Ώρα να απεργήσουν και οι καταστηματάρχες του κέντρου της Αθήνας
Κανένας δεν σκέπτεται την αγωνία που ζουν οι καταστηματάρχες του κέντρου της Αθήνας όποτε γίνεται διαδήλωση, πορεία εργαζομένων, κλείσιμο των δρόμων από 100 – 200 απεργούς.
Ο τζίρος πέφτει κάτω από 60 και 70%, ενώ τρέμουν μήπως κάποιος παλικαράς «απεργός» τούς σπάσει τις βιτρίνες, ή πετάξει από… επαναστατική οργή καμιά μολότοφ.
Τα περισσότερα μαγαζιά έχουν… οχυρωθεί με σιδεριές και λαμαρίνες και συστήματα που αυτόματα κλείνουν πόρτες και προθήκες, ενώ έχουν προσλάβει και σεκιουριτάδες. Και φυσικά το κόστος δεν είναι πενταροδεκάρες.
Τα συνδικάτα και οι σύλλογοι εργαζομένων που οργανώνουν πορείες και διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και στη Βουλή δεν αντιλαμβάνονται ότι βάζουν σε κίνδυνο τη δουλειά των συναδέλφων τους που εργάζονται στα μαγαζιά του κέντρου; Αν δεν μπουν πελάτες, αν δεν έχουν εισπράξεις από πού θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι; Ποιος τους σκέπτεται όλους αυτούς; Δεν καταλαβαίνουν ότι κάποια στιγμή τα μαγαζιά θα κατεβάσουν τα ρολά και αυτόματα θα βρεθούν οι εργαζόμενοι στον δρόμο; Και τότε ποιος θα φταίει; Στην ουσία εργαζόμενοι στρέφονται κατά εργαζομένων.
Αλλά και τα κόμματα δεν βλέπουν τι σημαίνει για τα μαγαζιά του κέντρου της πρωτεύουσας και τους εργαζομένους σ’ αυτά -πέραν της εικόνας που περνάει στους ξένους τουρίστες- μια πορεία λίγων διαδηλωτών; Ότι βαράνε μύγες από τη στιγμή που μπλοκάρονται οι δρόμοι και δεν μπορεί ο κόσμος να πάει να ψωνίσει;
Δεν είναι κανείς αντίθετος να γίνονται πορείες και συγκεντρώσεις. Να κλείνουν οι δρόμοι, αλλά όχι για 100 – 200 άτομα. Όχι να παθαίνει έμφραγμα η Αθήνα επειδή καμιά… τριανταρέα αποφάσισαν να καταλάβουν τη Βασ. Σοφίας, την Αμαλίας, την Πανεπιστημίου, ή τη Φιλελλήνων στο Σύνταγμα.
Αν κλείσουν καταστήματα και χάσουν τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι, τι άλλη λύση έχουν οι καταστηματάρχες από το να πάνε να παραδώσουν τα κλειδιά των μαγαζιών τους στον πρωθυπουργό και τους αρχηγούς όλων των κομμάτων, στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και σ’ όλα τα συνδικάτα;
Και τότε ας αναλάβουν αυτοί να πληρώνουν τους μισθούς των απολυμένων, τα δάνεια και τις άλλες οικονομικές υποχρεώσεις των καταστηματαρχών. Λύση φυσικά υπάρχει. Και την ξέρουν. Εργαζόμενοι είναι κι αυτοί, τα κόμματα και τα συνδικάτα έχουν υποχρέωση να τους προστατεύουν. Δεν υπάρχουν δύο κατηγορίες εργαζομένων.