«Δεν είναι καιρός για πρεσβεία»
Με γλώσσα που σπάει κυριολεκτικά κόκαλα και είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να προβληματίσει τους ιεράρχες μας, πολλοί από τους οποίους δείχνουν να έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα… «Η λάμψη και η ακτινοβολία της εκκλησιαστικής εξουσίας έσβησαν πια. Ήταν άλλες οι εποχές που η Πίστη γινόταν πορφύρα και ο Σταυρός ακροθίνιο στο στέμμα», λέει μεταξύ άλλων ο κ. Άνθιμος. «Τώρα πλέον η Πίστη», προσθέτει, «λογιάζεται ανάλογα με το πόσο αναπαύει συνειδήσεις κι όχι ανάλογα με το πόσο εμπνέει στρατούς. Η χριστιανική Πίστη ή θα απαντήσει σε εναγώνια ερωτήματα της εποχής μας ή ας σιωπήσει για πάντα». «Ας το παραδεχθούμε: Είμαστε αναγκαίοι, αλλά λιγότερο ενδιαφέροντες απ’ όσο νομίζουμε. Οι λεπτομέρειες του τυπικού μας, το ιεροτελεστικό της λατρείας μας, η κηρυκτική γλώσσα μας, οι μεγαλοσύνες των δογμάτων μας, η συμβολική των αμφίων μας, παρά την ιστορία τους και την αξία τους, αφήνουν παντελώς αδιάφορο τον σύγχρονο άνθρωπο, που η μεταφυσική του ενασχόληση περιορίζεται στη φευγαλέα και χαλαρή σκέψη περί του αν υπάρχει Θεός και ποια είναι η σχέση Του μαζί μας», λέει χαρακτηριστικά.
Οι παρεμβάσεις των εκκλησιαστικών προσώπων στο πολιτικό γίγνεσθαι, επισημαίνει ο Σεβασμιώτατος, ενοχλούν τον απλό άνθρωπο, και δικαίως, ενώ η ιδρυματική φιλανθρωπία γίνεται ακόμα ανεκτή ως ωφέλιμη, επειδή αναπληρώνει την ανυπαρξία του Κράτους Πρόνοιας και δεν θίγει, ακόμα, την ιδιωτική πρωτοβουλία, που ορμά με μανία πλουτισμού στον χώρο. «Κι αν ο σύγχρονος άνθρωπος δεν διέρρηξε, μέχρι τώρα, τους δεσμούς του με την Εκκλησία, είναι επειδή δεν βρήκε με τι να την αναπληρώσει», σημειώνει. «Σ’ αυτήν, λοιπόν, την πραγματικότητα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσπαθεί να αποσείσει από την Ορθόδοξη Εκκλησία τη μομφή της εθνικιστικής και εγωιστικής ασυνεννοησίας, συντονίζοντας τη σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου, προκειμένου η Ορθοδοξία να αρθρώσει λόγο που θα αντικαταστήσει το σημερινό της ψέλλισμα. Και ξαφνικά, η ρωσική Εκκλησία προτάσσει το θέμα των πρεσβείων των Πατριαρχείων. Αφού παλινόρθωσε και επιχρύσωσε τους δικεφάλους, ανασύρει τώρα από τα τσαρικά σεντούκια τα οράματα που καλλιέργησε ο φεουδαρχικός 18ος αιώνας της». «Μια συζήτηση για τα πρεσβεία των θρόνων», υπογραμμίζει ο κ. Άνθιμος, «ακούγεται τόσο ανεδαφική και γελοία στην εποχή μας. Ποιος, εκτός από μας, θα την κατανοήσει; Ποιος, εκτός από μας, θα ασχοληθεί; Είναι καιρός για να ακουστεί ότι η Ορθοδοξία τυρβάζεται με φαντάσματα του παρελθόντος, όταν τόσοι ελπίζουν σ’ αυτήν και στη δραστικότητα του λόγου της; Είναι θεματολογία αυτή που θα αγγίξει τον σύγχρονο άνθρωπο και τα προβλήματά του; Είναι πρόβλημα αυτό, που δυσκολεύει τη δραστική επίδραση του Ευαγγελίου στις σύγχρονες κοινωνίες, που πνίγονται έξω από το σκάφος της Εκκλησίας; Μια αναδρομική διεκδίκηση. Μια ρεβανσιστική αποκοτιά. Μια εγκληματική για το σώμα της Εκκλησίας μαχαιριά. Μια απαρχή κυοφόρησης καινούργιων σχισμάτων. Ένας εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός. Αλλά, κυρίως, μια εωσφορική περιφρόνηση των παιδιών μας, που ενώ μας ζητούν ψωμί, εμείς ετοιμαζόμαστε να τους δώσουμε πέτρες!». Και καταλήγει ο Σεβασμιώτατος Αλεξανδρουπόλεως: «Στην κομψή και ύπουλη αθεΐα, στην παγερή μεταφυσική αδιαφορία, στην επιστροφή στον παγανισμό και στην ειδωλολατρία, στην οικονομική ανέχεια, στη χαλάρωση της οικογένειας, στον εκτροχιασμό των ηθών, στην ανεργία, στις αυτοκτονίες, στις αθρόες μεταναστεύσεις, στους βιοηθικούς ακροβατισμούς, στην επιστημονική προσπάθεια υποκατάστασης του Δημιουργού, στην παγκοσμιοποιημένη πολιτική τακτική για θρησκευτικό συγκρητισμό, εμείς θα προτάξουμε ”επιχειρήματα” για την πρωτοκαθεδρία των θρόνων μας; Ε, τότε είναι που θα μας φτύσει ο πλανήτης! Αφού πρώτα βλασφημηθεί, εξαιτίας μας, το Όνομα του Χριστού στα έθνη».