Ιστορικά μας γεγονότα που ματώνουν!

Κύριε Διευθυντά

Ο Ιμπραήμ Πασάς, Αντιβασιλεύς της Αιγύπτου, κατόπιν εντολής του Σουλτάνου, το 1824 με 10.000 στρατιώτες και πολλά πλοία εξεστράτευσε κατά της Ελλάδος. «Αφού ερήμωσε τας περί την Κρήτην νήσους, απεβιβάσθη εις Μεθώνην, οπόθεν ήρχισε τας επιδρομάς του εις Πελοπόννησον καίων, σφάζων και ανδραποδίζων μέχρι το 1827, οπότε παραβιάσας την συμφωνίαν μετά των τριών προστατίδων δυνάμεων περί συνάψεως ανακωχής, επροκάλεσε την επέμβασίν των και την υπ’ αυτών καταστροφήν του Τουρκοαιγυπτιακού στόλου εις Ναυαρίνον τον Δεκέμβριον του 1827» (Επίτομον Λεξικόν Ηλίου, σελ. 2083).

Οι έλληνες οπλαρχηγοί με τους ολιγάριθμους αγωνιστές τους μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν κατά μέτωπον τις μυρμηγκιές των στρατιωτών του Ιμπραήμ, περιορίζονταν κυρίως σε κλεφτοπόλεμο. Τα γυναικόπαιδα και οι υπερήλικες, για να αποφύγουν το γιαταγάνι των σφαγέων, κατέφευγαν στα βουνά και τα σπήλαια έντρομοι!

Από τα μνημονεύματα των αγωνιστών του 1821 (3Ζ, Ζ μέρος, σελ. 187 που προσφέρει «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» αντιγράφουμε: «Οι δε Τούρκοι αναχωρήσαντες από τα Μαγούλιανα και την Βυτίνα επήγαν εις τα Λαγκάδια και τα έκαψαν. Αφού δε ελεηλάτησαν τα πάντα, έπειτα εκείθεν έπεσαν εις της Σάραις και εκεί αιχμαλώτισαν την γυναίκα του Θανάση και έπειτα… επήγαν εις της Κυράς το γεφύρι. Εκεί εις το δάσος είχαν καταφύγει οικογένειαι από την Βυτίνα, ο δε Δημήτριος Ξυνογάλης, επειδή το μικρόν παιδί του έκλαιγε, φοβηθείς μήπως οι Τούρκοι τους ακούσουν, το έσφαξε»! (διήγησις Φωτάκου). Πιστεύω ότι αν έγραφε την ιστορία η όψιμη «ιστορικός» Ρεπούση θα έλεγε ότι, όταν αποβιβάστηκαν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, έστειλαν κήρυκες στα χωριά και στις πόλεις και καλούσαν τους Έλληνες σε κοινό γλέντι, για να γιορτάσουν μαζί το γεγονός. Εκεί, αφού έψησαν αρνιά και κοκορέτσια, έφαγαν, ήπιαν και στην ευθυμία τους επάνω άρχισαν να πυροβολούν οι «επισκέπτες» στον… αέρα. Όμως μερικές σφαίρες εξωστρακίσθηκαν και τραυματίσθηκαν ελαφρά κάποιοι Έλληνες. Οι Τούρκοι αμέσως ζήτησαν ευγενικά συγγνώμην για το ατύχημα και το γλέντι συνεχίστηκε μέχρι πρωίας! Έτσι, τέλος καλό, όλα καλά! Αλήθεια, τι Έλληνες είναι αυτοί, που καταστρατηγούν τη μητέρα Ιστορία μας; Γεννήθηκαν και ανατράφηκαν εδώ στην Ελλάδα ή τους φέρανε από άλλον πλανήτη; Είναι απόγονοι αυτού του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη και των σταυραετών του 1940; Δυστυχία σου, Ελλάς, με τέτοια τέκνα που γεννάς! Είχε απόλυτο δίκιο λοιπόν ο Περικλής, που είπε: «Μάλλον πεφόβημαι τας οικείας ημών αμαρτίας ή τας των εναντίων διανοίας».

Όμως νιώθεις και όλη την ελληνική παλικαριά όταν ακούς και τον στρατηγό Μακρυγιάννη να λέει λεβεντόψυχα: «Όποιος μιλάει γι’ αυτόν τον τόπο και δεν δακρύζει δεν είναι Έλληνας». Πάντα η πατρίδα μας ήταν γενέθλια γη και αναστημάτων προς μίμησιν…

Κων. Βραχνιάς
Βόλος