Τι κρύβεται πίσω από το πολιτικό και οικονομικό δράμα της χώρας μας

Η επισήμανση του τέως υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γιώργου Αλογοσκούφη ότι «Η κρίση δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε επιλογές και πειραματισμούς που απέτυχαν στο παρελθόν και καταδίκασαν την Ελλάδα σε μία εικοσαετία οικονομικής απόκλισης» και ότι «έχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε την προσπάθεια για τη δημιουργία των κατάλληλων πολιτικών προϋποθέσεων, απέναντι στις δυνάμεις του κρατισμού και του λαϊκισμού» υπενθύμισε τους παράγοντες που έχουν συμβάλει στη συνέχιση του οικονομικού και πολιτικού δράματος της χώρας μας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Τους παράγοντες αυτούς απαρίθμησε με το όνομά τους ο πρώην υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γεράσιμος Αρσένης κατά την παρουσίαση του βιβλίου του γράφοντος «Η Μεγάλη Φούσκα της Οικονομίας 1981 – 2001» μαζί με τον πρώην πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον τότε πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο και τον πρώην υπουργό κ. Πάνο Παναγιωτόπουλο. Κατά την παρουσίαση αυτή ο κ. Αρσένης υπογράμμισε ότι «πίσω από το πολιτικό δράμα και από τις οικονομικές εξελίξεις κρύβεται μια βασική αντιπαράθεση της παραδοσιακής κουλτούρας, η οποία δεν θέλει ανοιχτούς ορίζοντες, φοβάται το καινούργιο, θέλει το κεκτημένο και την προστασία του κράτους, και της μεταρρυθμιστικής κουλτούρας, η οποία είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που έχουν αποδεχθεί ότι ο τόπος πρέπει να αλλάξει». Εννοείται ότι αυτό το πολιτικό δράμα συνεχίστηκε και μετά το 2001 και κορυφώθηκε τα τελευταία δύο χρόνια μετά τη γνωστή παγκόσμια χρηματοπιστωτική αναταραχή, για τους ακόλουθους λόγους που σκιαγράφησε έντονα ο κ. Αρσένης:

Πρώτον, οι παρωχημένες δυνάμεις αντιστάθηκαν κατά κάποιο τρόπο και αντιστέκονται σε βασικές δομικές αλλαγές της οικονομίας και της κοινωνίας. Και αυτές οι δυνάμεις δεν βρίσκονται μόνο σε ένα κόμμα, βρίσκονται σε όλα τα κόμματα, από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά.

Δεύτερον, η μάχη μέσα στα κόμματα ανάμεσα σ’ αυτές τις δυνάμεις και στην άλλη κουλτούρα, τη μεταρρυθμιστική, διακρίνει το δράμα της πορείας της οικονομίας. Η κουλτούρα η μεταρρυθμιστική είναι οι κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες έχουν αποδεχθεί ότι ο τόπος αυτός έπρεπε να αλλάξει και πρέπει να αλλάξει.

Ότι πρέπει η οικονομία να μπει σε μια άλλη βάση, σε βάση ανταγωνιστική, ότι πρέπει η κοινωνία να αναπτυχθεί ποιοτικά, ότι πρέπει να υπάρξει μια βαθύτατη δημοκρατία με κοινωνική αλληλεγγύη και για να γίνουν αυτά έπρεπε να αλλάξουν οι δομές, άρα να αλλάξουν και οι κοινωνικές και οι οικονομικές ισορροπίες πολύ ριζικά.

Τρίτον, οι δυνάμεις της μεταρρύθμισης ήρθαν σε σύγκρουση συνεχώς από το 1981 μέχρι σήμερα με τις δυνάμεις αυτές τις παρωχημένες ή την παραδοσιακή δύναμη της μη μεταρρύθμισης.

Οι δυνάμεις της παραδοσιακής κουλτούρας έδειξαν την πολιτική τους δύναμη πριν από το 1981 με την εμφάνιση του λεγόμενου πολιτικού κόστους και τις μεγάλες παροχές που έγιναν επί κυβερνήσεως Ράλλη.

Οι δυνάμεις αυτές φάνηκαν ακόμα πιο δυνατές μετά τον Οκτώβρη του 1981 μέχρι τον Ιούλιο του 1982, όπου κυριάρχησε η αναδιανεμητική πολιτική και κυριάρχησε ουσιαστικά η κουλτούρα της αποζημιωτικής δικαιοσύνης, δηλαδή να αποζημιωθούν οι λαϊκές μάζες οι οποίες είχαν αδικηθεί στο παρελθόν.

Υποχώρησε αυτή η δύναμη στις δυνάμεις της μεταρρύθμισης το διάστημα 1982 -1985. Επανήλθαν το 1988 – 1989, καταργώντας το σταθεροποιητικό πρόγραμμα Σημίτη, επανεμφανίστηκαν γύρω στο 1990 -1991, υποχώρησαν πάλι επί Μάνου και μετά το 1993 έχουμε ένα ενδιαφέροντα συμβιβασμό αυτών των δυνάμεων με τις μεταρρυθμίσεις και τον εκσυγχρονισμό της χώρας.

Τέταρτον, ο κοινωνικός και ο πολιτικός συμβιβασμός που έγινε στη συνέχεια μας οδήγησε μεν στην ονομαστική σύγκλιση, αλλά μας άφησε πίσω στην πραγματική σύγκλιση, διότι η πραγματική σύγκλιση χρειάζεται βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις, όπου ακόμα η παραδοσιακή κουλτούρα, πολιτιστική κουλτούρα, δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε χωρίς εμπόδια. Μας αρέσει να μπαλώνουμε τα πράγματα, μας αρέσει ο ανώδυνος τοκετός, αλλά θα πρέπει να καταλάβουμε ότι πρέπει να γίνουν βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις για να κερδίσουμε το στοίχημα της ανταγωνιστικότητας.

Και το δράμα συνεχίζεται…