Τι έχει στο μυαλό του ο Κώστας Καραμανλής
Είναι εύλογη η απορία, ακόμη και ορισμένων κυβερνητικών στελεχών, για την αδράνεια της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Αδράνεια που αφορά:
(α) είτε στην αποτελεσματική αντιμετώπιση άμεσων προβλημάτων της καθημερινότητας (όπως π.χ. η ασφάλεια και οι μετανάστες)
(β) είτε στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και στην αποφυγή αποσπασματικών και ενδεχομένως αλυσιτελών μέτρων (όπως π.χ. η έκτακτη εισφορά και μάλιστα αναδρομικώς ή η πληρωμή τέλους για μη νομιμοποιούμενους ημιυπαίθριους χώρους)
(γ) είτε στην πραγματοποίηση κάποιων εντυπωσιακών από επικοινωνιακής πλευράς κινήσεων που θα μπορούσαν αν όχι να ανατρέψουν πλήρως το κλίμα, τουλάχιστον να πείσουν ότι ο πρωθυπουργός έχει κάτι κατά νουν.
Ασφαλώς και η απλή διαχείριση των προβλημάτων και η ad hoc αντιμετώπιση καταστάσεων που προκύπτουν δεν συνιστά πολιτική, σύμφωνα με αρκετά από τα κυβερνητικά στελέχη. Και δεν είναι δυνατόν παρά να το καταλαβαίνει αυτό και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ακόμη κι αν δεν είναι σε θέση να το αντιληφθεί το στενό του περιβάλλον, το οποίο δεν έχει να επιδείξει μεγάλη πολιτική εμπειρία, αλλά συνδιαλέγεται προνομιακά με τον κ. Καραμανλή.
Από τη στιγμή που έχουν έτσι τα πράγματα, επιχειρείται –όχι αδικαιολόγητα– να ερμηνευθεί η στάση Καραμανλή και, ανάλογα με την ερμηνεία, να προσδιορισθούν και οι εξελίξεις.
Ειδικότερα, εφόσον δεν έγινε κάποια εντυπωσιακή κίνηση αλλαγών τη Δευτέρα των εκλογών, έτσι ώστε να αντιληφθεί και ο κόσμος ότι η κυβέρνηση και προσωπικώς ο κ. Καραμανλής έλαβαν το μήνυμα της λαϊκής δυσαρέσκειας που αφορά και συγκεκριμένα πρόσωπα, οποιαδήποτε αλλαγή μέσα στο θέρος θα πήγαινε χαμένη. Υπʼ αυτήν την έννοια τα πάντα φαίνεται να μετατοπίζονται –για τους πλέον αισιόδοξους– τον Σεπτέμβριο με δύο διαφορετικές προτάσεις: Εκείνων που θέλουν οι αλλαγές να γίνουν πριν από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ώστε ο πρωθυπουργός να μεταβεί εκεί με το πλεονέκτημα πρωτοβουλιών που έχουν ήδη αναληφθεί. Και των άλλων που υποστηρίζουν ότι ο πρωθυπουργός πρέπει τις πρωτοβουλίες και αλλαγές να τις ανακοινώσει κατά τη διάρκεια της Έκθεσης, έτσι ώστε να φανεί ότι «το νέο πολιτικό και οικονομικό έτος» ξεκινάει με ένα πρωθυπουργό αποφασισμένο να προωθήσει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Μία τρίτη «σχολή» σκέψης όσον αφορά τις προθέσεις του πρωθυπουργού υποστηρίζει ότι ίσως τα πράγματα να επιδέχονται απλούστερες ερμηνείες για τη μέχρι τώρα στάση του κ. Καραμανλή. Συγκεκριμένα υποστηρίζεται ότι ο κ. Καραμανλής γνωρίζει ότι έχει διατελέσει αδιατάρακτα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας για 12 χρόνια. Έχει διατελέσει πρωθυπουργός για δύο κυβερνητικές θητείες – ο συνολικός χρόνος των οποίων θα προσδιορισθεί από τις εξελίξεις στο θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας (Έχοντας μάλιστα ισοφαρίσει τα ρεκόρ του θείου του και ιδρυτού της ΝΔ). Και αν χάσει την επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα παραμείνει βουλευτής και, εφʼ όσον θέλει να εγγράψει υποθήκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας, κάποια στιγμή, δεν θα έχει λόγο να μην αφήσει να δρομολογηθούν διαδικασίες αλλαγής ηγεσίας μέσα στο κόμμα. Αυτή είναι μια απλή ερμηνεία της στάσης Καραμανλή η οποία δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα και τον χαρακτήρα του σημερινού πρωθυπουργού, ο οποίος μπορεί μεν να έχει πει ότι είναι αρκετά νέος για να βγει στη σύνταξη, αλλά συγχρόνως δεν διακρίνεται για… «επαγγελματική διαστροφή» και δεν είναι καρεκλοκένταυρος…
Βεβαίως οι αποδεχόμενοι το ενδεχόμενο να σκέπτεται έτσι ο πρωθυπουργός παραδέχονται επίσης ότι καμία εντυπωσιακή κίνηση δεν πρόκειται να γίνει, τουλάχιστον από εκείνες που συνήθιζε να κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Άλλωστε, επισημαίνουν ότι ένα από τα μειονεκτήματα σε στελεχιακό δυναμικό του πρωθυπουργού είναι ότι ο ίδιος δεν διαθέτει «ούτε Ζιάγκα ούτε Λαλιώτη ούτε –πολύ περισσότερο– Λιβάνη». Επομένως, αν ο πρωθυπουργός αφήσει να περάσει ο χρόνος, ώστε κάποια στιγμή να παραδώσει τη σκυτάλη, όπως αναπτύχθηκε πιο πάνω, το μόνο που μπορεί να μεταβάλει το κλίμα για τη ΝΔ είναι κάποιες κινήσεις, τυχαίες ή μη, που θα εντυπωσιάσουν και θα δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι λειτουργεί το κράτος. Τέτοιες κινήσεις μπορεί να είναι ανάλογες με την εξάρθρωση της σπείρας που απήγαγε τον Περικλή Παναγόπουλο –μολονότι δεν ήταν καθόλου τυχαία αλλά συντονισμένη–, η εξάρθρωση των τρομοκρατικών ομάδων ή άλλα γεγονότα που, όπως προαναφέρθηκε, θα δημιουργούν ψευδαισθήσεις, σε μια χώρα όπου τίποτε δεν λειτουργεί σωστά και οι κυβερνήσεις είναι συνήθως αντανάκλαση της ίδιας της κοινωνίας.