Γιατί δεν αγωνιζόμεθα αυτοκριτικά;

Κύριε Διευθυντά,
Γιατί η -σχεδόν τα μέγιστα- οικονομική κρίση; Γιατί οι πολυάριθμες ένδοθεν, έξωθεν κρίσεις; Γιατί είμαστε μακριά από το φως προτιμούντες το απατηλό φως, το οποίο φέρνει μακρύ σκοτάδι α λα 1453, 1922, 1941-49, 1974… Καταφεύγουμε σε ανθρωποκατασκευασμένες θεωρίες και όχι στα θεανθρώπινα ιδεώδη. Γιατί κάποιοι Χριστοκάπηλοι, ρηχά επαιρόμενοι έχουν την καταγέλαστη ψευδαίσθηση ότι θα φιμώσουν με άνανδρες απειλές, με ψυχολογική τρομοκρατία και εκβιασμούς μισητά τους στόματα… Γιατί δεν ζητήσαμε τη θεραπεία του εγωισμού μας και βλέπουμε συνανθρώπους μας ως υπανθρώπους, δηλαδή με απάνθρωπα κριτήρια πάσης μορφής. Θεωρούμε εχθρούς μας τους μη συμβαδίζοντες με τα δικά μας πιστεύματα. Γιατί δεν αγωνιζόμεθα αυτοκριτικά ούτε με πνεύμα καταλλαγής και συμβουλής και αγάπης-αυταπάρνησης προς άλλους (όσο χάσμα κι αν μας χωρίζει). Μεροληπτούμε και από κακότητα και δυστροπία πλήρη, χαρακτηρίζουμε άλλους ως «πολυπράγμονες» και «ασθενείς» όταν ασθένεια είναι και η δοξομανία, η τυπολατρεία και των νυν και των τέως με μια αντίχριστη εγωπάθεια, ρίζα της οποίας είναι η λήθη του θανάτου.

Ανδρέας Διον. Αγραπίδης
Ανδραβίδα