Η Δημοκρατία μας νοσεί αθεράπευτα
Μια Δημοκρατία μάλιστα που σε λίγους μήνες μετατράπηκε σε ΑΒΑΣΙΛΕΥΤΗ. Γεγονός υψίστης σημασίας, αφού εξέλιπε ο θρόνος, δηλαδή ο ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΗΣ των «φίλων» και συμμάχων μας (οι οποίοι είχαν επιβάλει και υποστηρίξει τη δικτατορία) και το ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ πάσης εν δυνάμει ανωμαλίας. Οι οιωνοί ήταν, επομένως, άριστοι και όλοι ελπίζαμε σε καλύτερες μέρες ατομικά και συλλογικά.
Όμως, ούτε από τα λάθη του παρελθόντος διδαχθήκαμε ούτε τα πλούσια προσόντα του λαού μας αξιοποιήσαμε. Ακολουθήσαμε την πεπατημένη και σιγά σιγά -«ανεπαισθήτως», όπως λέει ο Καβάφης- πήραμε την κατιούσα πολιτικά, πολιτισμικά και κοινωνικά.
= Πολιτικά: Μέσα σε δεκαέξι χρόνια εδραιώθηκε ο δικομματισμός και από την ανάδειξη του Σημίτη σε πρωθυπουργό αλλοιώθηκε η ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία των δύο κομμάτων εξουσίας, σε σημείο που να μη διαφέρει ούτε κατά κεραία το ένα από το άλλο. Ταυτόχρονα εκτινάχθηκε σε ύψη δυσθεώρητα ο χυδαίος λαϊκισμός, ενώ αναπτύχθηκε ραγδαία η… τέχνη της «επικοινωνίας», η οποία υποκατέστησε το περιεχόμενο και εντέλει την ΟΥΣΙΑ της πολιτικής.
=Πολιτισμικά: Υποβιβάσαμε σε βαθμό κακουργήματος την ΠΑΙΔΕΙΑ μας σε όλες της τις κλίμακες (δεν λέω το ορθόν: βαθμίδες, διότι θα… δαγκωνόταν στυλιστικά με τον «βαθμό κακουργήματος» που μόλις προηγήθηκε), με αποτέλεσμα, εν ονόματι της ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, να παράγουμε -και όχι όσους χρειαζόμαστε- εξειδικευμένους αγράμματους… Παραμελήσαμε ελαφρά τη καρδία την αρχαιοελληνική μας παράδοση, την οποία μαζί με τους μέγιστους και αναρίθμητους ποιητές και συγγραφείς του 20ού αιώνα, θα μπορούσαμε να καταστήσουμε ΕΠΙΚΕΡΔΕΣ ΕΞΑΓΩΓΙΜΟ ΠΡΟΪΟΝ. Τέλος, κινδυνεύσαμε -και κινδυνεύουμε- να ξεδοντιάσουμε την πλουσιότατη και σφριγηλότατη γλώσσα μας, υποβιβάζοντάς την σε ένα ευτελές ελληνοαγγλικό ιδίωμα, υιοθετώντας επιπλέον λέξεις που σου γυρίζουν ανάποδα το στομάχι όταν τις ακούς ή τις διαβάζεις, όπως οι περιλάλητες «δράσεις», αντί για δραστηριότητες, ενέργειες, στοχευμένες κινήσεις, πρωτοβουλίες και άλλα εννοιολογικά ισότιμα ουσιαστικά και παρεμφερείς εκφράσεις.
= Κοινωνικά: Απαξιώσαμε την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο. Εγκαταλείψαμε την παραδοσιακή φιλοξενία, στέλνοντας ως δεσμώτη τον Ξένιο Δία, όχι στον Όλυμπο, αλλά στα… Ιμαλάια. Χαλαρώσαμε τους δεσμούς ανιδιοτελούς φιλίας, υποκαθιστώντας τους με σχέσεις συμφεροντολογικής εξάρτησης. Αναγορεύσαμε τον ατομισμό και το χρήμα σε ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΓΑΘΟ, με αποτέλεσμα τις χαώδεις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Ανισότητες που δεν πλήττουν καίρια ΜΟΝΟ όσους παλεύουν με νύχια και με δόντια για την απλή επιβίωση, μπλεγμένοι επιπλέον στα γρανάζια μιας αφόρητης -και άχρηστης στις πλείστες των περιπτώσεων- γραφειοκρατίας, αλλά και αρκετούς από εκείνους που τα βγάζουν κουτσά στραβά πέρα, ΔΙΑΘΕΤΟΝΤΑΣ ΑΚΟΜΑ ΤΥΠΤΟΥΣΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Ο πανίσχυρος (και στηριζόμενος στον άκρατο -και ΑΔΙΕΞΟΔΟ- νεοφιλελευθερισμό) δικομματισμός μας, ο οποίος εδραιώθηκε μέσω αλλεπάλληλων καλπονοθευτικών εκλογικών συστημάτων, καθιστά τις βουλευτικές εκλογές, σύμφωνα με τον καθηγητή της Νομικής του ΑΠΘ Κώστα Χ. Χρυσόγονο, «τελετουργία κενή περιεχομένου». Ο κ. Χρυσόγονος τονίζει σε άρθρο του στις 27 Ιουλίου στο «Έθνος», έχοντας, εικάζω, πληροφορηθεί προηγουμένως ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΕΛΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΟΛΟΥ ΠΑΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, και τα ακόλουθα: «Το οικογενειοκρατικό και διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα δεν μπορεί ούτε καν επιδιώκει, να αντιμετωπίσει τα μεγάλα εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που έχει μπροστά της η χώρα μας.
Έτσι, όσο τα τελευταία αναπόφευκτα διογκώνονται, το σύστημα χάνει σταδιακά την ευστάθειά του και η κατάρρευσή του διαφαίνεται ως μια ισχυρή πιθανότητα, σε έναν ορίζοντα μερικών ετών».
Επ’ αυτού ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μιλώντας ευρύτερα για τον «αναπτυγμένο κόσμο», είχε υπογραμμίσει: «Το προσωπικό αδιέξοδο κάθε άνεργου, η αγωνία κάθε νέου που ψάχνει μάταια για δουλειά, είναι η πρώτη ύλη αναπόφευκτων κοινωνικών εντάσεων». Και είχε προσθέσει με έμφαση: «Μια βεβαιότητα υπάρχει: Ότι η κοινωνική συνοχή στον αναπτυγμένο κόσμο απειλείται, ότι η ανασφάλεια των πολλών προκαλεί φοβικά σύνδρομα και εγκυμονεί κοινωνικές εκρήξεις».
Αναφερόμενος στο «πολιτικό σύστημα» και στην «κρίση εμπιστοσύνης» απέναντι σε ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα, ο Κάρολος Παπούλιας υπαινίσσεται επίσης πρακτικές του αναπτυγμένου κόσμου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ειδικότερα. «Η κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα επιβεβαιώθηκε με τη μεγάλη αποχή στις πρόσφατες ευρωεκλογές σε ολόκληρη την Ευρώπη», είχε επισημάνει χωρίς περιστροφές.
Αν δεν ήταν δημοσιογραφικά εντελώς αδόκιμο, αντί για άρθρο, θα είχα παραθέσει σήμερα ατόφια -και δίχως τον παραμικρό σχολιασμό- τη μνημειώδη ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είμαι υποχρεωμένος, κατόπιν τούτου, να περιοριστώ στη γενική υπόμνηση πατριωτικού περιεχομένου του κ. Παπούλια υπέρ της Κυπριακής Δημοκρατίας και εναντίον της Τουρκίας, με ευδιάκριτες μάλιστα αιχμές προς την κατεύθυνση της αδρανούσας Ευρωπαϊκής Ένωσης, και να προσθέσω τα κάτωθι σημαντικότατα, κατά τη γνώμη μου: Χαρακτήρισε «αποσπασματικές και μετέωρες» τις απαντήσεις που δίνονται ΔΙΕΘΝΩΣ για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και βροντοφώναξε εις ώτα μη ακουόντων: «Ζούμε το τέλος μιας εποχής. Το κυρίαρχο μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας αμφισβητείται εκ των πραγμάτων, την ώρα που δεν προβάλλεται, με ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό τρόπο, η εναλλακτική πρόταση. Πρόταση για μια ανάπτυξη ενάντια στη φτώχεια, τον αποκλεισμό, την ανεργία, ιδίως των νέων. Η ποιότητα της Δημοκρατίας συνδέεται άμεσα με την κάλυψη, τουλάχιστον, των βασικών αναγκών της ζωής των πολλών».
Σε μια εποχή με αυταρχικούς και ανακόλουθους ηγέτες και ηγετίσκους, χωρίς όραμα για τον τόπο και προοπτική προσφοράς στην πατρίδα, ηγέτες-ΚΡΕΑΤΟΜΗΧΑΝΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, που πολτοποιούν όνειρα, προοπτικές και στοιχειώδεις ελπίδες, ο μόνος εν ενεργεία ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΣ της χώρας μας είναι μακράν ο Παπούλιας. Κι αυτόν βάλθηκαν να τον φάνε, όχι χάριν της εξουσίας, αλλά λόγω ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗΣ της ανάκτησης της εξουσίας, βγάζοντας τα μάτια τους με τα ίδια τους τα χέρια και στερώντας από την Ελλάδα ένα αστέρι λαμπερό.