Οι αυταπάτες της αψόγου στάσεως
Θιασώτες της «αψόγου στάσεως», μιας τακτικής στην εξωτερική πολιτική που στο παρελθόν έχει καταγραφεί ως συστατικό στοιχείο της «ελληνικής υποτέλειας», οι υπουργοί Εξωτερικών και Εθνικής ʼμυνας διαχειρίζονται τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας, ενώ στον γεωπολιτικό ορίζοντα πυκνώνουν τα νέφη και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας τίθεται υπό αμφισβήτηση από την Pax Americana
Η μεν κ. Ντόρα Μπακογιάννη, με πλήρη αυτονομία σ’ ένα κατά τ’ άλλα «πρωθυπουργοκεντρικό»(;) σύστημα διακυβέρνησης, οικοδομεί το «πολιτικό προφίλ» της και επιδιώκει να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες της με πλήρη προσαρμογή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας στην ευθεία του Ατλαντισμού και ουχί σπανίως με ναρκοθέτηση των όποιων πρωτοβουλιών του πρωθυπουργού για την ενάσκηση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής (διπλωματία αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, οικοδόμηση «Μεσογειακού άξονα» εντός των πλαισίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ.λπ.).
Παραλλήλως, στο νεοκλασικό μέγαρο της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας η προσωπική πολιτική της νυν υπουργού Εξωτερικών έχει εξουδετερώσει, με τη διαμόρφωση μιας «στενής ομάδας εξουσίας» περί την ίδια και κατ’ επιλογήν της ίδιας, τα ικανά στελέχη της διπλωματικής μας υπηρεσίας!
Οι διεισδυτικές αναλύσεις (εκθέσεις) των διπλωματικών μας εκπροσώπων σε νευραλγικούς για τα συμφέροντα της χώρας τομείς του εξωτερικού αποτελούν πλέον σπάνιο είδος, λόγω ακριβώς του παροπλισμού των ικανών και προώθησης στους τομείς αυτούς των αρεστών στην κ. Μπακογιάννη!
Ο κ. Μεϊμαράκης, πολιτικός προϊστάμενος του δεύτερου πυλώνα της εξωτερικής πολιτικής, και μόνο αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι διέλαθε(;) την προσοχή του και δέσμευσε τη χώρα με την ανάθεση από την Ατλαντική Συμμαχία της αμυντικής εποπτείας του Αιγαίου και ευρύτερα του ελλαδικού χώρου σε τούρκο στρατηγό με έδρα τη Λάρισα, και μόνο αυτή η πράξη, σε εποχές εθνικής αξιοπρέπειας, θα είχε τεθεί σε διαρκή υπερορία από το υπουργείο Εθνικής ʼμυνας
Εν όψει αυτών των δεδομένων, ο κ. Κ. Καραμανλής ο Νεώτερος παρουσιάζεται στην κοινή γνώμη απλώς να προεδρεύει και να περιορίζει τις φροντίδες του στη διαρρύθμιση των κομματικών ισορροπιών στην παράταξή του
Ήδη από την επίσκεψη του αμερικανού Προέδρου στην ʼγκυρα και τις εκείθεν διακηρύξεις του, οι οποίες στη συνέχεια διευκρινίσθηκαν από τους αρμόδιους φορείς της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, ουδεμία αμφιβολία ενυπάρχει για τις αμερικανικές προθέσεις να προωθήσουν διχοτόμηση του Αιγαίου και να θέσουν την Ελλάδα σε καθεστώς δορυφόρου της Τουρκίας.
Και μόνον η ανάγνωση της αρθρογραφίας της αμερικανικής εφημερίδας «Ουάσινγκτον Ποστ», η οποία εκφράζει, παραδοσιακώς, τις απόψεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αλλά και γενικότερα της εκάστοτε αμερικανικής διοίκησης, αρκεί για να διαγνωσθεί ότι η αμερικανική κυβέρνηση καλλιεργεί το έδαφος για την επίλυση «πακέτο» των ελληνοτουρκικών διαφορών με διχοτόμηση του θαλάσσιου χώρου του Αιγαίου, στο πνεύμα του Νεοοθωμανισμού που προωθεί η ʼγκυρα, την «επίλυση» του Κυπριακού με βάση τα τετελεσμένα του «Αττίλα», τη διαρρύθμιση του Σκοπιανού στην ευθεία του «δόγματος» της Ουάσινγκτον για ανάσχεση της ρωσικής επιρροής στη Χερσόνησο του Αίμου.
Το σημερινό διεθνές καθεστώς του Αιγαίου και η ελληνική κυριαρχία στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Αρχιπελάγους αχρηστεύουν στην ουσία τη γεωπολιτική σημασία των Στενών των Δαρδανελίων και την ελευθερία κινήσεων της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το «Δόγμα του Νεοοθωμανισμού», το οποίο έχει εκπονήσει ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών της γειτονικής χώρας, αμερικανοτραφής, Αχμέτ Νταβούτογλου, θεωρεί ότι με το σημερινό διεθνές στάτους η Τουρκία είναι εγκλωβισμένη στη Μικρά Ασία, χωρίς να μπορεί να κινηθεί με άνεση στη θαλάσσια περιοχή, διότι είναι εμπόδιο η ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο. Στα πλαίσια αυτού του δόγματος οι στρατηγοί της ʼγκυρας, εκμεταλλευόμενοι τις αμερικανικές θέσεις περί Αιγαίου, διαμόρφωσαν τη θεωρία των «Γκρίζων Ζωνών».
Το στρατιωτικοδιπλωματικό κατεστημένο της ʼγκυρας αγκάλιασε με ενθουσιασμό τις «διακηρύξεις Ομπάμα», στις οποίες με δυσκολία αποκρύπτονται οι διαθέσεις της Ουάσινγκτον (με το πρόσχημα ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές πρέπει να επιλυθούν με διάλογο, διάλογο όμως που θέτει υπό αμφισβήτηση το διεθνές καθεστώς του Αιγαίου) να προωθήσουν λύσεις διχοτόμησης του Αιγαίου και επέκτασης μέχρι το Δυτικό Αιγαίο της ʼγκυρας, η οποία θέτει κατ’ αυτόν τον τρόπο υπό τον στρατηγικό έλεγχό της την ηπειρωτική Ελλάδα.
Είναι δυνατόν να υποστηριχθεί -και υποστηρίζεται- ότι οι θέσεις αυτές αντανακλούν φοβικά σύνδρομα κάποιων ελληνικών κύκλων. Πώς είναι δυνατόν να διχοτομηθεί το Αιγαίο; Με ποια τεχνάσματα; Και ποια ελληνική κυβέρνηση θα το αποδεχόταν;
Μια αναδρομή στο παρελθόν είναι διδακτική. Ούτε το 1954, όταν αναδύθηκε στην επιφάνεια το Κυπριακό, ούτε το 1959, έτος υπογραφής των Συνθηκών Ζυρίχης – Λονδίνου, ούτε το 1963, έτος κατάθεσης από τον Αρχιεπίσκοπο και Πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο των Συνταγματικών Μεταρρυθμίσεων, ούτε ακόμη το 1967 με την εθνοκτόνο πράξη της χούντας να αποσύρει από τη Μεγαλόνησο την Ελληνική Μεραρχία, ήταν δυνατό να φαντασθεί κανείς ότι η Κύπρος θα καταλαμβανόταν στρατιωτικά κατά το ήμισυ από την Τουρκία και «de facto» θα εδιχοτομείτο
Η ελληνική κοινή γνώμη και πολιτική ηγεσία δυστυχώς διακατέχονται από αυταπάτες και αδυνατούν να προβλέψουν (;) τις μελλοντικές δυσμενείς εξελίξεις στο γεωπολιτικό πεδίο της περιοχής μας.
Όμως «ουδέν καινόν υπό τον ήλιον» Η στροφή της Ουάσινγκτον υπέρ της ʼγκυρας και σε βάρος της Ελλάδας, είναι αναμενόμενη εξέλιξη, αν ληφθεί υπόψη ότι την τελευταία 25ετία θεωρείται από την υπερατλαντική δύναμη δεδομένη η θέση και η προσαρμογή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας στις επιταγές του Ατλαντισμού. Και το εγκληματικότερο: Η διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής να κινείται στη σφαίρα εξυπηρέτησης ταπεινών ιδιοτελών πολιτικών επιδιώξεων