορά της απέναντι στην ανθρωπότητα, αλλά σταθερά η διεθνής κοινωνία να της αναγνωρίζει περιέργως ένα sui generis δικαίωμα αποκλίνουσας συμπεριφοράς. Η Τουρκία διέπραξε, ως Οθωμανική Αυτοκρατορία, τη γενοκτονία κατά του Αρμενικού έθνους (1915) και των Ελληνοποντίων τη δεκαετία του 1910-1920, τον διωγμό των Ελλήνων τη δεκαετία του 1950-1960, αλλά και μαζικά εγκλήματα κατά των Κούρδων εντός της επικράτειάς της τα τελευταία 30 χρόνια. Η Τουρκία δεν έχει για όλα αυτά κανένα κόστος, δεν της καταλογίζεται καμία ευθύνη και συνεχίζει ακάθεκτη τις γενοκτόνες πολιτικές της εντός και εκτός συνόρων.
Θυμίζουμε, εν προκειμένω, και την περίφημη δήλωση του Αδόλφου Χίτλερ το 1938, όταν έδινε εντολή στα τάγματα θανάτου να σφάξουν και να εξαφανίσουν τους Εβραίους στην Πολωνία: «Προχωρήστε χωρίς φόβο, επιτελέστε το καθήκον σας έναντι του γερμανικού Ράιχ. Ποιος θυμάται σήμερα τη σφαγή των Αρμενίων από τους Τούρκους;». Αυτό μας υπομνήσκει την αμνησία της διεθνούς κοινότητας και την επιλεκτική εφαρμογή της πολιτικής των δύο μέτρων και δύο σταθμών, όπου το δίκαιο παραβιάζεται και ο φορέας της παραβίασης τιμωρείται αναλόγως των συμφερόντων που επικρατούν εκείνη τη στιγμή στη διεθνή πολιτική.
Γι’ αυτό και είμαστε υποχρεωμένοι να επιμείνουμε βεβαίως στην εφαρμογή των κανόνων δικαίου, το οποίο αποτελεί το σημαντικότερο όπλο που διαθέτει η Ελλάδα, αλλά είμαστε επίσης υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε την ισχύ ως ισορροπία και ως αποτρεπτική απειλή για να εμποδίσουμε την Τουρκία να συμπεριφέρεται ως διεθνής ταραξίας που επιτυγχάνει τον στόχο του στην περιοχή, αλλά και για να υπερασπιζόμαστε το δίκαιο και τα δικαιώματα του κράτους και του έθνους στο πλαίσιο πάντα της διεθνούς νομιμότητας. Ας μην ξεχνάμε αυτό που διδάσκει ο Θουκυδίδης: «Έχεις τόσο δίκιο, όσο είναι η δύναμή σου».