Ο ΜΗΝΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ…

Επάνοδος ύστερα από μια περιπέτεια υγείας με υποχρεωτική μετεγχειρητική οριζοντίωση και με μοναδική επαφή με την πραγματικότητα μια τηλεόραση αντίκρυ στο κρεβάτι της αναγκαστικής αιχμαλωσίας.
Ό,τι χειρότερο δηλαδή για να συγκεντρώσεις κάποιες ελάχιστες μονάδες αισιοδοξίας κάθε πρωί με έναν Αυτιά, με μια άσπρη πινελιά στο μαλλί, και περί των πάντων άλλοτε ενήμερος της κάθε συμφοράς που καθημερινά μας προκύπτει και συνήθως καταγγελτικός προς κάθε κατάσταση. Θα μου πεις, άδικο έχει; Είπα εγώ το αντίθετο; Με έναν Παπαδάκη, από την άλλη, ισχυριζόμενος ότι η εικοσάχρονη τηλεοπτική του θητεία αποτελεί το άπαντο της αξιοπιστίας του, μετρώντας τα δεδομένα κάθε φορά με τις άκρες των πέντε δαχτύλων του. Ενώ βλέποντας το δίδυμο Καμπουράκη – Οικονομέα δυσκολεύεσαι να καταλάβεις πότε καταφέρνουν να συμφωνήσουν διαφωνώντας και πότε να διαφωνήσουν, αν έτυχε κάποια στιγμή να συμφωνήσουν. Και από την άλλη, οι Διόσκουροι της πρωινής κρατικής ενημέρωσης, Λυριτζής και Οικονόμου, κρατώντας τις απαραίτητες ισορροπίες και αποφεύγοντας τις οξύτητες και τα σχόλια που θα εγκυμονούσαν και την απώλεια μιας παχυλότατης, όπως φημολογείται, αμοιβής, αλλά και σε κάθε περίπτωση και η συμπαθέστερη και πιο ανώδυνη πρωινή ειδησεολογική φλυαρία, γιατί, όπως και να το κάνεις, δεν είναι και τόσο ευχάριστο με το πρωινό ξύπνημα και πριν πάει κάτω η πρώτη γουλιά του αφυπνηστικού καφέ, να φορτώνεσαι σε πρωινή βάση ανανεωμένες τις εφτά πληγές του Φαραώ σε σύγχρονη έκδοση. Στη συνέχεια, η απερίγραπτη κακογουστιά και η τιποτολογία των πρωινάδικων, με όλο εκείνο το συρφετό της αξουρισιάς και της κακογουστιάς και ενός ενδυματολογικού αλαλούμ, που παραπέμπει σε καταυλισμό προβληματικών, ενώ οι κάμερες των περιφερόμενων οπερατέρ να εντοπίζουν το ενδιαφέρον τους πότε στα αβυσσαλέα ντεκολτέ και πότε ζουμάροντας στα οπίσθια της κάθε παρευρισκόμενης γλάστρας, έτσι που να εξαφανίσεις κάθε σεξουαλικό σου ενδιαφέρον, όπως θα αδιαφορούσες ακόμα και για ένα «φοντανάκι» στην περίπτωση που θα δούλευες σε εργοστάσιο ζαχαροπλαστικής.
Βλέποντας έτσι συστηματικά και αναγκαστικά βέβαια, κάτι σαν το κινέζικο μαρτύριο της σταγόνας, έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις την τηλεόραση μιας άλλης χώρας τοποθετημένης στο Πουθενά ενός άλλου κόσμου, με κάποιες άλλες επιλογές και ενός άλλου τρόπου ζωής, εντελώς διαφορετικού από αυτόν που ζει ο καθημερινός Έλληνας της διπλανής πόρτας και αυτές οι «διπλανές πόρτες» είναι πολύ περισσότερες από τους άσχετους Γρηγόρηδες και τις χαζοχαρούμενες Ελένες της πρωινής αρλουμπολογίας…

Από τα σημαντικότερα, αν όχι και το σημαντικότερο, πολιτιστικό γεγονός, τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης. Πέρα από κάθε κομματική ιδιοποίηση και ασυγχώρητη εκμετάλλευση, πρόκειται για ένα επίτευγμα, στην πραγματικότητα για ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής αισθητικής από κάθε άποψη, επιβεβαιωτικό της τεράστιας προσφοράς στην παγκόσμια πολιτιστική εξέλιξη. Σωστά αναφέρθηκε το όνομα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που πρώτος έβαλε τον θεμέλιο λίθο, και στη συνέχεια στην προσφορά της Μελίνας Μερκούρη για την πραγματοποίηση του οράματος -και εδώ θα πρέπει να σημειωθεί η απουσία της προσφοράς και του Ζιλ Ντασέν, που με ενεργό τρόπο αγωνίστηκε δίπλα σ’ Εκείνη, παίρνοντας επάνω του και μια μεγάλη μερίδα για την πραγματοποίηση του οράματος.
Ο αξέχαστος εκείνος «Τζούλυ», που έφυγε λίγο πιο πριν χαρεί και εκείνος τα μεγάλα εγκαίνια, δεν ήταν μόνο ο σύντροφος της Μελίνας και ο δημιουργός των όσων καλλιτεχνικών της επιτυχιών που της χάρισαν την αναγνώριση από την παγκόσμια καλλιτεχνική κοινότητα. Ο «Τζούλυ» ήταν και ο καλός σύμβουλος, ο ρυθμιστής των μεγάλων αποφάσεων, αν όχι και η χρήσιμη και αποτελεσματική τροχοπέδη στον παρορμητικό της χαρακτήρα και που σε τελευταία ανάλυση ήταν η αποδοχή της σ’ αυτό «που έλεγε ο Τζούλυ». Σπάνια περίπτωση σύζευξης ικανοτήτων, τόλμης σε δυσκολοβάδιστα μονοπάτια και αλληλοεκτίμησης. Κοιτάζω γύρω μου και δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τους διαδόχους και τους αντικαταστάτες των «αναντικατάστατων». Να σημειώσουμε την άψογη και πλήρη μετάδοση των εγκαινίων από την κρατική τηλεόραση, σε αντίθεση με τα ιδιωτικά κανάλια, που αρκέστηκαν σε μερικά αποσπασματικά πλάνα της όλης διαδικασίας, μια και οι «καμεραμάν» δεν είχαν μισόγυμνες «περιφέρειες» για να ζουμάρουν σε επίκεντρα σημεία εκλεκτών σουσουράδων του «λάιφ στάιλ», μια και οι Καρυάτιδες, βλέπεις, με τη μαρμάρινη αταραξία τους… δεν «πουλάνε» όσο μια Πετρούλα!
Και να αναφέρουμε τη λαμπερή παρουσία της κ. Νατάσας Καραμανλή, που με την κομψότατη και τη λευκή της λιτότητα, «έκλεψε» κυριολεκτικά την «παράσταση», θυμίζοντας πολλές φορές την άλλη κυρία, την Αμαλία Καραμανλή, ισάξια σε κομψότητα και γοητευτική παρουσία και που για όσους τη θυμούνται η σύγκριση με τη σημερινή είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

Η εγκάρδια συνάντηση που είχε η Εταιρεία των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων με το νέο υπουργό Πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά, που από την πρώτη στιγμή που πήρε στα χέρια του το τιμόνι του πολύπαθου υπουργείου της οδού Μπουμπουλίνας έδειξε το ενδιαφέρον του για τα προβλήματα του ελληνικού θεάτρου, είχε τα πρώτα της καλά αποτελέσματα.
Έτσι, παράλληλα με τη ρύθμιση των εκκρεμοτήτων του Κέντρου Θεάτρου και Χορού σε ό,τι αφορά την καθυστερημένη καταβολή των χρημάτων και το διορισμό των γνωμοδοτικών επιτροπών, σαν σπουδαία και σημαντική θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε την απόφαση να χαρακτηριστεί το 2010 «Έτος Ελληνικού Έργου». Που αυτό σημαίνει την παρουσίαση όσων περισσότερων ελληνικών έργων, τόσο από τις κρατικές σκηνές (Εθνικό, Λυρική και ΚΘΒΕ) όπως και από τα επιχορηγούμενα θέατρα, όπως άλλωστε και ο ρυθμιστικός νόμος της λειτουργίας τους το προβλέπει και που κανένας από τους προηγούμενους υπουργούς Πολιτισμού δεν είχε φροντίσει να τον ενεργοποιήσει. Όπως επίσης μέσα στον προγραμματισμό και την οργάνωση του «Έτους Ελληνικού Έργου», που θα γίνει με συνεργασία του υπουργείου Πολιτισμού και της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων, προβλέπεται το ανέβασμα και των βραβευμένων ελληνικών έργων (και εκεί ειδικά αναμένονται… εκπλήξεις που κανένας δεν τις φαντάζεται), όπως και η ουσιαστική βράβευση και με τα ανάλογα κίνητρα των θεάτρων που θα παρουσιάσουν το μεγαλύτερο ενεργό ενδιαφέρον για το «έτος» που έρχεται.
Και μια δυσάρεστη πρόβλεψη. Διαβάζουμε ότι στον προβλεπόμενο ανασχηματισμό, ο Αντώνης Σαμαράς προβλέπεται να μετατεθεί στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας! Γιατί να μας την κάνει αυτήν τη ζημιά ο κ. Καραμανλής, τώρα που βρήκαμε τον κατάλληλο άνθρωπο; Για να επιβεβαιωθεί η παροιμία που λέει ότι «το μέγα θαύμα κρατάει μέρες τρεις» και ούτε καν… τριάντα τρεις;

Στο δύσκολο μήνα που πέρασε, έφτασε στο τέλος και η χειρότερη τηλεοπτική σειρά που φιλοξενήθηκε ποτέ από τα ιδιωτικά κανάλια. Η «μυθοπλασία» της Αλίκης Βουγιουκλάκη από τον άξιο γιο της, τον κ. Γιάννη Παπαμιχαήλ, που δεν ξέρω πόσο θα πρέπει να ντρέπεται για το διασυρμό μιας γυναίκας που έγραψε ιστορία τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο, κερδίζοντας όχι άδικα τον, σε κάθε περίπτωση, «αίολο» τίτλο της εθνικής σταρ, αλλά που δεν έπαψε, ακόμα και μέχρι σήμερα, να είναι η ιδιαίτερη προτίμηση εκατομμυρίων θεατών και που σαν κληρονόμος της κατάφερε από τη μνήμη της μόνο να κερδίζει, χωρίς το παραμικρό να της προσφέρει.
Ο Στράτος Μαρκίδης, με την επιβεβαιωμένη σκηνοθετική του ικανότητα, αναλαμβάνοντας τη συνέχιση μιας αλλοπρόσαλλης σειράς, έξω από κάθε πραγματικότητα και χωρίς καμιά σχέση με την ατμόσφαιρα και τα πρόσωπα που συμπορεύτηκαν με την Αλίκη, προσπάθησε στη συνέχεια να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, να προσπεράσει πρόσωπα και γεγονότα που είχαν σχέση μαζί της. Ουσιαστικά όμως σε μια σειρά με συγκεκριμένα περιστατικά, όπως για παράδειγμα η υποδειγματική σειρά του Τάσου Ψαρρά για τον Καρυωτάκη, αυτό που απουσίασε από την «μπουρδοπλασία» του γιου της, ήταν η ουσία της προσωπικότητάς της, διότι ελάχιστα μπορούσε να ενδιαφέρει η διαδοχή των ερωτικών της συντρόφων (που ως ένα σημείο αυτό αποτελεί ανεπίτρεπτη προσβολή στη μνήμη της), ενώ οι μεγάλες θεατρικές της στιγμές ούτε καν αναφέρθηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ, όπως η «Εβίτα», το «Καμπαρέ», η «Βασίλισσα Αμαλία», η «Εύθυμη χήρα» και τόσα άλλα. Όπως και η εξαφάνιση του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, που δεν ξέρω αν αληθεύει, αλλά ο ηθοποιός που είχε αναλάβει το ρόλο του, αρνήθηκε να τον συνεχίσει και μπράβο του.
Και αν είχε «κάποιο μυστικό» η καημένη η Αλίκη, ο στοργικός της γιος φρόντισε να μας το αποκαλύψει, ακόμα και τις πιο ιδιωτικές της στιγμές.