Δίναμε την ψυχή μας στις ταινίες!

Μέσα σε λίγες λέξεις, η Μάρω Κοντού τα λέει όλα… Για το χαμήλωμα του πήχη, την πτώση των αξιών, γιατί δεν υπάρχουν σήμερα εκείνες οι μεγάλες προσωπικότητες του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Μετά τον Μάνο Ελευθερίου, στο ίδιο μήκος κύματος και η Μάρω Κοντού… Πενταροδεκάρες μας δίνουν για τα τραγούδια μας, είπε στη συνέντευξή του που είχαμε την περασμένη Κυριακή ο καταξιωμένος στιχουργός, ψίχουλα μας δίνουν για τις ταινίες που παίζαμε, αποκαλύπτει η Μάρω Κοντού.
Πικρή και η εμπειρία της από το πέρασμά της από τη Βουλή. Το 40% των βουλευτών αμαυρώνουν τους υπόλοιπους… Δεν κάνω εγώ για πολιτικός, λέει.
Δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι πολίτες. Φταίει για τα δάση ο πολίτης.
Περισσότερα στη συνέχεια…

// Κυρία Κοντού, φέτος γιορτάζετε κάτι πολύ σημαντικό…
«Ναι, τα πενήντα χρόνια στο θέατρο. Είχα την τιμή και τη χαρά να με βγάλει στο θέατρο ο Δημήτρης Χορν, το ʼ59. Μόλις είχα τελειώσει το Εθνικό Θέατρο. Εδώ και δέκα χρόνια όμως έκανα ένα μικρό διάλειμμα. Με κέρδισε ο Δήμος Αθηναίων, η Βουλή και το Κέντρο Βρεφών Μητέρα. Έκανα έναν κύκλο κι ασχολήθηκα με τα κοινά, γιατί μʼ αρέσει να προσφέρω. Δεν το μετάνιωσα, αλλά με την πολιτική δεν θα ξανασχοληθώ. Τελεία και παύλα! Δεν κάνω εγώ για πολιτική… Είμαι πολύ ειλικρινής, γιατί εγώ ως άνθρωπος αποζητώ την ειλικρίνεια. Σώζομαι μέσα από την ειλικρίνεια, αλλά στην πολιτική αυτό είναι μειονέκτημα. Αυτό το καλοκαίρι είπα να επιστρέψω στο θέατρο για να βοηθήσω και μια φίλη, τη Βάσια Τριφύλλη – εκείνη ήταν αρχικά να παίξει στη θέση μου, αλλά αρρώστησε. Έτσι, επέστρεψα με επιθεώρηση, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου, στη “Βουλή με τις τρελές” στο θέατρο “Αθήναιον”. Του το ξεκαθάρισα όμως του Γιάννη, “δεν θα με βάλετε να σατιρίζω τους πολιτικούς και την πολιτική. Δεν θα ήταν σωστό”. Σʼ αυτήν την επιθεώρηση η Μάρω Κοντού σατιρίζει τη δική της πορεία, με τραγούδι… Είχα την τύχη να παίξω με όλους. Και στη ζωή αυτό που μετρά είναι το πεπρωμένο!».

// Τις ταινίες σας τις βλέπουμε, τις ξαναβλέπουμε, μέχρι που μαθαίνουμε απέξω και τις ατάκες… Εσείς τις βλέπετε; Αν πέσετε πάνω τους από τύχη θα κολλήσετε;

«Ναι. Βλέπω πάντα τις ταινίες “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα”, “Τα κίτρινα γάντια” αλλά και το “Μια Ιταλίδα απʼ την Κυψέλη”. Αυτός ο κινηματογράφος έγραψε ιστορία. Την ιστορία της αθωότητάς μας… Ήταν και η εποχή ρομαντική… Τώρα είναι η εποχή της ύλης… Πώς το λέει ο Μητροπάνος στη “Ρόζα” του Μικρούτσικου; “Τι με κοιτάζεις, Ρόζα, μουδιασμένο, συγχώρα με, που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί…”. Εμείς λοιπόν δεν χωρούσαμε στην ύλη… “Αλλά τούτη η ψεύτρα η εποχή την έχει για θεό”… θα μου πεις… Έτσι δεν λέει σʼ ένα άλλο τραγούδι η Δήμητρα Γαλάνη; Δυστυχώς».

// Γιατί αυτός ο κινηματογράφος αρέσει ακόμη και σήμερα, ενώ ο σημερινός μετά βίας προσπαθεί να επιβιώσει;

«Και εγώ το ψάχνω… Τι έφταιξε για αυτήν την πτώση; Πιστεύω πάνω απʼ όλα φταίει ότι έφυγαν οι λαμπροί συγγραφείς: Ο Αλέκος Σακελλάριος, οι Γιαλαμάς – Πρετεντέρης, οι Τσιφόρος – Βασιλειάδης, ο Ψαθάς, ο Γιαννακόπουλος… Αλλά έφυγαν και οι σπουδαίοι παραγωγοί: Ο Φίνος και οι Καραγιάννης – Καρατζόπουλος. Αυτοί που είχαν το μεράκι και δεν δούλευαν με το ρολόι στο χέρι. Όταν δουλεύεις με το ρολόι στο χέρι, ό,τι και να κάνεις θα είναι μέτριο. Εμείς δώσαμε την ψυχή μας σʼ αυτές τις ταινίες. Για αυτό μιλάνε οι ταινίες αυτές στην καρδιά των Ελλήνων τόσα χρόνια. Συναίσθημα δώσαμε και με συναίσθημα πληρωνόμαστε από τον κόσμο».

// Η άποψη ότι τα τελευταία χρόνια οι σκηνοθέτες -εξαιρουμένων κάποιων που εύστοχα γυρίζουν στις κωμωδίες- κάνουν ταινίες για μια κάστα διανοουμένων ή για μια καλλιτεχνική ελίτ πώς σας φαίνεται;

«Θα σας το πω απλά. Η κακώς εννοούμενη κουλτούρα έφαγε τον κινηματογράφο. Οι ταινίες πρέπει να είναι εμπορικές. Ο κινηματογράφος για να το ξεκαθαρίσουμε είναι εμπορικό είδος. Οι Αμερικανοί που τόσα χρόνια κρατούν τα σκήπτρα εμπορικές ταινίες κάνουν. Η δεύτερη σʼ εξαγωγές βιομηχανία στην Αμερική είναι ο κινηματογράφος. Οι Έλληνες σκηνοθέτες σήμερα δεν έχουν βρει το κουμπί για τη δημιουργία εμπορικού, πλην καλού, ελληνικού κινηματογράφου με ποιότητα».

// Από αυτές τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστήσατε παίρνετε συγγενικά δικαιώματα;

«Ναι. Δυο φορές το χρόνο, κάτι ψίχουλα! Και αυτά τα ψίχουλα με αγώνα τα πετύχαμε».

// Επειδή μιλήσατε για ιερά τέρατα… Γιατί δεν υπάρχει ένας Χορν σήμερα;

«Λένε “ουδείς αναντικατάστατος”. Ο Χορν ωστόσο ήταν μια ειδική περίπτωση. Γεννήθηκε με λάμψη και φινέτσα. Δύσκολος συνδυασμός. Κανείς δεν θα γίνει Χορν, Καρέζη, Βουγιουκλάκη, Μινωτής, Παξινού, Βασιλειάδου. Αυτοί δεν είχαν απλά ταλέντο, είχαν αστέρι. Και σήμερα να είχαν γεννηθεί, πάλι θα ξεχώριζαν. Αυτό που είχαν δεν ήταν κάτι επίκτητο. Πώς να σου το εξηγήσω… Μιλάμε για εσωτερική λάμψη μαζί με προσωπικότητα!».

// Στο «νούμερό» σας αυτοσατιρίζεστε και το απολαμβάνετε…

«Ναι, μιλάω για τη φθορά του χρόνου. Ξέρετε πότε έγινα ευτυχής; Στα πενήντα μου χρόνια! Τότε τα βρήκα με εμένα. Ευτυχής είναι ο άνθρωπος που τα βρίσκει με τον εαυτό του. Μέχρι τα πενήντα έλεγα: “Να είχα πιο λεπτές γάμπες, να είχα πιο στητό στήθος, να είχα πιο πολλά λεφτά, να είχα πιο πολύ σουξέ, πιο πολλή φήμη”… Δεν τα είχα βρει με τον εαυτό μου».

// Σας φοβίζει η φθορά του χρόνου; Για τον κινηματογράφο ήσασταν η καλλονή με την αριστοκρατική κομψότητα…

«Δεν με φοβίζει η φθορά. Δεν υπάρχει πια φθορά του χρόνου ούτε στο πρόσωπο ούτε στο σώμα. Πλέον όλα τα προλαβαίνεις. Με τη γυμναστική, με τη σωστή διατροφή, τη δίαιτα, ακόμη και με την πλαστική χειρουργική. Αν θες να παραμείνεις ωραία το καταφέρνεις. Αν αυτό μόνο επιθυμείς βέβαια… Με τη φθορά στην ψυχή τι κάνεις… Η ζωή σε κάνει σκληρό και κυνικό… Αυτό σου αφαιρεί με τα χρόνια…».

// Την εξέγερση των νέων τον Δεκέμβριο πώς την είδατε;

«Οι νέοι ήθελαν τόσα πολλά να πουν, αλλά ο κόσμος αγανάκτησε μαζί τους άδικα. Οι νέοι ήθελαν να διαμαρτυρηθούν, αλλά κάποιοι τους σαμποτάρανε. Στην ειρηνική τους πορεία μπήκαν κακοποιά στοιχεία και άλλαξε το σκηνικό. Τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι όπως φαίνονται. Υπάρχουν πράγματα που κρύβονται. Πράγματα υποκινούμενα από μυστικές δυνάμεις. Πολλές οι καταστροφές. Κάποιοι ήθελαν το κακό της Ελλάδας».

// Με την τηλεόραση πώς τα πάτε;

«Το επίπεδο της τηλεόρασης είναι χαμηλό αλλά και αυτοί που έχουν τα κανάλια σφυγμομετρούν τις επιθυμίες του κόσμου. Τα κανάλια ταΐζουν τα γούστα των περισσοτέρων. Και αυτοί ψάχνονται. Δεν ξέρουν τι είναι αυτό που θα πετύχει. Η τηλεόραση είναι μια ωραία συντροφιά, κι όποιος λέει το αντίθετο λέει ψέματα…».

// Η ενασχόληση με τα κοινά τι σας άφησε;

«Μοναδική εμπειρία. Η καλύτερη θητεία ήταν στον Δήμο Αθηναίων δίπλα στον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Η πολιτική χρειάζεται πειθαρχία. Δεν μπορείς να σηκώσεις μπαϊράκι. Δεν είναι σωστό. Πρέπει να υπακούς στη γενική γραμμή. Όταν όμως ο βουλευτής δει ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και δεν μιλήσει, ε, κι αυτό δεν είναι όμορφο. Η Βουλή έχει αξιόλογους πολιτικούς αλλά και αρκετούς που δεν κάνουν. Αυτοί που δεν κάνουν -ένα 40% θα έλεγα εγώ από όλα τα κόμματα- αμαυρώνουν και τους υπόλοιπους. Και απαξιούν μετά την πολιτική οι πολίτες. Χάνονται οι καλοί. Και εκεί έρχονται και τα ΜΜΕ και προβάλλουν τις κακές ειδήσεις, γιατί καλή είδηση δεν είναι είδηση. Πουλάνε τα σκάνδαλα. Ο ένας κατηγορεί τον άλλον. Ακόμη και με το Νέο Μουσείο Ακρόπολης φαγώθηκαν. Δεν λένε δόξα τω Θεώ που έγινε, και ας τσακωθούν άλλη ώρα για το αν ήταν όραμα του εθνάρχη ή της Μελίνας. Δεν έχει δώσει ποτέ ο ένας συγχαρητήρια στον άλλο για κάτι καλό που έκανε. Τέλος, το πολιτικό σύστημα είναι έρμαιο των κακών πολιτικών. Και επειδή μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, είμαι υπέρ της κατάργησης της βουλευτικής ασυλίας».

// Η αποχή πρέπει να τους είπε πολλά στις Ευρωεκλογές…

«Βέβαια, το πήραν το μήνυμα. Ο κόσμος έστειλε ένα μήνυμα σ’ όλους: Σοβαρευτείτε! Διώξτε τα αγκάθια!».

// Το αγκάθι στην κοινωνία μας ποιο είναι;

«Ότι όλοι θέλουν να βρουν δουλειά στην Αθήνα και δεν υπάρχουν δουλειές στην περιφέρεια. Δεν υπάρχουν βιομηχανίες, βιοτεχνίες στην περιφέρεια. Έπρεπε να δοθούν κίνητρα για να φεύγουν οι νέοι όχι να θέλουν να μπουν στο Δημόσιο. Το Δημόσιο έχει γίνει υδροκέφαλο πια. Μας τρώει η γραφειοκρατία».

// Ερχόμουν στο θέατρο και στην Πανεπιστημίου είδα μετανάστες απέξω από την Ακαδημία, τη Βιβλιοθήκη, το Πανεπιστήμιο. Εικόνες παζαριού στην Αφρική…

Εσείς θα τα ξέρετε από μέσα. Ο δήμος τι κάνει;

«Πολύ δύσκολο θέμα για όλη την Ευρώπη. Πρέπει να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Γιατί στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Κυψέλη έχουν αγριέψει τα πράγματα. Δεν είμαι εναντίον των μεταναστών. Υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι, εργατικότατοι, νοικοκυραίοι. Γνωρίζω μια οικογένεια Αλβανών υπέροχη. Το παιδάκι τους με αγωγή. Και οι δυο δουλεύουν, πρωί-βράδυ, άξιοι. Αυτοί που μπαίνουν χωρίς χαρτιά είναι το ζήτημα. Τότε ο Δήμος Αθηναίων είχε κάνει μια έρευνα και είχε βρει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν 1.500.000 μετανάστες. Καταλαβαίνετε το πρόβλημα;».

// Μέγα πρόβλημα και οι φωτιές…

«Ο πολίτης φταίει για τα δάση! Η κυβέρνηση εδώ τι φταίει; Σκάρτοι και ασυνείδητοι είμαστε στο θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος. Μπροστά μου έχουν πετάξει σκουπίδια στο δάσος, έχουν ανάψει φωτιά για να ψήσουν. Δίπλα είναι το καλάθι, αλλά θα πετάξουμε το πλαστικό στην παραλία. Την έχουμε κάνει τέρας την πατρίδα μας. Λες και δεν αγαπάμε αυτήν την πανέμορφη χώρα».

// Έχετε ζήσει τη φήμη, την αγάπη του κόσμου, έχετε παίξει τα άπαντα… Τι άλλο θέλετε;

«Δεν βάζω ποτέ στόχους, ούτε καλλιτεχνικούς ούτε προσωπικούς. Μια ζωή ήμουν αυθόρμητη! Δεν φανατιζόμουν μ’ ένα στόχο. Απλά μ’ αρέσει το ωραίο και να αυτοσχεδιάζω. Δεν εγκλωβίζομαι. Είμαι τίμιος άνθρωπος. Έχω μανιέρα την ειλικρίνεια. Μου το είχε πει ο Χορν αυτό και δεν ήξερα τι θα πει η λέξη “μανιέρα”. Κάποιοι τη φοβούνται την ειλικρίνεια, εγώ την αποζητώ, ηδονίζομαι με την ειλικρίνεια. Κατά τ’ άλλα, υγεία να έχουμε. Αλλά έχω αδυναμία και στο τσιγαράκι…».

// Και τώρα τι θα κάνετε με την απαγόρευση;

«Θα καπνίζω στη βεράντα μου. Με τους φίλους μου… Με τους παιδικούς μου φίλους πορεύομαι τόσα χρόνια. Μ’ αυτούς παίζω μπιρίμπα, μ’ αυτούς πάω διακοπές. Η δεύτερη οικογένειά μου. Μαρία μου, γερνάω επιτυχώς. Τα έχω βρει με τον εαυτό μου και όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, τα έχεις βρει και με τους άλλους και με όσα γεγονότα θα σου συμβούν. Παλιά ήμουν εσωστρεφής. Ούτε το φλερτ των ανδρών δεν καταλάβαινα. Μόνο αυτός που μου άρεσε με ενδιέφερε. Τώρα κοιτιέμαι στον καθρέφτη και λέω “Μάρω, νόστιμη είσαι. Ωραία κρατιέσαι”…».

// Δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω… Ποια είναι η συνταγή στον έρωτα;

«Η τύχη, γλυκιά μου. Η τύχη!».