Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΕΠΙΠΤΩΣΕΩΝ

Το 1974 συντελέστηκε μια τραγωδία που δεν περιοριζόταν στα στενά όρια του κυπριακού χώρου, αλλά απλωνόταν σε ολόκληρο τον Ελληνισμό, τον ελλαδικό και τον ευρύτερο, με επιπτώσεις ορατές, κυρίως όμως αθέατες, που επηρεάζουν την πορεία του έθνους ως τραυματική εμπειρία έως και σήμερα.
Ανάλογη της Μικρασιατικής Καταστροφής η κυπριακή τραγωδία, συντελέστηκε ως μια διαδρομή ασύγγνωστων λαθών, εγκληματικών ενεργειών, παραλείψεων και απαράδεκτων ενεργειών, που από το 1950 και μετά ακολουθήθηκε από τις μετεμφυλιακές, από τον τότε διεθνή παράγοντα κηδεμονευόμενες, ελληνικές κυβερνήσεις της δεκαετίας του 1950 και του ’60. Η ιστορία διδάσκει και ειδικότερα η πολιτική ιστορία της χώρας μας είναι απολύτως αναγκαίο να διδάσκεται και να αναλύεται προκειμένου να μη συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε ως έθνος και πολιτικές ηγεσίες, λάθη και παραλείψεις που οδηγούν σε παρόμοιες ή και χειρότερες τραγωδίες τη χώρα.
Τούτο γιατί το έγκλημα του ’74 δεν ήταν στιγμιαίο. Ήταν απόρροια της απουσίας οποιασδήποτε εθνικής στρατηγικής και σχεδιασμού πολιτικής σε ό,τι αφορά την Κύπρο και την Τουρκία αλλά και τον διεθνή παράγοντα, κυρίως όμως επειδή δεν θέσαμε στόχους τους οποίους να ακολουθήσουμε πιστά και σταθερά, σε συνδυασμό με τα μέσα και τις τακτικές που έπρεπε να είχαν τεθεί.
Η Ελλάδα βρέθηκε στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 να είναι ως νικήτρια δύναμη σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τον «επιτήδειο ουδέτερο», την Τουρκία. Παρ’ όλα αυτά, το σύνδρομο της εξάρτησης και η ξενοκρατία οδήγησαν την Κύπρο στη Ζυρίχη του ’59-’60, στην αποστασία του ’65, στη χούντα του ’67, στην απόσυρση του ελληνικού στρατού από την Κύπρο την ίδια χρονιά κατ’ απαίτηση της ʼγκυρας και τέλος στο πραξικόπημα του ’74 και την προγραμματισμένη από το 1957 εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο.
Σήμερα, βιώνουμε τις συνέπειες του ’74 όχι μόνο στα ορατά του σημεία όπως είναι η κατοχή και η προσφυγιά των ελλήνων Κυπρίων, αλλά και σε πτυχές όπως είναι η αποθράσυνση της ʼγκυρας στο Αιγαίο, η συμπεριφορά της ως αναδυόμενη μεγάλη δύναμη της περιοχής, η κλιμάκωση των διεκδικήσεων όχι μόνο στη θάλασσα αλλά και επί του εδάφους, και περαιτέρω επί της ελληνικής επικράτειας. Γενικότερα η απουσία οποιασδήποτε ελληνικής αντίδρασης που να προκαλεί κόστος στην ʼγκυρα, ενισχύει την επιθετικότητα και τον επεκτατισμό της Τουρκίας, αποδυναμώνει την ελληνική αξιοπιστία και την αποτρεπτική ισχύ της χώρας, καθιστώντας ευάλωτη την άμυνα και την εξωτερική μας πολιτική, όχι μόνο προς την τουρκική πλευρά, αλλά και προς πάντα τρίτο.
Η διεθνής κοινωνία δεν διαφέρει σε ορισμένες λειτουργικές της διαστάσεις, δηλαδή συμπεριφορές, από την ανθρώπινη κοινωνία. Αν κάποιος δεν σέβεται τον εαυτό του, συμβιβάζεται με την αξιοπρέπειά του και κάνει σταθερά εκπτώσεις στην εικόνα του έναντι τρίτων, δεν τον σέβονται και οι άλλοι.
Η τουρκική επιθετικότητα έναντι της Ελλάδος θα συνεχιστεί, το Διεθνές Δίκαιο υπάρχει για τους ισχυρούς, ενώ η αλληλεγγύη των τρίτων υφίσταται γι’ αυτούς που σέβονται τον εαυτό τους και προβάλλουν συμφέροντα χρήσιμα για τους τρίτους.
Με λίγα λόγια, κινδυνεύουμε να βρεθούμε με την πλάτη στον τοίχο και ν’ αντιδράσουμε από τη θέση του αδυνάτου.