Ο Π. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΕΛΙΟΤ ΚΑΙ ΤΟ «ΠΑΡΟΝ»
Ο Π. Κυριακόπουλος, εκπεσών διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδος, αποχαιρέτησε την Παρασκευή όσους υπαλλήλους της Διεύθυνσης Εποπτείας Πιστωτικού Συστήματος του έστειλαν αναμνηστικό δώρο. Μετά δίμηνο από την «αποστρατεία» του, χρησιμοποίησε τα υπηρεσιακά e-mails και το υπηρεσιακό ηλεκτρονικό δίκτυο της τράπεζας για να ευχαριστήσει μόνο τους δωρητές του. Ανυπέρβλητο μεγαλείο ψυχής! Αυτοί που συνέβαλαν στην προσφορά ενός σπορ ρολογιού (Tag Heuer) –έχει και ακριβά χόμπι ο τέως– έχουν μερίδιο στον χαιρετισμό του ταπεινού τέως διευθυντή. Όμως, «όλος ο χρόνος είναι αλύτρωτος», γράφει ο Τόμας Έλιοτ. Κατόπιν τούτου, διαβάστε στη συνέχεια την επιστολή του και προσέξτε τη σημειολογία της:
«Εάν οι συνθήκες μου είχαν επιτρέψει να σας συναντήσω, θα σας έλεγα ότι η άσκηση των εκάστοτε καθηκόντων μου και η, ίσως, παρεξηγημένη εμμονή και συνεχής προσπάθεια να αναβαθμίσουμε, γρήγορα, το επίπεδο της εποπτείας και, παλαιότερα, των τεχνικών άσκησης της ΝΠ, είχε σημαντικά επηρεαστεί από τις συζητήσεις των τραπεζικών θεμάτων στις επιτροπές της ΕΕ και ευρύτερα, καθώς και τα σχόλια συναδέλφων εποπτικών / ρυθμιστικών αρχών για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, από την αρχική φάση της εισόδου μας στην ΕΕ, χωρίς να υποβαθμίζω τις προκλήσεις της… GRECO Committee, κατά την είσοδο στην Ευρωζώνη, και, τελευταία, της Βασιλείας ΙΙ. Πρέπει, πάντως, να ομολογήσω ότι δεν ήταν εύκολο να διασκεδαστεί η διαδεδομένη, ακόμη και στο εσωτερικό της ΤΕ, εντύπωση ότι η εποπτεία συνίσταται στον καθορισμό ορίων στα επιτόκια και πέραν της διαφάνειας και των όρων χορήγησης δανείων σε κατηγορίες δανειοληπτών.
Στο περιβάλλον αυτό, στην προσπάθεια να μη γίνουμε… συνταξιούχοι από 25 ή 28 ετών ή μια ακόμη δημόσια υπηρεσία, την οποία κανείς δεν θα είχε ανάγκη, ορισμένες φορές μπορεί να με οδήγησε σε… υπερβολές έναντι αυτών που συμμερίζονταν τις ίδιες αρχές. Αναφέρομαι μόνο σ’ αυτούς.
Επίσης, όπως εσείς γνωρίζετε, μπορεί ορισμένες φορές να υπερεκτιμήσαμε συστήματα ή να υποεκτιμήσαμε κατηγορίες κινδύνων, αλλά ουδέποτε παρεκκλίναμε από τις αρχές που οφείλει να ακολουθεί η ΤΕ, αλλά και τις εντολές των διοικήσεών της για δίκαια και διαφανή μεταχείριση όλων των εποπτευομένων. Κλείνοντας, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ακολούθησα μόνο εν μέρει τις προτροπές του εντύπου, που με έχει τιμήσει με 52 καταχωρίσεις. Αντί όμως τον Μπρεχτ, προτίμησα να ξαναδιαβάσω τον Τ.Σ. Έλιοτ και ιδίως το απόσπασμα που προσδιόριζε τη στάση μου κατά την άσκηση των καθηκόντων μου στην ΤΕΚ:
“Τίποτα δεν γυρεύουμε να γίνει. Εφτά χρόνια ζήσαμε ήσυχα. Πετύχαμε να μη μας προσέχουν… Είχαμε και κάποιες αδικίες… Ωστόσο πηγαίναμε ζώντας. / Ζώντας και ψευτοζώντας…”.
Λίγες μόνο ερωτήσεις και παρατηρήσεις, αφού ο ΠΚ αναφέρεται προφανώς στην εφημερίδα μας, η οποία τον έκρινε αυστηρά αλλά δίκαια:
-Ποιες συνθήκες δεν του επέτρεψαν να χαιρετήσει τους συναδέλφους του, όπως επέβαλλαν στοιχειώδεις κανόνες ευπρέπειας και δεοντολογίας; Μήπως ο τρόπος απομάκρυνσής του; Και ευθύνονται γι’ αυτό οι υπάλληλοι;
-Ποιοι λόγοι επέβαλαν την αναφορά στην GRECO (ομάδα κρατών του Συμβουλίου της Ευρώπης εναντίον της διαφθοράς!) και στην Βασιλεία ΙΙ, σε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή; Αυτό εξηγείται και από τις επόμενες παραγράφους, που αποπνέουν περισσή υπεροψία και ναρκισσισμό: «Μπορεί, γράφει, να υπέπεσε σε «υπερβολές» (ούτε και τώρα δεν έχει την τόλμη, τη λεβεντιά ή την ειλικρίνεια να κάνει δημόσια αυτοκριτική, να ζητήσει δημόσια συγγνώμη για την ανθρώπινη και υπηρεσιακή συμπεριφορά και αδυναμία του).
-Μιλά για «αρχές», για «διαφανή μεταχείριση όλων των εποπτευομένων» από την Τράπεζα της Ελλάδος. Το «Παρόν» έχει αναφερθεί τεκμηριωμένα σε εποπτικές ανεπάρκειες και λάθη, σε βραδυφλεγείς και πρόχειρες εποπτικές αντιδράσεις, σε ελεγκτικές ανεπάρκειες, στην ασυδοσία των τραπεζών έναντι των πελατών τους, στη μεροληπτική αντιμετώπιση τραπεζών, στις παραπλανητικές και… χαϊδευτικές κυρώσεις, στη διάκριση του προσωπικού σε ημετέρους και μη κ.λπ., κ.λπ.
Εν μέρει –γράφει– ακολούθησε τις προτροπές μας. Κακό του κεφαλιού του που δεν τις ακολούθησε εξ ολοκλήρου… Αν μας άκουγε δεν θα υποεκτιμούσε τον κίνδυνο της φήμης, την αρνητική δημοσιότητα και δεν θα χρειαζόταν η τραυματική εμπειρία των… 52 καταχωρίσεων (κατά τα γραφόμενά του).
Η απομάκρυνση, όμως, του έκανε, ως φαίνεται, καλό.
Ανακάλυψε τον Έλιοτ, το τελευταίο ποιητικό του έργο, το «Murder in the Cathendral», που αναφέρεται σε μια τραγωδία. Παραλείπει, βέβαια, τα εξής: «Είχαμε τυραννία και χλιδή / είχαμε φτώχεια και παραλυσία… / τον ένα χρόνο έχουμε βροχές / τον άλλο χρόνο αναβροχιά…».
Θυμάστε τον Έλιοτ και τον χρόνο, που λέγαμε στην αρχή; «Χρόνος παρών και χρόνος παρελθών / Ίσως και οι δυο παρόντες είναι εις χρόνο μέλλοντα / Κι ο μέλλων χρόνος έγκλειστος εις χρόνο παρελθόντα / Εάν ο χρόνος όλος είν’ αιωνίως παρών Όλος ο χρόνος είναι αλύτρωτος».