Το θολό τοπίο των καταχωρίσεων

Πώς γίνεται η διανομή των κρατικών διαφημίσεων; Το προεδρικό διάταγμα 261/97, «για τη διαφάνεια στη διαφημιστική προβολή του Δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα από τα έντυπα και τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης», διαχωρίζει τα ηλεκτρονικά Μέσα
από τον Τύπο, όπως είναι λογικό, για τις καταχωρήσεις. Το διάταγμα θεωρεί βασικό κριτήριο την κυκλοφορία μιας εφημερίδας, όμως συμπεριλαμβάνει και το στοιχείο της «απήχησης», αφήνοντας έτσι το πεδίο ανοιχτό για τις δωρεάν εφημερίδες, οι οποίες ναι μεν δεν έχουν πιστοποιημένη κυκλοφορία, επικαλούνται όμως τις αναγνωσιμότητα που παρέχει η Focus.
Για τον Τύπο, σύμφωνα με το ΠΔ, οι προϋποθέσεις για τις κρατικές διαφημίσεις είναι οι εξής:
– «Η επιλογή του συγκεκριμένου μέσου στο οποίο ανατίθεται η καταχώριση του διαφημιστικού ή άλλου συναφούς μηνύματος γίνεται μετά από συνεκτίμηση των στοιχείων της παραγράφου 2 του προηγούμενου άρθρου» που αφορά το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, αναφέρεται στη σχετική παράγραφο για τον Τύπο, παραπέμποντας σε κριτήρια… ακροαματικότητας!
Δηλαδή εκτός από «το κόστος της μετάδοσης» υπάρχει η πρόβλεψη για «την απήχηση του μέσου ενημέρωσης στο ευρύ κοινό όπως αυτή συνάγεται από το ύψος των ποσοστών τηλεθέασης ή ακροαματικότητας που συγκεντρώνει ο σταθμός κατά το τελευταίο δίμηνο πριν από τη μετάδοση του διαφημιστικού μηνύματος»!
Κι ακόμη υπάρχει αναφορά για την «απήχηση του μέσου ενημέρωσης σε συγκεκριμένες κατηγορίες του κοινού εφόσον πρόκειται για προβολή δραστηριοτήτων εξειδικευμένου χαρακτήρα».
– «Για την εκτίμηση της απήχησης του εντύπου μέσου στο ευρύ κοινό λαμβάνεται υπ’ όψιν η μέση μηνιαία κυκλοφορία του εντύπου, όπως αυτή βεβαιούται από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης».