Το ότι ζω το οφείλω στον Θεό!

Πίσω από τη βιτρίνα η ανθρώπινη πλευρά ενός σεμνού τραγουδιστή, που έχει κερδίσει την αποδοχή με το μαχαίρι του.

Γι’ αυτό και μπορεί να μιλάει με σκληρά λόγια για την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο που χρόνια υπηρετεί.

Σήμερα έχουμε πολλή σαβούρα, βομβαρδισμό από «δευτεράντζα», είναι τραγικό να μην υπάρχουν νέοι, ταλαντούχοι ηθοποιοί, τραγουδιστές, συγγραφείς.

Η τηλεόραση επέβαλε πρότυπα ζωής, έκανε τρομερό κακό, όπως και οι τηλεοπτικές ακαδημίες μουσικής έκαναν ζημιά στο τραγούδι και κατέστρεψαν πολλά παιδιά, αλλά και οι δισκογραφικές εταιρείες που έγιναν μαγαζιά των πολυεθνικών. Καταθέτει την άποψή του για το αν μπορεί ο κάθε τραγουδιστής να μπαίνει στο Ηρώδειο, πιστεύει ότι στη Eurovision πρέπει να πηγαίνουμε με ελληνικό τραγούδι και ελληνική μουσική.

Σίγουρα ο Κώστας Μακεδόνας θα σας κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι την

τελευταία γραμμή της συνέντευξης που μας έδωσε.

// Κύριε Μακεδόνα, φέτος αφιερώσατε την πρώτη σας καλοκαιρινή συναυλία στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Αφορμή στάθηκε το ατύχημα που είχατε με το ελικόπτερο. Ζήσατε και εσείς για μήνες ως άνθρωπος με κινητικά προβλήματα… Πώς ήταν η ζωή στην Αθήνα;

«Οι περισσότεροι είμαστε ευαισθητοποιημένοι με τους ανθρώπους με προβλήματα αναπηρίας, αλλά μόνο όταν έρθεις στη θέση τους, έστω και για λίγο, καταλαβαίνεις το πόσο δυνατοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, το πόσο ήρωες και το πώς παλεύουν στη ζωή σε μια χώρα που δεν έχει τις υποδομές για να βγουν και αυτοί στον κόσμο και στη φύση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ζουν ανάμεσά μας, αλλά είναι κλεισμένοι στο σπίτι τους. Είναι καταδικασμένοι να μην κυκλοφορούν σε πλατείες, δρόμους, παραλίες, σε συναυλίες και αυτό τους καθιστά αυτόματα σε μη ισότιμα μέλη. Και να σκεφτείτε ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε ατυχήματα αυτοκινητικά».

// Η δεύτερη συναυλία ήταν αφιερωμένη στη γενιά του ’30, σε όλους αυτούς τους μεγάλους δημιουργούς -Γκάτσο, Καζαντζάκη, Ρίτσο, Σεφέρη- και έγινε κάτω από την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Μαρκόπουλου στον Δήμο Αμαρουσίου. Πιστεύετε ότι η γενιά φτιάχνει τους καλλιτέχνες;

«Τους μεγάλους δεν τους φτιάχνει μόνο μια εποχή… Και μετά είχαμε τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι… Απλά σήμερα έχουμε πολλή σαβούρα. Για να ξεχωρίσει κάποιος θέλει πολλή στήριξη και πολλή βοήθεια για να βγει μπροστά και να τον μάθει ο κόσμος. Αυτό που γίνεται στα ραδιόφωνα και στα τηλεοπτικά κανάλια είναι βομβαρδισμός από ”δευτεράντζα” και κακή ποιότητα. Είναι τραγικό να μην υπάρχουν σήμερα νέοι, ταλαντούχοι ηθοποιοί, τραγουδιστές, συγγραφείς. Δεν θέλω να το σκέφτομαι. Πιστεύω όμως ότι είναι πολύ δύσκολο να αναδειχθούν μέσα σ’ αυτό το σκάρτο προϊόν που μας ταΐζουν καθημερινά…».

// Πιστεύετε ότι τα Μέσα Μαζικής

Επικοινωνίας έχουν στηρίξει αυτήν την υποκουλτούρα και την παρακμή;

«Σαφώς. Και μάλιστα εδώ και χρόνια. Βέβαια υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα, γιατί αλλιώς θα είχαμε καταστραφεί. Οι εξαιρέσεις είναι η ελπίδα μας από την πλύση εγκεφάλου που τρώμε για να επιλέγουμε ό,τι πιο εύπεπτο, χωρίς σκέψη και χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό. Ωστόσο, θέλω να είμαι αισιόδοξος. Αν σταυρώσουμε όλοι τα χέρια και παραδοθούμε στο σύστημα, χαθήκαμε».

// Προτιμάτε να επικοινωνείτε πάντα με το κοινό σας μέσω συναυλιών ή μέσω μουσικών σκηνών. Αποφεύγετε τις μεγάλες πίστες και τα νυχτερινά κέντρα. Γιατί;

«Οι μεγάλες πίστες είναι για το εμπορικό τραγούδι. Το εμπορικό τραγούδι υπάρχει και θα υπάρχει και πιστεύω ότι χρειάζεται και αυτό, γιατί ζουν πολλοί άνθρωποι μέσα από τα μπουζούκια. Δεν θα χαρώ αν κλείσουν τα μπουζούκια. Και το Ηρώδειο χρειάζεται και το σκυλάδικο και η μουσική σκηνή. Από όλα αυτά ζουν οικογένειες. Εμένα άλλη είναι η ένστασή μου».

// Ποια είναι αυτή;

«Η σημασία που δίνουμε στο κάθε τι…».

// Σας πειράζει αν ο Σάκης Ρουβάς τραγουδήσει στο Καλλιμάρμαρο, ο Μητροπάνος στο Ηρώδειο, η Μαρινέλλα στο «Αθηνών Αρένα», η Βίσση στη Μικρή Επίδαυρο και πάει λέγοντας; Πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός για το ποιος θα τραγουδάει πού;

«Όλα εξαρτώνται από το σεβασμό που θα δείξει ο καθένας στο χώρο που θα βρίσκεται. Όταν ο χώρος είναι το Ηρώδειο και ο ίδιος νιώθει ξένος προς αυτόν, καλύτερα να μην πηγαίνει. Δηλαδή ποιος Έλληνας θα τολμούσε να τραγουδήσει στη Σκάλα του Μιλάνου; Κάποιος που ξέρει από όπερα. Άρα κάτι ανάλογο είναι και το Ηρώδειο. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης πρέπει να ξέρει πού μπορεί να εμφανιστεί και πού όχι. Αλλιώς θα φανεί γελοίος και αστείος. Θα τον ισοπεδώσει ο χώρος. Θα φανεί ξένος, μικρός. Είναι λάθος να απαγορεύουμε. Εγώ πιστεύω στην αυτοκριτική του κάθε καλλιτέχνη».

// Τα νέα παιδιά ψάχνουν στα δισκοπωλεία τον Μακεδόνα;

«Η μεγαλύτερη μερίδα της νεολαίας γαλουχήθηκε με το εύκολο τραγούδι και λίγα είναι τα παιδιά που ακούν πιο ψαγμένα πράγματα. Εγώ απευθύνομαι σ’ αυτά τα παιδιά που θέλουν και το μήνυμα στο τραγούδι και τον προβληματισμό. Τα εμπορικά τραγούδια κάνουν και ένα άλλο κακό. Σου αφήνουν στο τέλος ένα μεγάλο κενό, δεν σου αφήνουν ένα βαθύ συναίσθημα. Είναι επιφανειακά. Η μεγάλη μου χαρά είναι όταν μετά την ηλικία των τριάντα, παιδιά που δεν άκουγαν καλά λαϊκά ή έντεχνα τραγούδια, που έχουν κάποιο νόημα για τη ζωή τους έρχεται η στιγμή που τα αναζητούν από μόνοι τους γιατί ο χρόνος τους έδωσε εμπειρίες. Τότε ψάχνουν και μένα…».

// Μήπως στημένα κάποιοι μεγαλόσχημοι θέλουν τον Έλληνα με χαμηλή αισθητική και παιδεία; Μήπως η γνώση είναι δύναμη και ο διαβασμένος άνθρωπος δύσκολα ελέγχεται;

«Εγώ πιστεύω ότι στις μέρες μας κυριαρχεί κάτι άλλο. Δούλεψε όσο πιο λίγο μπορείς και με αυτό το λίγο κοίτα να γίνεις όσο πιο πλούσιος μπορείς και πιο διάσημος. Αυτό το μοντέλο παίζει! Μην το ψάχνεις περισσότερο. Δούλεψε ελάχιστα και γίνε γρήγορα πλούσιος με οποιοδήποτε τρόπο. Και να πατήσεις επί πτωμάτων και να ξεφτιλίσεις την ηθική σου και να γίνεις σούργελο στην τηλεόραση διατυμπανίζοντας τα προσωπικά σου δεν πειράζει.

Έχεις λεφτά, θα το ξεπεράσεις».

// Είναι κακό να είσαι πλούσιος;

«Όχι, πολύ ωραίο είναι να είσαι πλούσιος και διάσημος. Ούτε πλούσιος έχω υπάρξει ούτε σταρ. Δεν ξέρω πώς είναι. Αλλά να είσαι πλούσιος και αυτό να έχει την αιτία του. Να γίνεις πλούσιος και να ξέρουν όλοι το γιατί… Γιατί δούλεψες σκληρά, γιατί αφοσιώθηκες, γιατί αφιερώθηκες, γιατί ρίσκαρες, γιατί ονειρεύτηκες πάνω σε αυτό που σπούδασες και μέσα από εσένα ζουν και τριάντα οικογένειες. Να γίνεις πλούσιος επειδή βγήκες στην παρανομία, επειδή εκμεταλλεύτηκες όμορφες κοπέλες, επειδή είσαι φοροφυγάς, κάνεις εμπόριο όπλων, ναρκωτικών, επειδή λαδώνεις, παίρνεις μίζες, κάνεις σκάνδαλα, παίζεις τυχερά παιχνίδια ή γιατί πήρες μέρος σε ριάλιτι, είναι ένας πλούτος που μου είναι τρομερά αδιάφορος…».

// Έχετε στην μπούκα την τηλεόραση… Γιατί;

«Γιατί αυτή επέβαλε πρότυπα ζωής. Η τηλεόραση για τα νούμερα έκανε τρομερό κακό. Η μάχη για τα ποσοστά τηλεθέασης έριξε το επίπεδο. Βομβαρδιζόμαστε από γελοία σίριαλ, τηλεπαιχνίδια και ριάλιτι. Τα νέα παιδιά με την τηλεόραση μεγαλώνουν. Βλέπουν 40.000 διαφημίσεις το χρόνο και τρεις ώρες την ημέρα τηλεόραση. Και με ρωτάτε ποιος διαμορφώνει αξίες;».

// Η τηλεόραση μπήκε και στο δικό σας χώρο όμως…

«Αυτές οι τηλεοπτικές ακαδημίες μουσικής έκαναν ζημιά στο τραγούδι. Έχετε σκεφτεί πόσα παιδιά πήγαν σε αυτά τα τάλεντ σόου και πόσα εξαφανίστηκαν; Πού είναι αυτά τα παιδιά σήμερα; Έχετε σκεφτεί ποτέ την ψυχολογία τους; Αυτά τα παιδιά καταδικάστηκαν. Όταν ξεκίνησα εγώ στη μουσική σκεφτόμουν πώς θα έρθω σε επαφή με άλλα παιδιά που ήξεραν από μουσικά όργανα, να κάνουμε πρόβες, να δείξουμε τη δουλειά μας σε κάποια μουσική σκηνή. Ήμουν στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου και είχα την καψούρα της μουσικής, όχι της τηλεόρασης. Στη δισκογραφία μπήκα μετά από χρόνια, το ’89».

// Και οι δισκογραφικές εταιρείες όμως δεν βοηθούν το ελληνικό τραγούδι…

«Αφού έγιναν τα μαγαζάκια των πολυεθνικών δισκογραφικών εταιρειών, καλά να πάθουν. Οι πολυεθνικές περιμένουν τα νούμερα και όχι να κάνουν ένα δίσκο με τον τάδε μεγάλο συνθέτη ή με τον τάδε σπουδαίο τραγουδιστή ή με τον τάδε αξιόλογο στιχουργό. Άρα οι ελληνικές δισκογραφικές έπεσαν στην παγίδα και έγιναν τα θύματα. Τώρα κάθε χρόνο για να επιζήσουν ψάχνουν και από ένα εμπορικό τραγουδιστή. Να πουλήσει για λίγο και μετά να βγάλουν τον επόμενο. Αυτό όμως οδήγησε σε αδιέξοδο και την έχουν πατήσει… Αυτά σκέφτομαι και θέλω να φεύγω, να πετάω και να ταξιδεύω…».

// Παρόλο το ατύχημα με το ελικόπτερο δεν το βάζετε κάτω…

«Τώρα που με έψαχνες για τη συνέντευξη ήμουν στο Άμστερνταμ, όχι για συναυλία όμως… Πήρα δίπλωμα πιλότου για Airbus…».

// Βγήκατε ζωντανός μέσα από τα σίδερα… Ήταν στη μοίρα σας να ζήσετε; Πιστεύετε στον Θεό;

«Θα ήμουν αχάριστος να μην πιστεύω στον Θεό και στην καλή μου τύχη μετά από αυτό που μου συνέβη. Αλλά όποιος πετάει εκπαιδεύεται και με τη σκέψη ότι μπορεί να του τύχει και κάτι στραβό. Αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει αυτό, δεν πρέπει να πετάς. Εφόσον πετάς, το έχεις και αυτό στο μυαλό σου. Το ότι γλίτωσα μετά την πτώση και ότι βγήκα ζωντανός οφείλεται στον Θεό. Όταν με βρήκαν είπα μέσα μου “ό,τι και να σου τύχει από εδώ και στο εξής, Κώστα, θα το αντιμετωπίσεις αισιόδοξα. Και τις εγχειρήσεις και τον κίνδυνο της αναπηρίας”. Το αντιμετώπισα με καλή διάθεση και χιούμορ ξέροντας ότι είμαι κομμένος στα δυο. Είπα μέσα μου “Κώστα, είσαι τυχερός που ζεις, θα το παλέψεις”. Το καλύτερο σενάριο ήταν ότι ήμουν ζωντανός. Ήμουν κερδισμένος γιατί ζούσα. Οι γιατροί όταν με έβαλαν στο χειρουργείο μου είχαν πει ότι μπορεί και να μην ξαναπερπατήσω. Αλλά εγώ έλεγα “δεν πειράζει, θα δω τα παιδιά μου ξανά, θα τραγουδήσω ξανά, θα δω και τα αεροπλάνα στον ουρανό”. Έκλεισα τα μάτια στο χειρουργείο και είπα “ευχαριστώ, Θεέ μου, για το δώρο που μου έκανες ότι με άφησες να ζήσω και ό,τι είναι να ‘ρθει ας έρθει”… Και ήρθε το καλύτερο».

// Μπήκατε στη θέση των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα. Κάνατε νέους φίλους;

«Ναι, και τους θαύμασα. Όσο καιρό νοσηλευόμουν ήρθα κοντά τους και τους έβγαλα το καπέλο. Όσο ήμουν σπίτι μού έστελναν e-mails άνθρωποι που είχαν προβλήματα αναπηρίας, με έψαξαν και με βρήκαν και συνομιλούσαμε από το διαδίκτυο. Για εμένα αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο πάνω από όλους. Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τη συναυλία δόθηκαν σε ιερό σκοπό. Η συναυλία έγινε με ένα σκοπό: Να μην κλείσει το Ευθύμιο Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων που υπάρχει στην Κόρινθο. Δεν υπήρχε κρατική βοήθεια. Ήθελα να ευαισθητοποιήσω, μέσω αυτής της συναυλίας, τους διοικούντες και να σκεφτούν λιγάκι αυτούς τους ανθρώπους. Ας βάλει κάποιος το μυαλό του για δέκα λεπτά και να σκεφτεί πώς θα ήταν να είναι εκείνος στη θέση τους…».

// Η πολιτεία δεν έχει συνδράμει στον αγώνα σας;

«Εμείς στείλαμε και προσκλήσεις σε πολιτικούς, αλλά δυστυχώς δεν μας τίμησε κανείς. Ούτε το αρμόδιο υπουργείο. Αλλά σας μελαγχόλησα… Να πούμε πιο χαρούμενα πράγματα… Να πούμε για το τραγούδι, για τον έρωτα…».

// Να πούμε για τη Eurovision… Γιατί δεν πάμε ως χώρα με ένα τραγούδι που θα έχει μέσα του πολλή Ελλάδα; Νησιώτικο μπάλο, κρητική μαντινάδα, ποντιακή λύρα…

«Μ’ αρέσει η Eurovision… Τη βλέπω. Για εμένα η Eurovision είναι ένα χαρωπό φεστιβάλ και θα έπρεπε κάθε χώρα να έστελνε τραγούδια με στοιχεία της ταυτότητάς της. Αντιπροσωπευτικά πράγματα του πολιτισμού της. Να υπάρξει μια τέτοιου είδους ανταλλαγή. Δυστυχώς, η Eurovision σήμερα αποτελεί ένα σόου στήριξης της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας. Εγώ θα ήμουν πολύ χαρούμενος αν πήγαινε ένα ελληνικό τραγούδι με ελληνικό στίχο και μουσική και ας έβγαινε τελευταίο».

// Θα πηγαίνατε εσείς;

«Όχι. Και δεν τα λέω όλα αυτά για να πάω εγώ. Να πάει ένα παιδί νέο και να του γράψουν ωραία τραγούδια… Να μιλά για την Ελλάδα. Έχουμε μια πανέμορφη χώρα και την πληγώνουμε…».

// Πρώτα απ’ όλα την πληγώνουν οι κυβερνώντες. Πώς σας φάνηκε η αποχή στις πρόσφατες εκλογές;

«Και εγώ ήμουν από αυτούς που έλεγα να πάω να ψηφίσω ή να μην πάω; Υπερίσχυσε το να πάω. Το δικαίωμα στην ψήφο έχει κατοχυρωθεί στην Ελλάδα με το αίμα πολλών ανθρώπων. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους πήγα. Και είπα “Κώστα, πήγαινε να ψηφίσεις ένα μικρό κόμμα ως διαμαρτυρία, αλλά μη στερήσεις από εσένα το δικαίωμα της ψήφου”. Είναι τόσες οι προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι Έλληνες…».

// Πρώτα απ’ όλα να συμβιώσουμε με το διαφορετικό, το ξένο… Μπορεί η Ελλάδα να ζει καλά με τους μετανάστες της;

«Ο Έλληνας δεν είναι ρατσιστής, γιατί υπήρξε μετανάστης. Δεν φοβάται τους ξένους. Γιατί μήπως οι Έλληνες είναι αγγελάκια; Έχουμε και εμείς τους κακούς μας… Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν υποδομές για άλλους μετανάστες στη χώρα μας. Αυτό είναι το άσχημο. Και εκεί είναι το πρόβλημα με τους μετανάστες, όχι στη συμβίωση με το διαφορετικό…».

// Κύριε Μακεδόνα, σας ευχαριστώ πολύ και πάντα γερός και δυνατός…

«Ξεχάσατε κάτι… Και με πολλά ταξίδια…».