Ένας φιλόδοξος Σιλεντιάριος

Φιλοδοξεί να συγκαταλεχθεί το πορτρέτο του στην «Αίθουσα των Πορτρέτων» της Βουλής των Ελλήνων. Εκεί όπου οι Patres Patriae του Νεοελληνικού Πανθέου – από τον Δημήτριο Υψηλάντη μέχρι τον αείμνηστο Γιάννη Αλευρά – από τους χρυσοποίκιλτους τοίχους της περικαλλούς αίθουσας ατενίζουν τα «Έργα και τις Ημέρες» ένιων, σύγχρονων Parvi Patres Patriae!
Έχει παρατηρηθεί -ιστορικοί και κοινωνιολόγοι το καταγράφουν- ότι σε περιόδους αναστροφής της κοινωνικής πυραμίδας αξιών πίπτει βαριά η σκιά των επιπτώσεων και στην αξιολογική κλίμακα ανάρρησης ατόμων στα ύπατα αξιώματα. Η «Θεωρία του Κηπουρού» – «θεωρία» η οποία επικυριαρχεί στις ύστερες ιστορικές περιόδους- τίθεται σε εφαρμογή ως ο εκάστοτε κομματικός Praetor βούλεται!
Ένα σύντομο ανθολόγιο από τις απόψεις των επαϊόντων επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές:
• Ο καθηγητής, πρώην βουλευτής και υπουργός, Μανόλης Δρεττάκης δηλώνει: «η πολιτική επήρε διαζύγιο από την ηθική» («Βήμα», 20.2.1993)… Στο ίδιο κρεσέντο και οι καθηγητές κοινωνιολογίας, Κ. Τσουκαλάς και Βασίλης Φίλιας.
Ο πρώτος παρατηρεί, λήγοντος Φεβρουαρίου 1993: «… Η ελληνική κοινωνία δεν ήταν πολιτιστικά και εκπαιδευτικά έτοιμη να δεχθεί μια τόσο ταχεία και απότομη οικονομική ανάπτυξη (η αύξηση εισοδήματος την 20ετία 1955 – 75 ήταν η μεγαλύτερη όλων των ευρωπαϊκών χωρών)… Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι παράδεισος της αλόγιστης κατανάλωσης επί παντός επιπέδου και ότι εδώ υπάρχουν περισσότερες Mercedes και BMW από όσες έχουν οι Δυτικογερμανοί…».
Και ο δεύτερος συμπεραίνει: «… Ο Έλλην έμαθε να ζει σε μια κατάσταση κοινωνικής αμορφίας, ασυναρτησίας και συγχύσεως. Κοινωνική ζωή, όμως, δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς στοιχειώδεις κανόνες. Συντηρητικοί και προοδευτικοί, ”επαναστάτες”, αγανακτισμένοι ή συμβιβασμένοι ”τα έχουμε βρει” μέσα σ’ αυτήν τη γενικευμένη απομαλάκυνση και υγροποίηση των περιεχομένων της ζωής. Και, φυσικά, δεν καταλαβαίνουμε ότι με τον τρόπο αυτό πριονίζουμε το κλαδί όπου καθόμαστε ως λαός, ως έθνος, ως πολιτιστική υπόσταση. Υπάρχουν, βέβαια, τρομακτικές ευθύνες γι’ αυτήν τη γενικευμένη κατολίσθηση. Ευθύνες της ηγεσίας: της πολιτικής, της πνευματικής, της οικονομικής,, ευθύνες της ηγεσίας όλων των κατηγοριών. Η κρίση του τόπου είναι κρίση ηγεσίας» («Ελευθεροτυπία», 12.1.1985).
Ταυτόσημο είναι και το συμπέρασμα του Τύπου, που κινείται μακράν της μικροπολιτικής και των οργανωμένων συμφερόντων:
• «… Η διοίκηση νοσεί. Οι συγκοινωνίες πάσχουν. Η παραοικονομία ανθεί. Η παιδεία παράγει ανέργους και αμφισβητίες. Η Αστυνομία είναι φυτώριο νονών και εκβιαστών. Ζούμε με παραισθήσεις. Η ηθική, η αλήθεια, η εντιμότητα θανατώνονται. Οι γείτονες εποφθαλμιούν εδάφη δικά μας…».
Οι φιλοδοξίες δημόσιων προσώπων, που επιζητούν να αναρριχηθούν σε ύπατα αξιώματα, είναι ευθέως ανάλογοι προς το κοινωνικό κλίμα που διαγράφουν επαΐοντες και μη. Και ουδέν το μεμπτόν και για τις ανάλογες του βουλευτή του
ΠΑΣΟΚ, νυν αντιπροέδρου της Βουλής κ. Φίλιππου Πετσάλνικου.
Διαθρυλείται ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κ. Γ. Παπανδρέου ο Νεώτερος, προορίζει τον κ. Πετσάλνικο για το τρίτο πολιτειακό αξίωμα, εκείνο του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, στην περίπτωση κατά την οποία το κόμμα καταστεί πλειοψηφία στις προσεχείς εκλογές.
Urbi et orbi ο βορειοελλαδίτης βουλευτής έχει καταγραφεί ως Silentiarius στον στενό κύκλο στελεχών που περιβάλλει τον πρόεδρο του Κινήματος (οι ιδιότητες και αρμοδιότητες των συγκεκριμένων τιτλούχων του Ιερού Παλατίου στο Βυζάντιο είναι γνωστές στους μελετητές της Ιστορίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, καθώς και εκείνων των Primiciriorum κ.λπ.).
Και στην περίπτωση αυτή, από τον Κόσμο των Σκιών, ο αείμνηστος Ευάγγελος Γιαννόπουλος, ως έπραττε και εγκοσμίως κατά παράλληλο χρήση της χαρακτηριστικής φρασεολογίας του με την παραφθορά του επωνύμου στελεχών του Κινήματος, «επαναστατικής» μεν διάθεσης, αλλά επαγγελματικής απραξίας, ίσως να διηρωτάτο:
– Σύντροφε, πόσα ένσημα έχεις κολλήσει στο βιβλιάριο εργασίας σου;
Και αυτά μεν σημειώνονταν στο νεαρό, τότε, Κίνημα και τους νεαρούς «συντρόφους» με τη διαχρονικής αξίας παρατήρηση: Τα νιάτα είναι πάντα νιάτα. Ορμητικά, ενθουσιώδη, ασυλλόγιστα, ξέρουν να σκοτώνονται για μια ιδέα… Όμως η «ιδέα» αυτή με τη διαχείριση και νομή της εξουσίας μεταμορφώνεται και ενσωματώνεται στο, κατά την προσφιλή έκφραση του ιδρυτή του Κινήματος, «κατεστημένο»!
Αλλά και άσπονδοι φίλοι του κ. Πετσάλνικου στο Κίνημα αρέσκονται σε προκαταβολικές συγκρίσεις, πάντοτε σε αναφορά με την προσωπικότητα του αείμνηστου Γιάννη Αλευρά:
– «Ο Αλευράς μεγάλωνε το αξίωμα του προέδρου της Βουλής, ο Πετσάλνικος μάλλον θα το μικρύνει…».
Και συμπληρώνουν με την αυτή, αν όχι αυξημένη δόση, χαιρεκακίας:
– «Όχι στους θεσμούς ”σύνολα μετριοτήτων”… Από επιθυμία να φανούν ”βαθύτεροι” και ”ανώτεροι”, γίνονται τις περισσότερες φορές πληκτικοί…».
Οι ειδικοί της πολιτικής επιστήμης και βεβαίως μελετητές της ψυχολογίας των πολιτικών, στηριζόμενοι στη διάκριση Πολιτικών και πολιτικών, στους μεν πρώτους καταγράφουν ότι επιζητούν την κριτική των πράξεών τους, ως στοιχείο δημοσίου ενδιαφέροντος για τις ενέργειές τους.
Συμβαδίζουν με τον πληθωρικό της καρδιάς, τον Ουγκώ, ο οποίος έλεγε στον Πωλ ντε Σαιν Βίκτορ, τον φαντασμαγορικό κριτικό του:
– «Θα έγραφε κανείς ένα βιβλίο. Μόνο και μόνο για να σας κάμει να γράψετε μία σελίδα»…
Οι δεύτεροι αρέσκονται στον «έπαινο» και αποστρέφονται την κριτική της πολιτικής δραστηριότητάς τους. Συμπορεύονται με τον Λαμαρτίνο, ο οποίος σε έναν παροξυσμό κατά της κριτικής του έργου του από τον Σαιντ Μπεβ, κραύγασε:
– «Κριτική είναι η δύναμη των αδυναμιών…»

* Υστερόγραφο: Ο «Συναξαριστής» αναχωρεί κατ’ αυτάς στην… έρημο, πιστός στην επιταγή: Νηστεία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών. Εις το επανιδείν τον Σεπτέμβριο.