Βυζάντιον

Μερικά από τα e-mail των αναγνωστών είναι καταπληκτικά. Πίσω από τις γραμμές βγάζουν το κεφάλι τους άνθρωποι μορφωμένοι, με καλλιέργεια άνω του μετρίου και ευρύτητα πνεύματος. Κοινώς, άνθρωποι που έχουν τη διάθεση να συζητήσουν σοβαρά θέματα, τους απασχολεί, ας πούμε, η μετεξέλιξη της κοινωνίας και η γέννηση ενός νέου οικονομικού συστήματος. Παίρνουν μια φράση μου και αναδεικνύουν πτυχές που εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ διότι, όπως είναι γνωστό, γράφω μάλλον στην τύχη, σαν πιανίστας που φαλτσάρει σε μπαρ της Άγριας Δύσης.

Διαβάζω, που λέτε, μερικά e-mail που έλαβα με αφορμή την τραγωδία του «Ελεύθερου Τύπου» και ντρέπομαι. Όχι για αυτά που μου γράφουν, σχετικά με την κατάντια της δημοσιογραφίας, αλλά για τα δικά μου αντανακλαστικά. Με αφήνουν πλήρως αδιάφορο. Όχι μόνο αυτά, αλλά τα πάντα. Η ψυχή μου είναι σε έναν πλανήτη που κατοικείται από ανθρώπινους κλώνους και κυβερνάται από δικτάτορα τον οποίο πρέπει να εξοντώσω. Παίζω συνέχεια Playstation. Δεν σηκώνω ούτε τηλέφωνο. Σκοτώνω και με σκοτώνουν. Εκεί βρίσκεται και η δύναμη της έλξης που ασκεί το παιχνίδι. Με σκοτώνουν, αλλά δεν το βάζω κάτω. Πέφτει μια μαύρη οθόνη και μετά είμαι πάλι πίσω, αποφασισμένος να τους εξοντώσω, σοφότερος από τα λάθη μου. Πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή αν ακολουθούσε τους κανόνες του Playstation! Να έχεις απεριόριστες ευκαιρίες επιστροφής, να διορθώνεις τα λάθη σου και στο τέλος να βγαίνεις νικητής απολαμβάνοντας τους τίτλους του τέλους.
•••
Αρκετά με τα προσωπικά μου. Δεν δημοσιεύω τα e-mail των αναγνωστών, διότι ο εκδότης θα κάνει την εξυπνάδα και θα μου ζητήσει τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς για να στείλει την αμοιβή μου. Σήμερα έχω ρεπορτάζ! Σιγά τα αυγά, θα μου πείτε, αυτά που έχω εγώ τα γράφει και ο Μουζάκης μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Είναι, όμως, άγρια η χαρά του να χτυπάς και εσύ μια φλέβα χρυσού, να βουτάς στον βούρκο έχοντας την κρυφή ελπίδα ότι κατά την έξοδο θα έχει μείνει πίσω σου μια στάλα λάσπη να σε θρέφει.
•••
Την περασμένη εβδομάδα έγινε πλατινένιο το CD του Πάνου Κιάμου. Αδιάφορο έως αηδιαστικό. Θα δεχόμουν, όμως, να ακούσω ως και Πάνο Κιάμο αν μπορούσα να βάλω στο χέρι τα άλλα CD, αυτά του Χριστοφοράκου. Τα CD του Χριστοφοράκου δεν έχουν μουσική, αλλά στοιχεία. Ονόματα, ποσά, αριθμούς. Θα τα τοποθετούσα με ευλάβεια στην ειδική θέση του υπολογιστή, αυτή που κάποιοι νομίζουν ότι είναι για να βάζεις το ποτήρι του φραπέ. Και αφού τελείωνα με τον Κιάμο, θα επέλεγα τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα του Προκόφιεφ. Αν οι νότες δεν ξεπηδούν αυθορμήτως από το μυαλό σας, σπεύδω να σας θυμίσω ότι με το σχετικό απόσπασμα είχε επενδυθεί η σκηνή του οργίου στον «Καλιγούλα», αν και εγώ πάντα θα θυμάμαι την ερμηνεία του Νουρέγιεφ. Τέλος πάντων, ο Καλιγούλας είναι ο λόγος για τον οποίο θα επένδυα με Προκόφιεβ την ανάγνωση των στοιχείων. Έτσι, για να διαβάζω ονόματα και αριθμούς πάνω σε μια κινηματογραφική οθόνη την ώρα που προβάλλεται η σκηνή του οργίου. Λαδωμένα κορμιά, λάγνα πρόσωπα, λαίμαργα στόματα και άπληστα χέρια μπλέκονται μεταξύ τους σε ένα όργιο όπου η αίσθηση του εκμαυλισμού και της έκπτωσης χορηγεί την ηδονή. Και σκέφτομαι πως τώρα που χάσαμε το ζεύγος των εθνικών ευεργετών, είναι η ώρα του Μιχάλη Χριστοφοράκου να προσφέρει υπηρεσία προς την πατρίδα, κατονομάζοντας με τελετουργικό τρόπο τα λαμόγια που καταχρώνται την εμπιστοσύνη και τα χρήματα του ελληνικού λαού. Θα το κάνει; Και ναι και όχι. Ξεχάστε όσα έχετε διαβάσει ως τώρα. Όπως μου εξηγούν άνθρωποι που παρακολουθούν με συνέπεια το νομικό σκέλος της υπόθεσης, είναι εξαιρετικά πιθανό τα στοιχεία αυτά να τεθούν στη διάθεση των γερμανικών αρχών. Και μετά; Μετά η ελληνική δικαιοσύνη δεν έχει παρά να σπεύσει να τα ζητήσει. «Θα έχεις προσέξει, Προκόπιε, πόσο σοφό είναι το σύστημα στην Ελλάδα. Στη χώρα μας δεν υπάρχει πρόβλεψη για προστασία του Χριστοφοράκου στην περίπτωση που αποφασίσει να μιλήσει και να δώσει στοιχεία. Σου θυμίζω πόσο μαλακά έπεσε ο Σίκατσεκ στη Γερμανία επειδή έσπευσε να δώσει στοιχεία. Και θα έπρεπε να υπάρχει ειδική πρόνοια, Προκόπιε, καθώς υποτίθεται ότι τον Χριστοφοράκο τον γνωρίζουμε. Δεν γνωρίζουμε, όμως, αυτούς που τα έχουν πάρει από τον Χριστοφοράκο, αυτούς που αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή». Σωστή σκέψη, αλλά πού να την πεις. Μου λένε επίσης πως από τα παραστατικά που υπάρχουν στη δικογραφία δεν τεκμαίρεται σκάνδαλο τεραστίων διαστάσεων, βγαίνουν μόνο ερείσματα για πλάκα που απλώς ξεφτελίζουν κάπως όσους τα έπιασαν εις είδος (διευκόλυναν ως και ψηφοφόρους τους στην αγορά ηλεκτρικών συσκευών…) ή η καλή εταιρεία ανέλαβε να καλύψει έξοδα κοινωνικών εκδηλώσεων. Θα ήθελα, πάντως, να σας ενημερώσω ότι ακόμα κι αν ο Χριστοφοράκος δώσει στοιχεία και ονόματα, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτά θα δέσουν μεταξύ τους με αποδείξεις. Τι εννοώ; Ο λόγος στον νομικό μου σύμβουλο: «Αν μιλήσει ο Χριστοφοράκος, Προκόπιε, θα καταθέσει ότι έδωσε χρήματα σε συγκεκριμένο λογαριασμό ή υπεράκτια εταιρεία που συνδέεται με κάποιο πολιτικό πρόσωπο. Εντάξει; Όχι. Διότι η αποδεδειγμένη σύνδεση του λογαριασμού με το πρόσωπο είναι μια πολύπλοκη και δύσκολη υπόθεση. Ο Χριστοφοράκος μπορεί να ισχυρισθεί ότι πίσω από την τάδε εταιρεία βρίσκεται ο Προκόπιος. Αυτό δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να αποδειχθεί, ειδικά αν ο Προκόπιος υιοθέτησε μεθόδους (που έχουμε εξηγήσει κατά το παρελθόν) οι οποίες καλύπτουν με απόλυτη στεγανότητα τα ίχνη του. Ξέρεις πώς θα μπορούσαν να τσακώσουν κάποιον; Αν λίγο μετά τις κινήσεις του λογαριασμού Χριστοφοράκου παρουσιάζονταν και αγορές ακινήτων, στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη, από συγκεκριμένα πρόσωπα. Αλλά και πάλι δεν αποδεικνύεις τίποτα…».
•••
Τώρα που είπα για αγορές ακινήτων, θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση. Μου περιγράφουν το καινούργιο σπίτι κορυφαίου της παρατάξεως: Βρίσκεται στο Κολωνάκι. Είναι δύο όροφοι μέσα σε πολυκατοικία, αλλά υπάρχει και ένας τρίτος, ας τον πούμε δώμα, όπου στεγάζεται το τζακούζι. Ο δεύτερος όροφος φιλοξενεί το υπνοδωμάτιο, αλλά ξεχωρίζει το λουτρό, ειδικά ο χώρος του ντους. Και στον πρώτο όροφο αναπαύονται εντυπωσιακά έπιπλα και μια λειτουργική κουζίνα ειλικρινώς δεν γνωρίζω αν οι συσκευές είναι της Ζήμενς. Να ζήσει και να το χαρεί, είναι ένα σύμβολο στάτους που αντιστοιχεί στην εντυπωσιακή πορεία του στελέχους από τα χαμηλά της περιφέρειας στα υψηλά της πρωτεύουσας…
•••
Γιατί τώρα τελευταία μου αρέσει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης; Είναι παροδικό; Μήπως εν τέλει απελευθερώνομαι, εκφράζομαι ελεύθερα και πρέπει, απλώς, να μάθω να ζω με τον εαυτό μου; Να μια ωραία συζήτηση να κάνουμε μέσω e-mail, όχι αυτά που μου γράφετε περί πολιτικού συστήματος και Τύπου…
•••
Τώρα θα ήθελα να πω και μερικά ακόμα για το πολιτικό χρήμα, τα ποσοστά από τις μίζες που καταλήγουν στα κομματικά ταμεία, τις αμυντικές προμήθειες και διάφορες μεγάλες δουλειές, τις σπέκουλες στο χρηματιστήριο με κομματικό χρήμα και διάφορα άλλα. Ευτυχώς δεν χρειάζεται. Κρατήστε μόνο τη φατσούλα του Τσουκάτου χαμογελαστού μετά την απολογία του. Τα λέει όλα.
Τι είναι άλλωστε τα κόμματα; Ένα είδος επιχείρησης, ένας συνασπισμός βουλιμικών ανθρώπων που μοιράζονται το ίδιο πάθος για εξουσία, δύναμη και χρήμα. Μια μάζωξη ανθρώπων που, εν τέλει, αν ήθελαν να κάνουν καλό στον τόπο θα έμεναν σπίτι τους.
•••
«Τον Σεπτέμβριο, Προκόπιε, όταν μπω στην κυβέρνηση…». Μου μιλάει στο τηλέφωνο στέλεχος της λαϊκής Δεξιάς. Ρώτησα το στέλεχος αν με ενημερώνει προκειμένου να ψάξω εγκαίρως για δουλειά στο εξωτερικό. Μου είπε ότι γουστάρει τρελά που θα χάσει τις εκλογές της άνοιξης (αν αντέξουν ως τότε) αλλά θα έχει να λέει ότι ανήκει σε αυτούς που έδωσαν τη μάχη των χαρακωμάτων και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Ναι, μου αρέσει. Ζούμε σε μια εποχή όπου η Άννα Βίσση θα τραγουδήσει στο Ηρώδειο, έργα του Νίκου Καρβέλα θα αποτυπωθούν ανεξίτηλα επάνω στα αρχαία μάρμαρα. Τι μένει ύστερα από αυτό; Να ανοίξει ένα παράρτημα του Jumbo μέσα στο μουσείο της Ακρόπολης. Διανύουμε την εποχή όπου ο καλλιτέχνης που ακούγεται περισσότερο στο ραδιόφωνο είναι ο Δάκης, μέσω της γνωστής διαφήμισης. Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβεις ότι ο κόσμος τελειώνει; Και εγώ κάθομαι στον ήλιο και μαυρίζω. Όσο μπορώ περισσότερο. Θέλω να γίνω μαύρος. Να ακολουθήσω πορεία αντίθετη από εκείνη που χάραξε ο Μάικλ Τζάκσον. Μόνο που είμαι το Never χωρίς το Land, δυστυχώς…