Τι σημαίνει η απόφαση για διαχωρισμό των κλάδων υγείας και συντάξεων του ΙΚΑ
Ίσως εκεί να εντοπίζεται και η λύση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας, που ολοένα καταρρέει. Ίσως εκεί να εντοπίζονται και οι λόγοι που οι δημόσιες δαπάνες για τις συντάξεις στην Ελλάδα είναι κατά 60% υψηλότερες, ως ποσοστό του ΑΕΠ, σε σχέση με τις αντίστοιχες που κάνουν κατά μέσον όρο οι χώρες του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), ενώ την ίδια στιγμή οι κατά κεφαλήν συντάξεις είναι οι χαμηλότερες! Προφανώς, διότι το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του ΙΚΑ το απορροφά ο κλάδος υγείας!
Δεν πρέπει, συνεπώς, να υπάρχει ενιαίο σύστημα υγείας και συντάξεων όταν, την ίδια στιγμή, η αναλογία των Ελλήνων άνω των 65 ετών προς τους εργαζομένους (30%) είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι στις υπόλοιπες χώρες του ΟΟΣΑ (23,8% κατά μέσον όρο). Τα δύο αυτά στοιχεία του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος είναι και οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους όλοι οι διεθνείς οργανισμοί και η Κομισιόν ζητούν επανειλημμένως από την Ελλάδα να προχωρήσει σε εκ νέου μεταρρύθμιση του συστήματος για να εξασφαλιστεί η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών της. Η εφιαλτική αυτή διαπίστωση συμπληρώνεται και από μιαν άλλη, σύμφωνα με την οποία το προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση είναι μεγαλύτερο στην Ελλάδα απ’ ό,τι κατά μέσον όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ. Στην Ελλάδα, κατά τη γέννηση είναι 79,6 χρόνια (έναντι 78,9 κατά μέσον όρο στον ΟΟΣΑ), ενώ στην ηλικία των 65 ετών ανεβαίνει στην Ελλάδα στα 83,5 χρόνια, έναντι 83,4 ετών που είναι κατά μέσον όρο για τις χώρες του Οργανισμού.
Έτσι, στην πράξη όλα αυτά σημαίνουν ότι οι δαπάνες για την υγεία, που καταβάλλονται μαζί με τις συντάξεις από τον ίδιο ασφαλιστικό οργανισμό, γίνονται ολοένα και πιο καταθλιπτικές. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα συνανθρώπου μας ασφαλισμένου στο ΙΚΑ ηλικίας άνω των 80 ετών και ας δούμε τι πληρώνει το ΙΚΑ απλώς για τη συντήρησή του. Δεν αναφερόμαστε στις επισκέψεις του ίδιου υπέργηρου στα ιατρεία ή τα νοσοκομεία του ΙΚΑ, αλλά στις «συνταγές» που υπογράφουν οι γιατροί για φάρμακα, τα οποία, σε πολλές περιπτώσεις χορηγούνται χωρίς ιδία συμμετοχή στη δαπάνη τους. Ένας, λοιπόν, υπέργηρος, ασφαλισμένος του ΙΚΑ, χρειάζεται για παράδειγμα γιατρούς και φάρμακα ή ενέσεις για την πίεση, για τη ρινίτιδα, για τον λαιμό, το στομάχι, τον νεφρό, το συνάχι, το ήπαρ, τα έντερα, την καρδιά, τα αρθριτικά, τα πόδια και τα χέρια, την «τρεμούλα», για τα μάτια και τ’ αφτιά… Κι όλα αυτά σε καθημερινή βάση ανά συγκεκριμένες ώρες.
Κι αν ληφθεί υπόψη το σύνδρομο της πολυφαρμακίας και της αποθήκευσης φαρμάκων στη χώρα μας ιδιαίτερα από τους αισθανόμενους «ανασφαλείς» ηλικιωμένους συνανθρώπους μας, τότε όλα όσα προαναφέρθηκαν δεν αποτελούν μεμονωμένες, αλλά γενικευμένες περιπτώσεις.
Τα γράφουμε όλα αυτά, διότι ένας διαχωρισμός του κλάδου υγείας και συντάξεων στο ΙΚΑ θα συνεπαγόταν μια ξεχωριστή λογιστική απεικόνιση των δαπανών για τον κάθε κλάδο και, συνεπώς, τη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση των αντίστοιχων προβλημάτων.
Έτσι μόνο δεν θα «σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν», αλλά ούτε τα δημόσια οικονομικά και, φυσικά, τους σημερινούς ασφαλισμένους εργαζόμενους και τους φορολογουμένους.