Η σκυτάλη στους Σουηδούς…
«Δεν έχω αμφιβολία ότι η Τουρκία θα γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ. Θα αποτελούσε στρατηγικό σφάλμα να μη γίνει δεκτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση… Η Σουηδία θα συνεχίσει να υποστηρίζει την Τουρκία έως την ημέρα που θα γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ και είναι έτοιμη να ανοίξει όλα τα κεφάλαια διαπραγμάτευσης μαζί της… Το κρίσιμο είναι η συνέχιση των διαπραγματεύσεων….». Τα παραπάνω αποτελούν μέρος μόνο των δηλώσεων του σουηδού πρεσβευτή στην Άγκυρα Κρίστερ Ασπ, τις φιλοτουρκικές δηλώσεις του οποίου ανέλαβε να ενισχύσει ο σουηδός υπουργός Εξωτερικών Καρλ Μπιλντ, όχι μόνο με απλές παραινέσεις αλλά με απειλές και εκβιασμούς. Ιδού και οι αποδείξεις: «Ίσως η παρούσα περίοδος είναι η τελευταία για επίλυση του Κυπριακού». Το είπε κάπως πιο κομψά και ο πρεσβευτής της Σουηδίας στην Κύπρο Ινγκεμάρ Λίνταλ: «Ασφαλώς η ΟΥΝΦΙΚΥΠ δεν μπορεί να μείνει στην Κύπρο για πάντα. Τα ειρηνευτικά στρατεύματα των Ηνωμένων Εθνών χρειάζονται σε πολλές άλλες περιοχές του κόσμου…». Η ομοβροντία αυτών των προκλητικών δηλώσεων δεν γίνεται φυσικά τυχαία, αφού ήδη από την 1η Ιουλίου η Σουηδία βρίσκεται στην προεδρία της ΕΕ.
Πρέπον θαρρώ είναι και να θυμόμαστε. Θυμίζουμε λοιπόν ότι τα μαγειρεία των αυτόκλητων διαμεσολαβητών ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για λύση λειτουργική και βιώσιμη (για δίκαιη ούτε λόγος να γίνεται), για τον απλό, απλούστατο λόγο ότι τέτοιες προϋποθέσεις δεν συνάδουν με τη δική τους φιλοσοφία και τα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα. Ας αφήσουμε συνεπώς κατά μέρος τα περί κυπριακής λύσης και ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Χρόνια τώρα, το έργο ίδιο και πανομοιότυποι οι πρωταγωνιστές του.
Σήμερα οι Σουηδοί, χθες οι Αμερικανοί και οι πανταχού παρόντες Βρετανοί. Και στη μέση εμείς, που αιωνίως πετάμε στα σύννεφα. Και ο κύκλος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, κακά τα ψέματα, δεν τετραγωνίζεται. Οι χθεσινοί δολοφόνοι των λαών δεν θα αλλάξουν ποτέ την προβιά τους. Το έλεγε μέχρι πρόπερσι και ο ίδιος ο Πρόεδρός μας, που τη μισή του ζωή την πέρασε διαμαρτυρόμενος έξω από τις πρεσβείες του θανάτου. Τώρα πώς ονειρεύεται λύση κυπριακή, με τον παλιό του σύντροφο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ να δέχεται μόνο δύο κράτη, πενταμερή και σύνορα! Δεν ξέρω. Ας περιμένουμε και ας μην είμαστε ανυπόμονοι. Ο διάλογος κωφών καλά κρατεί. Και ο Δεκέμβριος δεν αργεί, όπου να ‘ναι έρχεται…
Ντίνος Αυγουστή