Σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο, σε λάθος κόμμα!

«Η Ιεροτελεστία του Θεσσαλικού Κάμπου», ήδη από την τελευταία εικοσαετία του 19ου αιώνα, με κορύφωση τον Μάρτιο του 1910, εντάσσει στο μαρτυρολόγιο – αγιολόγιό της, μάρτυρες – «Ιεροφάντες», επωνύμους της κατηγορίας των «πεφωτισμένων αστών», και στο «Μνημείο του Άγνωστου Αγρότη» τις δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, ανώνυμους κολλήγους.

Οι πρώτοι, πρώιμοι κήρυκες ενός νηπιακού αγροτικού εκσυγχρονισμού, κηρύσσουν τη διανομή της γης στους δουλευτές της και ορθώνονται στην αδηφάγο δράση των «χρυσοκανθάρων» ομογενών τραπεζιτών της Κωνσταντινούπολης, που έσπευσαν με την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στον εθνικό κορμό να υπακαταστήσουν, έναντι πινακίου φακής, τους οθωμανούς γαιοκτήμονες στην περιοχή.

Οι δεύτεροι, οι κολλήγοι, προσδοκούν ομού με την εθνική απελευθέρωση και την κοινωνική αποκατάσταση, που περιορίζεται στην απόκτηση γεωργικού κλήρου. Προσδεδεμένοι με τη γη, θητεύουν στην «εικονολατρία» του αγροτικού βίου, που οι κοινωνιολόγοι δεν τον αποσυμπλέκουν του συντηρητισμού.

Η αγροτική Ελλάδα, και βεβαίως και ο Θεσσαλικός Κάμπος, αντιμετωπίζει με δυσπιστία νέες ιδέες στην οικονομία και την πολιτική.

Η θέση τους στην πρώτη, την οικονομία, προσδιορίζει και την πολιτική τους τοποθέτηση στον συντηρητικό χώρο.

Στα πλαίσια δε του πελατειακού πολιτικού συστήματος, που ταλανίζει δεκαετίες τώρα τη χώρα, προσκολλώνται στους εκάστοτε «ιεροφάντες» της συντηρητικής παράταξης. Χθες ο Κ. Ροδόπουλος, σήμερα στον εξ αρειμανίων Σαρακατσάνων καταγόμενο Γεώργιο Σουφλιά.

Οι βλαστοί των χθεσινών κολλήγων, οι γεννήτορες των οποίων παραμένουν στην κατηγορία των μικροκαλλιεργητών, κατόχων δηλαδή περιορισμένου γεωργικού κλήρου και κατ’ ακολουθίαν ευρισκόμενοι σε μόνιμο οικονομικό αδιέξοδο, αδυνατούν, κυρίως από λόγους ψυχολογικούς, να εξέλθουν από τον κλοιό του πολιτικού συντηρητισμού και να μεταμορφωθούν σε εικονοκλάστες του πολιτικού συστήματος.

Ο βουλευτής της «Νέας Δημοκρατίας» Μάξιμος Χαρακόπουλος, κατά ομολογίαν του ιδίου, ανήκει στην τελευταία κατηγορία. Παραμένει «κολλήγα γιος». Δεν αφομοιώθηκε, ως συμβαίνει συνήθως με τους διακρινόμενους γόνους αγροτών, από το κατεστημένο, μέσω επιγαμικών ή άλλων σχέσεων. Αναζήτησε τη διάκριση στον συντηρητικό χώρο. Αλλά, σύμφωνα με την απόφανση του γενάρχη της παράταξης, του Κ. Καραμανλή του Πρεσβύτερου, «βρέθηκε σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο, σε λάθος κόμμα»! Και έκτοτε τοξεύει ανεμόμυλους, ως ο μυθικός ήρωας του Θερβάντες.

Η προσωπική φιλοδοξία, θεμιτή μέχρις ενός ορίου, ν’ αναδειχθεί στην πολιτική κονίστρα, μέσω της συντηρητικής παράταξης, τον ώθησε, ως εκ των υστέρων και από τον ίδιο συνειδητοποιείται, να υποβαθμίσει την τρέχουσα πραγματικότητα της παράταξής του, χώρου «προεστών» από «πολιτικά τζάκια», «δυναστειών» εκ κληρονομίας, «πειθαρχημένων» δημοκρατικών εσωκομματικών διαδικασιών, οικογενειοκρατίας και κυρίως… αντιλήψεων ότι στους «αιρετικούς» αρμόζει η… πυρά!

Το «κατεστημένο» της παράταξής του, ενός των δύο αξόνων εξουσίας (ο δεύτερος προσγράφεται στο ΠΑΣΟΚ, του οποίου η πολιτική παθογένεια δεν διαφορίζεται σε σημαντικό βαθμό εκείνης της Νέας Δημοκρατίας), τους «εξ αφανών» προερχόμενους, ως ο Χαρακόπουλος, τους αντιμετωπίζει ως «υποτακτικούς», με την έννοια που δίδεται στον όρο στη μοναστική τάξη της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Στην παράταξή του οι «σοφοί προεστοί», οι εκφραστές του παρασιτικού και μεταπρατικού κεφαλαίου, οι μανδαρίνοι της κρατικής γραφειοκρατίας, τα golden boys των δημόσιων οργανισμών, οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, εν αγαστή συμπνοία με τις προμνησθείσες κατηγορίες «πατρικίων», διαμορφώνουν την κρατούσα στην παράταξη «ηθική» των προνομιούχων αποφοίτων του Αμερικανικού Κολλεγίου και των συναφών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της αλλοδαπής!

Ο κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος, ως ο μακρινός εκείνος συνονόματός του Μάξιμος ο Γραικός, διαφαίνεται ότι εσχάτως, αλλά «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», αναζητεί μέσω της «ιδεολογίας της απελευθέρωσης» διέξοδο στις πολιτικές του αναζητήσεις, που συμβαδίζουν, αν δεν απορρέουν, με την κοινωνική του προέλευση …

Ο νεαρός πολιτικός, ομού με τους άλλους (Θ. Κοκκινούλη και λοιπούς) της «Ιεροτελεστίας του Θεσσαλικού Κάμπου», εν όψει απώλειας του «παράδεισου της εξουσίας», στους κόλπους του οποίου διακινούνται, έστω και ως «υποτακτικοί», εκφράζονται με συγκινησιακό, αλλά ουχί πολιτικό, «πάθος», το οποίο υπερβαίνει το μέτρο, διαταράσσει την ψυχική τους γαλήνη και παρέρχεται άνευ αποτελέσματος.

Ο εκ Λαρίσης νεαρός πολιτικός θεωρεί τον εαυτό του «συνείδηση των αφανών» της παράταξης, αλλά η διατύπωση των πολιτικών του θέσεων παραμένει αντιφατική. Η σημερινή του τακτική παραμένει σε αντίστροφη αναλογία με τις θέσεις που διατύπωνε όταν η κρίση δεν είχε αγγίξει ακόμη τον πολιτικό του φορέα.

Γνωρίζει όμως ότι, κατά τη λογική, δεν μπορούμε να διατυπώνουμε δύο αντίθετες προτάσεις για το ίδιο πράγμα από την ίδια ιδεολογική άποψη, εκτός κι αν επικαλεσθεί την «αρμονία των αντιθέσεων»!

Αλλά και στην περίπτωση αυτή, οι αντινομίες που διαπιστώνει σήμερα ο κ. Χαρακόπουλος στην κυβερνητική πρακτική, ως οι θεωρητικοί της πολιτικής επιστήμης διδάσκουν, δεν εμφανίζονται παρά στο τελευταίο στάδιο της «Νέας Διακυβέρνησης», που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή και την απώλεια της εξουσίας…