«Επιστήμη, χωριζομένη Αρετής, πανουργία και ου Σοφία φαίνεται»
Ανταποκρινόμενοι στο ηθικοκοινωνικό αυτό αξίωμα, οι Συνταγματολόγοι καθηγητές Γεώργιος Κασιμάτης, εκ των πλέον στενών συνεργατών του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, και Δημήτρης Τσάτσος, επικεφαλής μέχρι πρότινος της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του Κινήματος, κατέδειξαν στο επιστημονικό πεδίο, επικρίνοντας με σφοδρότητα, το «εν ου παικτοίς» πάγνιο του αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως προς τη διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και την τήρηση των κανόνων του Συνταγματικού Χάρτη της χώρας.
Οι «ηγετικές» (;) ομάδες των δύο κομμάτων εξουσίας, Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, στις οποίες κυριαρχεί το πυθαγόρειο δόγμα περί αρχηγού, («Αυτός έφα»), συναποτελούμενες από αριθμό παρακλαυσίθυρων ατόμων και κυριαρχούμενες από την τάση της εξουσιολαγνείας, διακρίνονται από την ολοκληρωτική αντίληψη ότι η πολιτική εξουσία, πέραν και άνω των Συνταγματικών Ρυθμίσεων, έχει το «δικαίωμα» να ρυθμίζει τη ζωή των πολιτών ακόμη και στις λεπτομέρειές της!
Οι παρακλαυσίθυροι, επαγγελματίες της πολιτικής, ανεπάγγελτοι κατ’ εξοχήν και ετερόφωτοι, αρύονται την «οντότητά» τους όχι από το διαδοχικό κοινωνικό κριτήριο (σπουδές, επάγγελμα, κοινωνική αναγνώριση κ.λπ.), αλλά από την εύνοια του αρχηγού και συνακολούθως στερούνται ανεξαρτησίας γνώμης!
Η πυθαγόρειος αντίληψη περί ηγεσίας είναι εκείνη του «αρχηγού δικτάτορος» και εξομοιούται με τα φαινόμενα του ολοκληρωτισμού, ο οποίος δεν αναγνωρίζει ατομικές ελευθερίες, ούτε όρια στην πολιτική εξουσία – όρια τα οποία ως γνωστόν θεσπίζονται από τους Συνταγματικούς Χάρτες…
Παραλλήλως, αρχηγοί και παρακλαυσίθυροι -πολλοί των τελευταίων έχουν μετεξελιχθεί στην κατηγορία των Silentariorum των Ιερών Παλατίων του Βυζαντίου- διακατέχονται από την αλαζονεία των κατόχων της «μοναδικής αλήθειας», μια κατεξοχήν θεοκρατική, και επομένως αυταρχική, αντίληψη.
Επακόλουθο αυτών των αντιλήψεων είναι η «πίστη» στην παντοδυναμία του κόμματος, κόμματος βεβαίως αυταρχικού στη δομή και με πλήρη απουσία και των στοιχειωδέστερων δημοκρατικών διαδικασιών!
Το άτομο, η ομάδα, κατά την αντίληψη αυτή δεν μπορούν να νοηθούν έξω από την «πεφωτισμένη» κομματική θεώρηση!
Είναι επομένως «αυτονόητο» για τη συγκεκριμένη «κομματική ιδεολογία» ότι δεν αναγνωρίζεται τόσο η ανεξαρτησία γνώμης όσο και πολύ περισσότερο η επιστημονική θεώρηση, που δεν υποτάσσεται στην κατά περίπτωση κομματική σκοπιμότητα!
«Εκάς, λοιπόν, οι βέβηλοι» Συνταγματολόγοι Γ. Κασιμάτης και Δημήτρης Τσάτσος, ενώ έχει σημάνει και σιωπητήριο για τους εντός των τειχών της Ιπποκράτους συνταγματολόγους (προσοχή το «σ» εδώ πεζό και όχι κεφαλαίο) κ. Ευάγγελο Βενιζέλο και Ανδρέα Λοβέρδο!
Η κομματική σκοπιμότητα αποδεικνύεται δία μία εισέτι φορά ο «κακός δαίμονας» για την ομαλή λειτουργία της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας…
Ο άκρατος λαϊκισμός, ηγεσίας και παρακλαυσίθυρων, επισκιάζει το κοινωνικό συμφέρον, που στην προκειμένη περίπτωση δεν αποσυμπλέκεται από την κατοχύρωση και αδιατάρακτη λειτουργία των θεσμών…
Το πολίτευμα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στηρίζεται, ως γνωστόν, στον σεβασμό των λεπτών ισορροπιών που χαρακτηρίζουν τους θεσμούς της, στη διάκριση των εξουσιών και στην με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια τήρηση της νομιμότητας.
Είναι αμφίβολο, και ενώ στις ημέρες αυτές τιμάται στη χώρα μας η 35η επέτειος αποκατάστασης του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, ν’ ακουστεί η επίκληση «Καλώς ορίσατε Επιστήμη και Δημοκρατία»…
Άτομα και φορείς, τα οποία κηδόμενα της δημοκρατικής αξιοπρέπειας, έδωσαν το «παρών», δυναμικά ή ειρηνικά, στα «πέτρινα χρόνια» της επταετούς τυραννίας, δυστυχώς, και παρά τη θέληση της Προεδρίας της Δημοκρατίας, την περασμένη Παρασκευή το πρωί στους Κήπους του Προεδρικού Μεγάρου, λόγω πρωτοκόλλου, ήσαν αναγκασμένα να συγχρωτίζονται με συνομιλητές και εφαψίες της Χούντας των Συνταγματαρχών!
Δυστυχώς, και προς κακοτυχία της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, στη Μεταπολίτευση, ηττήθηκε το αναγεννησιακό αντιδικτατορικό – δημοκρατικό πνεύμα. Οι προδικτατορικοί κομματικοί θεσμοί νεκραναστήθηκαν, με ευθύνη και της αντιδικτατορικής αντίστασης, και μεθοδικώς άλωσαν, αν δεν διέφθειραν, τα «καινά δαιμόνια» που ευαγγελίζονταν μια δημοκρατική Ελλάδα. Στη θέση τους αναδύθηκαν οι πολιτικές δυναστείες και οι προτέκτορες!
Η ρήση του εθνικού μας ποιητή, «Λαέ μου, καλέ και ηγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε», και πάλι επιβεβαιώθηκε. Εκατόν εβδομήντα χρόνια μετά, στον ελληνικό ουρανό πλανάται το Σάλπισμα του Γιάννη Μακρυγιάννη:
• «Θα σημειώσω γυμνή την αλήθεια και χωρίς πάθος. Αλλά η αλήθεια είναι πικρή και όσοι κάμαμε το κακόν μας κακοφαίνεται, ότι το κακό το θέλομε και το νιτερέσιον να το κάνωμε και καλούς πατριώτες θέλομε να μας λένε. Και αυτό δεν γίνεται, ούτε θα το κρύψω εγώ και να μείνη κρυμμένο, ότι η πατρίς εζημιώθη, διατημήθη και όλα σ’ αυτό κατανταίνει, ότι μας ηύρε όλους θερία. Και τα αίτια του κακού θα τα ειπούνε κ’ Ιστορίες και ‘φημερίδες καθημερινώς τα λένε… Και πρέπει να τα γράφουνε προκομμένοι…. Και να τα γλέπουν οι νεώτεροι και οι μεταγενέστεροι νάχουν περισσότερη αρετή και πατριωτισμόν. Η πατρίδα του κάθε ανθρώπου… είναι το παν και πρέπει να θυσιάζη και πατριωτισμόν και να ζη αυτός και οι συγγενείς του ως τίμιοι άνθρωποι εις την κοινωνίαν. Και τότε λέγονται έθνη, όταν είναι στολισμένα με πατριωτικά αιστήματα. Το αναντίον λέγονται παλιόψαθες των εθνών και βάρος της γης. Και διά τούτο ως πατρίδα γενική του κάθε ενού και έργο των αγώνων του μικρότερου και αδύνατου πολίτη, έχει κι αυτός τα συμφέροντά του εις αυτείνη την πατρίδα… Δεν πρέπει ο άνθρωπος να βαρύνεται και να αμελή αυτά. Και ο προκομμένος πρέπει να φωτίζει ως προκομμένος την αλήθεια, το ίδιο και ο απλός. Ότι κρικέλλα δεν έχει η γης να την πάρη κανείς εις την πλάτη του, ούτε ο δυνατός, ούτε ο αδύνατος…».
Ανταπόκριση των «προκομμένων», Γ. Κασιμάτη και Δημήτρη Τσάτσου, στο «Σάλπισμα» Μακρυγιάννη;