Εξοστρακίστε τους επίορκους και τους φαύλους

Με θυμό για όλους εκείνους τους κυβερνητικούς παράγοντες (είτε εξ αίματος είτε όχι) που με τη συμπεριφορά τους μας έχουν οδηγήσει να απολογούμαστε ακόμα και στον εαυτό μας πολλές φορές, κυρίως όμως με αγωνία κρίσιμη για το πώς θα μπορέσουμε, όσο είναι εφικτό -και σίγουρα είναι- να αλλάξουμε το δύσκολο σημερινό πολιτικό μας τοπίο με ένα αύριο διαφορετικό και μεγάλο, έτσι όπως ήμαστε πριν και έτσι όπως αξίζει στην ιστορία της παράταξης και σ’ εσάς προσωπικά.
Και η αγωνία αυτή δεν είναι μόνον για τη Νέα Δημοκρατία και την κυβέρνησή μας.

Είναι και για την πατρίδα που κυκλώνεται και απειλείται, είναι και για τη δημοκρατία που νοθεύεται και λιγοστεύει, είναι και για την κοινωνία που έχει τόσο κοντά πλησιάσει στο φοβερό, «των οικιών ημών εμπιμπραμένων…».

Με όλα αυτά όμως που κάθε τόσο μας συμβαίνουν και μας πληγώνουν, κύριε πρόεδρε, κοντεύω να φτάσω κι εγώ -και για πρώτη φορά μετά 35 ολόκληρα χρόνια ενεργούς παρουσίας στους αγώνες- να μη στενοχωριέμαι ιδιαίτερα πλέον αν χάσουμε τις επόμενες εκλογές, κι ας ντρέπομαι γι’ αυτό, κι ας ανησυχώ πολύ για το γκρίζο πιθανό μετά.

Και ξέρετε γιατί;

Γιατί εκτός από τις άθλιες και ύποπτες δημοσκοπήσεις που κάθε τόσο ύπουλα με διαβρώνουν και με εθίζουν, μπολιάζοντάς μου ηττοπάθεια και το γνωστό σύνδρομο, μπορεί και εγώ ο ίδιος να κουράστηκα πια που δεν βρίσκω, όπως άλλοτε, γερά επιχειρήματα και δυνατά συναισθήματα για να με υπερασπιστώ πολιτικά, όχι στις αντίπαλες συναναστροφές μου -εκεί τα καταφέρνω ακόμα- αλλά στον ίδιο μου τον εαυτό, που δυσκολεύεται να πιστέψει αυτό που κυβερνητικά και παραταξιακά κάθε τόσο βιώνει και θυμώνει.

Σας είχα πει κάποτε, και με τον οικείο ενικό της ΟΝΝΕΔ, «αγρίεψε λίγο, πρόεδρε».

Και σήμερα, μετά από λίγα χρόνια, αναρωτιέμαι αν τελικά αυτός ήταν ο λόγος που επιτήδειοι τυχοδιώκτες και αχρείες μετριότητες, που ούτε κομπάρσοι στους αγώνες μας δεν ήσαν, κατάφεραν να ανοίξουν τις μπουκαπόρτες και να ασελγούν, να πλουτίζουν και να ξιπάζονται ξετσίπωτα πάνω στις σάρκες του κοσμάκη, προσβάλλοντας την πολιτική μας αξιοπρέπεια, γκρεμίζοντας την περηφάνια της παράταξης, ξεσκίζοντας τις σημαίες μας και φτάνοντάς μας ως εδώ, για να μας καρφώνει κάθε τόσο τον νου η κουβέντα που γράφει «καλύτερα είναι να έχεις ένα όνειρο παρά να το ζήσεις…».

Κύριε πρόεδρε,

Ίσως ενοχληθείτε αν τύχει και διαβάσετε αυτές τις σκέψεις που δημόσια σας καταθέτω.
Το νιώσιμο και τις σκέψεις μου όμως, τις ιδέες και τους αγώνες μου, και μαζί την πολιτική και παραταξιακή μου κραυγή, θέλησα να αποτυπώσω με αυτό το ξέσπασμα, που δεν το έγραψα για να ξεθυμάνω.

Το έγραψα γιατί είμαι απόλυτα βέβαιος πως ακόμα και τώρα εσείς προσωπικά και μόνον εσείς, με το κύρος και το ήθος που σας ξεχωρίζει, μπορείτε να το αλλάξετε το τοπίο, μπορείτε να το γυρίσετε το «παιχνίδι», μπορείτε του καιρού το αναγκαίο ΠΡΕΠΕΙ να το κάνετε πανίσχυρο ΘΕΛΩ και ΜΠΟΡΩ.

Μπορώ για την πατρίδα, μπορώ για τη μεγάλη μας παράταξη, μπορώ για τις φτωχογειτονιές που χειμάζονται και προσεύχονται, μπορώ για τα παιδιά της ένεσης, που ξέρω καλά πως τα κοιτάζετε ίσια στα μάτια.

Θυμώστε, λοιπόν, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, πρόεδρε, και εμείς όλοι όπως πάντα μαζί σας.
Θυμώστε πολύ και, με τον δικό μας τον θυμό στήριγμα, σημαδέψτε εκεί που πρέπει και ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΤΕ τους επίορκους και τους φαύλους πριν χαλάσει κι άλλο ο καιρός, πριν η ιστορία μάς προσπεράσει, πριν φτάσουν πολλοί στην «τιμωρία της αδιαφορίας» και στη γονιμότητα της απόγνωσης που καιροφυλακτεί από παντού και από «δίπλα».