ΣΕΙΡΑ ΕΧΟΥΝ Η ΡΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΜΥΤΙΛΗΝΗ!
Το ότι η Τουρκία δεν έχει αποδεχθεί το καθεστώς στο Αιγαίο είναι γνωστό. Ας μην ξεχνάμε την παλαιά ρήση, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, του μακαρίτη πια Μπουλέντ Ετσεβίτ σύμφωνα με την οποία «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη».
Η μικρή και σαφής αυτή φράση περιέχει τη στάση και την αντίληψη των Τούρκων για τα αιγαιακά θέματα, θέση αταλάντευτη εδώ και δεκάδες χρόνια, από τότε τουλάχιστον που ξεκίνησε (1821) και τελείωσε ο πόλεμος της ελληνικής εθνικής ανεξαρτησίας εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Στο πλαίσιο αυτό, οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για να δηλώνουν τη διεκδικητικότητά τους ή, αν δεν υπάρχει «ευκαιρία», τη δημιουργούν πότε με αθώους ρεπόρτερ-κομάντος με αναπτυγμένη εθνική συνείδηση που στήνουν τουρκικές σημαίες στα Ύμια, πότε με «τουρίστες» που δηλώνουν δημοσιογράφοι όταν εξετάζονται από τις ελληνικές λιμενικές αρχές λίγο έξω από τη Ρω για εξακρίβωση στοιχείων. Σε καμία περίπτωση δεν οργανώνουν κάτι «εκστρατευτικό», κάτι προκλητικό, που θα μπορούσε να στρέψει τη διεθνή κοινή γνώμη εναντίον τους. Με μικροπονηριές και αντιποίηση επαγγελμάτων, στέλνουν «αυθόρμητους ρεπόρτερ» ή «τουρίστες» να βάζουν σημαίες σε ελληνικά νησιά, να οργανώνουν συγκινητικά σόου σε βράχια που λένε ότι τους ανήκουν και άλλα γραφικά. Γραφικά πλην επικίνδυνα.
Η θεωρία των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, που αναπτύχθηκε επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποτελεί σήμερα το κυρίως επιχείρημα των Τούρκων για τη διατύπωση διεκδικήσεων επί εδαφών (βραχονησίδων κυρίως) των οποίων το καθεστώς αμφισβητείται ή δεν περιγράφεται σαφώς στις διεθνείς συνθήκες. Το ότι οι νησίδες αυτές ανήκουν στην ελληνική επικράτεια αφήνει πλήρως αδιάφορους τους γείτονες, μια και βλέπουν αλλιώς και σε άλλα μεγέθη την ελληνική επικράτεια. Στην όλη επιχείρηση, οι τουρκικές κυβερνήσεις έχουν σύμμαχο τα μέσα ενημέρωσης, που διατηρούν έναν ιδιότυπο ρόλο στην Τουρκία, αφού λειτουργούν ως συνέχεια και συμπλήρωμα της εξουσίας, την οποία κριτικάρουν μόνο για προσχηματικούς λόγους ή μόνον όταν κατευθύνονται από εξωπολιτικές δυνάμεις (στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα) προκειμένου να διαβάλλουν τους πολιτικούς στα μάτια της τουρκικής κοινής γνώμης.
Όμως στις περιπτώσεις των «δημοσιογράφων» και «τουριστών» στις βραχονησίδες και στα ελληνικά νησιά λειτουργούν όχι μόνον ως συμπλήρωμα αλλά και ως «συνείδηση» της εξουσίας: «Καλά, δεν βρέθηκε ένα αεροπλάνο να πετάξει πάνω από το νησί;» είναι η αθώα ερώτηση αναγνώστη που, επίσης αθώα, φιλοξενείται στο σχετικό ρεπορτάζ της «Χουριέτ», αλλά και ακόμα πιο αποφασιστικά: «Τώρα πρέπει να κάνουμε επιχείρηση και να χτυπήσουμε τους έλληνες στρατιώτες που βρίσκονται στο νησί (Ρω). Θα κλείσουμε τα μάτια τώρα που έφεραν στρατιώτες στο νησί που άρπαξαν παράνομα; Πρέπει να προσαρτήσουμε το νησί αυτό, όπως και τη Ρόδο και τη Μυτιλήνη, που βρίσκονται δίπλα μας». Τα προηγούμενα, που ακούγονται ως υπερβολικά, νομιμοποιούνται πλήρως από τη θέση που εκφράζει όχι αναγνώστης ή τηλεθεατής, αλλά ο τηλεοπτικός σταθμός Kanal D, σύμφωνα με την οποία «με ένα νέο τετελεσμένο η Ελλάδα οικειοποιήθηκε μια νήσο που δεν ανήκει σε κανέναν με βάση τη συμφωνία του 1947». Άρα η Τουρκία μπορεί να τη διεκδικήσει, όπως και όσες άλλες νομίζει ότι δεν ανήκουν σε κανέναν, σωστά; Τι παραπάνω λέει ο αθώος αναγνώστης της «Χουριέτ»; Απλώς βάζει και λίγο πολεμικό στοιχείο μέσα, να το κάνει πιο ζωντανό…
Είναι καιρός να ξεμπερδέψουμε με τη λανθασμένη και αφελή, όπως αποδεικνύεται, θέση ότι η Τουρκία είναι μια ευρωπαϊκή χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και αν μπει σε αυτήν, όπως το δικαιούται (;), θα ηρεμήσει και θα συμπεριφέρεται ήρεμα και αξιοπρεπώς. Η Τουρκία καθόλου δεν ενδιαφέρεται να μπει στην ΕΕ, μια και τα συμφέροντά της δεν είναι στην Ευρώπη (αν εξαιρέσει κανείς τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και στη Θράκη), αλλά και δεν έχει καμία διάθεση να υποδυθεί το καλό παιδί για να την αγαπήσουν στη «γηραιά ήπειρο». Έτσι κι αλλιώς, αυτοί τους οποίους έχει ανάγκη η Τουρκία την αγαπούν, από τη σημαντική Μ. Βρετανία και την Ισπανία ως τις μικρές Ολλανδία, Πορτογαλία και Δανία.
Καλό θα είναι η Ελλάδα να ξαναδεί τα πράγματα αφήνοντας στην άκρη τις αφελείς «αρχοντιές» περί Ευρώπης, στην οποία αν θέλει η Τουρκία να γίνει μέλος δεν πρέπει να κάνει «νταηλίκια».
Πρώτον, διότι η Τουρκία δεν θέλει.
Δεύτερον, διότι το νταηλίκι το κάνει επειδή θεωρεί εαυτήν συνέχεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Και, τρίτον, επειδή στο τέλος γραφικοί γινόμαστε εμείς, που κάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα…