ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

Το κυπριακό πρόβλημα συμπληρώνει 60 χρόνια ατυχούς και περιπετειώδους θα λέγαμε τραγικής για τον Ελληνισμό διαδρομής. Η Κύπρος και η Ελλάδα υπέστησαν, σε ένα ζήτημα που ξεκίνησε πεντακάθαρα και με όλα τα στοιχεία μιας θετικής και νικηφόρου πορείας, μια βαρύτατη ήττα η οποία πλήττει πολιτικά τη γεωπολιτική και τη γεωστρατηγική θέση και τον ρόλο της Ελλάδος διεθνώς, ενώ ενδυναμώνει παράλληλα τις τουρκικές ηγεμονικές ορέξεις στο Αιγαίο και αλλαχού.

Σήμερα, 35 χρόνια μετά την εισβολή και την κατοχή της νύμφης της Μεσογείου, Αμμοχώστου, και της γλυκιάς και αξεπέραστης Μόρφου, που τούτες τις μέρες στο πλαίσιο του δεύτερου «Αττίλα» κατελήφθησαν αμαχητί από τις τουρκικές ορδές, συνεχίζονται οι συνομιλίες για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος επί τη βάσει της αρχής της δικοινωνικότητας και της διζωνικότητας, που σημαίνει επίτευξη συμφωνίας ομοσπονδιακού χαρακτήρα, όπου οι δυο κοινότητες θα είναι κατεστημένες περίπου αμιγώς στις δύο ζώνες των αντιστοίχων ομοσπόνδων κρατιδίων ενός τουρκικού στον Βορρά και ενός ελληνικού Νότου. Όπως θα έπρεπε να αναμένεται, όλα δείχνουν πως οι συνομιλίες θα οδηγηθούν τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο σε αδιέξοδο, πράγμα που δεν μας εκπλήσσει βεβαίως, αφού γνωρίζουμε, όλοι όσοι ασχολούμαστε στοιχειωδώς με την επιστήμη της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων, ότι για την επίτευξη μιας συμφωνίας αυτού του επιπέδου, που προέρχεται από διεθνή σύγκρουση και αντιπαράθεση, δεν φτάνουν οι καλές προθέσεις και η καλή πίστη που προδήλως διαθέτει η ελληνική πλευρά, αλλά χρειάζεται να υπάρχει και ισορροπία ισχύος για να επιτευχθεί το δίκαιο. Ο Θουκυδίδης, και είναι πάντα επίκαιρος, μιλάει για το «δίκαιο των ισοδυνάμων», που σημαίνει εν προκειμένω πως η δική μας πλευρά για να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις θα έπρεπε να υποκαταστήσει τη διασαλευθείσα από το ’74 και εντεύθεν ισορροπία ισχύος στην Κύπρο με την ενεργό και δυναμική εμπλοκή της Ελλάδος στο κυπριακό πρόβλημα, ώστε να εξισορροπεί την Τουρκία στην Κύπρο και την ευρύτερη περιοχή. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ συνήθιζε να λέει σε σχέση με τη διαπραγμάτευση που έκανε ο Τσαμπερλέιν με τον Χίτλερ στο Μόναχο για την αποτροπή του επερχόμενου Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το γνωστό: «Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».

Η Κύπρος και η Ελλάδα έχουν σήμερα ένα μοναδικό και απολύτως εμφανές όπλο που είναι η ευτυχής ένταξη και ενεργός παρουσία της Κύπρου στην ΕΕ, στην οποία προσδοκά να ενταχθεί και η Τουρκία. Αυτό δεν φτάνει για να πείσει τους Τούρκους να αποδεχτούν μια ομοσπονδιακής δομής, πάντοτε, δημοκρατική και λειτουργική λύση στο κυπριακό πρόβλημα, κάτι που θεωρητικά και εφικτό και υλοποιήσιμο είναι, αφού τα σχέδια της Τουρκίας αποσκοπούν στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία ενός εύθραυστου ομοσπονδιακού-συνομοσπονδιακού μορφώματος δυο κρατών με περίπλοκες και ασαφείς αρμοδιότητες και εξουσίες του Ομοσπονδιακού Κεντρικού Κράτους με ασαφή πολιτικά και δικαιικά την υπόθεση της μιας ιθαγένειας και μιας κυριαρχίας και ένταξη αυτού του κράτους στην ΕΕ στη θέση της διαλυθείσης Κυπριακής Δημοκρατίας. Επειδή δε η Τουρκία επιδιώκει στρατηγικά τη νομιμοποίηση του κατεχόμενου Βορρά ως κυρίαρχου κράτους, εκείνο που θα συμβεί στην προκειμένη περίπτωση είναι όντας εντός της ΕΕ, ακολουθώντας το προηγούμενο της Τσεχοσλοβακίας στη ΔΑΣΕ (προκατόχου του ΟΑΣΕ), να οδηγήσει το εύθραυστο και ασταθές ομοσπονδιακό μόρφωμα σε διάλυση και να βρεθούμε εντός της ΕΕ με δυο κράτη, έναν τουρκικό Βορρά και έναν ελληνικό Νότο.

Είναι σαφές πως καμία κυπριακή και ελληνική κυβέρνηση δεν πρόκειται να παραδώσει την Κυπριακή Δημοκρατία κατά τρόπο απερίσκεπτο και επισφαλή στην τουρκική στρατηγική της νομιμοποίησης του Βορρά και της διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, πράγμα που θα είχε σοβαρότατες επιπτώσεις όχι μόνο για το μέλλον της Κύπρου αλλά και για την Ελλάδα ευρύτερα. Η Κύπρος πρέπει να προχωρήσει σε λύση αλλά υπό την ασφαλή προϋπόθεση και τον βασικό όρο μιας εγγυημένης λειτουργικότητας και απαγόρευσης του ενδεχόμενου της διάλυσης ή της απόσχισης μερών της Ομοσπονδίας. Εδώ θα πρέπει να προσέξουμε γιατί είναι ασφαλώς προτιμότερο να παραμείνει η Κυπριακή Δημοκρατία ως έχει, παρούσα στην ΕΕ και να διεκδικεί, όσος χρόνος και αν χρειαστεί την άρση της κατοχής και την αποκατάσταση της Διεθνούς Νομιμότητας, παρά να διακινδυνεύσει το μέλλον του Ελληνισμού στην Κύπρο μέσα από μια ορατή ή μη, τουτέστιν κάτω από τον φακό και το αναλυτικό εργαλείο των ειδικών, διαφαινόμενη κακή λύση.