επί του πιεστηρίου
Κι ας μας δουν με λίγο καλύτερο μάτι οι μαγαζάτορες. Και όχι ως εύκολη λεία… Και οι τοπικές κοινωνίες ας καταλάβουν ότι το συμφέρον τους είναι να φεύγει ευχαριστημένος ο τουρίστας. Έλληνας και ξένος. Για να ξανάρθει του χρόνου και να γίνει η ζωντανή διαφήμιση του τόπου μας.
Τριάντα πέντε χρόνια. Ναι. Τόσα απέχει το ʼ74, ο «Αττίλας», που μάτωσε την Κύπρο μας. Τριάντα πέντε χρόνια κι ακόμη ψάχνουν μανάδες και παιδιά τους δικούς τους ανθρώπους, τους αγνοούμενους. Δεν ξεχνώ, ήταν η υπόσχεση. Η δέσμευση. Δυστυχώς ξεχνάμε… Ξεχνάμε… Όλο και λιγότερο μιλάμε για την Κύπρο… Είναι ό,τι χειρότερο… Χειρότερο και από τον «Αττίλα»… Γιατί και οι Θερμοπύλες λιγοστεύουν…
Πώς να μην υποχωρήσουν όμως οι αντιστάσεις, όταν έλληνας δημοσιογράφος ρωτάει τον αμερικανό βοηθό υπουργό Εξωτερικών Φίλιπ Γκόρντον, «αν ο τουρκικός στρατός στην Κύπρο είναι δύναμη κατοχής ή απλώς μια “παρουσία”». Παρουσία τα κατοχικά στρατεύματα, αγαπητέ έλληνα συνάδελφε; Μήπως εννοείτε κάτι σαν «συνωστισμός»; Τι καλύτερο δώρο μπορούσε να περιμένει ο «Αττίλας»…
Δεν ακούσαμε τις θέσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ σχετικά με την απαίτηση των Σκοπίων να αναγνωρίσει η Ελλάδα «Μακεδονική εθνότητα και Μακεδονική γλώσσα». Διαφωνεί; Κι αν ναι, γιατί δεν βγαίνει να το πει, ή συμπλέει με την Ντόρα, που δεν φαίνεται να αντιδρά και να κατακεραυνώνει τις αλυτρωτικές διαθέσεις του κ. Γκρούεφσκι; Μήπως πρέπει να υπάρξει ξεκάθαρη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να ξέρει ο κόσμος τι ψηφίζει όταν στηθούν οι κάλπες;
Με αφορμή τη δίνη που έχει προκαλέσει το σκάνδαλο της Ζήμενς και η αιωρούμενη αίσθηση ότι ο Χριστοφοράκος κρατάει πρωτοκλασάτα στελέχη ένθεν και ένθεν, ο γνωστός έγκυρος αρθρογράφος της «Καθημερινής» Κώστας Ιορδανίδης επεσήμαινε στο άρθρο του την περασμένη Κυριακή:
«Το πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, επαίρεται ότι περίπτωση εκτροπής δεν υφίσταται πλέον. Κάποιοι εχέφρονες επισημαίνουν ήδη τις μοιραίες συνέπειες μιας εσωτερικής παρακμής σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη εκδήλωση εξωτερικής απειλής. Αλλά μηνύματα αυτής της μορφής δεν φαίνεται να έχουν αποδέκτες στο σημερινό κατεστημένο».
Καίριες επισημάνσεις, που όμως δεν αγγίζουν το πολιτικό σύστημα. Συνεχίζει τον χαβά του και να σφυρίζει αδιάφορα… Μήπως είναι η πρώτη φορά; Το ίδιο δεν έγινε και το ʼ65 και το ʼ67, όταν η χούντα των συνταγματαρχών έπιασε στον ύπνο όλους τους πολιτικούς;
Επειδή αρέσει σε πολλούς να ξεχνάνε, θα θυμίσουμε σε όλους εκείνους που βγήκαν να… κλάψουν (αδαπάνως) για το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» και να πουν ότι είναι… πλήγμα για τη δημοκρατία –οι ίδιες… μεγαλοστομίες είχαν ειπωθεί όταν για ένα διάστημα επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ είχε κλείσει το «Βήμα»– ότι από τη μεταπολίτευση κι εδώ έχουν κλείσει η «Ελευθερία», η «Αθηναϊκή», η «Μεσημβρινή», η «Ακρόπολις», η «Δημοκρατική Αλλαγή», η «Πρωινή», η «Εξόρμηση», η «Επικαιρότητα», η «Γνώμη», χωρίς να πάθει τίποτα η δημοκρατία μας. Και ο Τύπος και η ελευθεροτυπία δεν έμειναν πίσω, αντιθέτως είχαν και έχουν μια τεράστια ανάπτυξη, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά σε κάθε νομό της χώρας. Φθάσαμε σε κάθε πόλη να υπάρχουν 3 και 4 κανάλια και ένα σωρό ραδιόφωνα. Ας αφήσουν λοιπόν τα δάκρυα.
«Πάμε μαζί» θα είναι το διαφημιστικό σλόγκαν της νέας Ολυμπιακής Αεροπορίας, εποχής πλέον Βγενόπουλου. Ήδη την πρώτη γεύση έδωσε το περιοδικό του Ομίλου της MIG «Migazino». Πρωτότυπο και έξυπνο.
Χαμός γινόταν την Παρασκευή στο αεροδρόμιο με τη λευκή απεργία που έκαναν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Καλά, τώρα βρήκαν να επαναστατήσουν, που περιμένουν τα νησιά και οι τουριστικές περιοχές να δουλέψουν λίγο για να αντέξουν στην οικονομική κρίση; Πάνω απʼ όλα το δικό τους;
Κανένας δεν υποχρεώνει εκείνους που έχουν πρόβλημα με ημιυπαίθριους χώρους να ενταχθούν στη ρύθμιση που έφερε η κυβέρνηση και ψήφισε η Βουλή. Επομένως προς τι τα τρομοκρατικά πρωτοσέλιδα για τριπλό χαράτσι; Τη ρύθμιση οι κατέχοντες ημιυπαίθριους τη ζητούσαν. Ας τους αφήσουν λοιπόν να αποφασίσουν ήρεμα. Γιʼ άλλη μια φορά εφημερίδες και κανάλια είναι μακριά από την κοινωνία…
Την οργή κυβερνητικών στελεχών, κυρίως βέβαια υφυπουργών, έχουν προκαλέσει με τη συμπεριφορά τους διοικητές οργανισμών, αλλά και γενικοί γραμματείς υπουργείων. Ορισμένοι εξ αυτών προκαλούν με την αλαζονεία τους, αγνοούν τις εντολές των προϊσταμένων τους και σε αρκετές περιπτώσεις «φρενάρουν» την εφαρμογή των κυβερνητικών αποφάσεων. «Λειτουργούν σαν μικροί αυτοκράτορες» είναι η οργισμένη διαπίστωση υφυπουργού, ο οποίος εξηγούσε σε συνομιλητές του ότι επί δύο εβδομάδες επιδιώκει να μιλήσει με διοικητή οργανισμού και δεν τα έχει καταφέρει! Και δεν είναι ο μόνος που επιδεικνύει αυτήν τη συμπεριφορά. Τα πράγματα έχουν φθάσει σε οριακό σημείο, το θέμα έχει φθάσει μέχρι το Μαξίμου έπειτα από «διάβημα» υφυπουργών που ζητούν την άμεση παρέμβαση του πρωθυπουργικού γραφείου προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα.