Όταν κυβερνούν ανεπάγγελτοι και «παρακλαυσίθηροι»…
Η πολιτική ιστορία της χώρας και ενώ εισέρχεται στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, διακινείται στον «αστερισμό των ανεπάγγελτων», οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως «οι μοναδικοί κάτοχοι της γνώσης και της αλήθειας»(!) και επαγγέλλονται τους «σωτήρες» των… ψυχών και των σωμάτων του πολύπαθου αυτού λαού.
Ο δημοκρατικός, αλλά και ο συντηρητικός πολιτικός χώρος στη διάρκεια του 20ού αιώνα, κατά ιστορική καταγραφή, επιδίδονταν σε άμιλλα μεταξύ τους, πλην ελαχίστων δακτυλοδεικτούμενων περιπτώσεων, να συμπεριλάβουν στους κόλπους τους ό,τι το διακεκριμένο και κοινωνικώς καταξιωμένο στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας και επ’ αυτών, σε συνδυασμό με την ανάλογη προβολή ιδεών, στήριζαν τη διεκδίκηση της εξουσίας.
Η ελληνική κοινωνία απαιτούσε τη διήθηση από αλλεπάλληλα κοινωνικά φίλτρα -σπουδές, ηθική συμπεριφορά, κοινωνική αλληλεγγύη, κοινωνική καταξίωση, διάκριση στον επαγγελματικό στίβο στην τοπική και στη συνέχεια την ευρύτερη περιφέρεια- πριν ανοίξουν οι θύρες για την είσοδο των συγκεκριμένων ατόμων στο πεδίο της διεκδίκησης της τιμής να αναδειχθούν στο αξίωμα του λαϊκού εκπροσώπου στο Κοινοβούλιο ή, και το κυριότερο, του διαχειριστή θέσεων εξουσίας.
Άλλωστε ό ίδιος ο όρος κοινωνία καλύπτει τα της ομαδικής ή συντροφικής ζωής, της επικοινωνίας και της συμβιώσεως. Και ειδικότερα προσδιορίζεται με την κοινή δράση και τη συνεργασία των ομάδων, με την αλληλοεπίδραση και την επικοινωνία και τη διαμόρφωση του πολιτισμού.
Παράλληλα η κοινωνία ορίζεται ως σύνολο ατόμων που συμβιώνουν και δημιουργούν κάτω από κοινούς θεσμούς, κάτω από σχετική οργάνωση.
Στη θέση της δοκιμασμένης μεθόδου των αλλεπάλληλων κοινωνικών φίλτρων, μετά τη Μεταπολίτευση η πολιτική ηγεσία του τόπου, και αφού στο μεταξύ αφομοίωσε, εξουδετέρωσε και περιθωριοποίησε τα καινά δαιμόνια της αντιδικτατορικής αντίστασης, άρχισε να θέτει σε εφαρμογή την «αρχή των παρακλαυσιθύρων»*, των οποίων χαρακτηριστικό γνώρισμα παραμένει η οσφυοκαμψία και η προθυμία στην ικανοποίηση των επιθυμιών των «αρχηγών» του κόμματος («ό,τι επιθυμεί ο Πρόεδρος», η επωδός κάθε ενέργειας των παρακλαυσιθύρων).
Η πολιτική πορεία των «παρακλαυσιθύρων» (επαγγελματιών της πολιτικής και σε απόλυτη εξάρτηση με την εκάστοτε ηγεσία του κόμματος) είναι ταυτόσημη με εκείνη της ηγεσίας και όταν κλονίζεται η τελευταία προσανατολίζονται προς τα «νέα ρεύματα», που θα τους εξασφαλίσουν τη συνέχιση της «επαγγελματικής» τους πορείας.
«Πριν αλέκτορα φωνήσαι» ήδη έχουν «απαρνηθεί τον διδάσκαλον» και αναφωνούν «ουκ οίδα τον άνθρωπον αυτόν»…
Η σχέση ηγεσίας – παρακλαυσιθύρων είναι αμφίδρομη και επενεργεί επωφελώς και προς τις δύο πλευρές, με μόνιμη όμως την αμοιβαία καχυποψία και αλληλοεπιτήρηση αν τα δολοφονικά εγχειρίδια παραμένουν στη ζώνη!
Η «ιδεολογία» των «παρακλαυσιθύρων» διακινείται στο τελευταίο σκαλί της κλίμακας της αξιοκρατίας και διακατέχονται από το στοιχείο εκείνο που ο Γεώργιος Παπανδρέου ο Πρεσβύτερος διέγραψε με το ευφυές εκείνο ρητορικό σχήμα: «Εν Ελλάδι, κεφαλή υπερέχουσα, συσπειρωθείτε, πυρρρ»!
Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο διεκδικεί με σοβαρές πιθανότητες την πλειοψηφία του ελληνικού λαού στις προσεχείς εκλογές, παρατηρείται ένας διχασμός, σχεδόν κάθετος. Η εκσυγχρονιστική, αυτοαποκαλούμενη πτέρυγά του, ικανοποιεί σε ισχυρό βαθμό τα κριτήρια της κοινωνικής πυραμίδας αξιών -κυρίως στον τομέα της επαγγελματικής καταξίωσης- ενώ η ηγετική πυραμίδα επικυριαρχείται από «παρακλαυσίθυρους» και ανεπάγγελτους. Και οι δύο τελευταίες κατηγορίες -με τις ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα- μετέρχονται το επάγγελμα του πολιτικού!
Στην Γ’ Ελληνική Δημοκρατία έχει παρατηρηθεί από πολιτικούς και κοινωνικούς αναλυτές ότι το πολιτικό σύστημα δεν επιφυλάσσει πρωταγωνιστικό ρόλο στον πολίτη όσον αφορά στη διακυβέρνηση. Οι πολίτες έχουν δικαίωμα ψήφου στις εκλογές που διενεργούνται κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Σε πολλές περιπτώσεις παρέχεται στον πολίτη η δυνατότητα να σχηματίζει κάποιες ομάδες πίεσης με σκοπό τον επηρεασμό της εξουσίας, σε όλες τις μορφές της και εκείνης των κομμάτων. Η εξουσία όμως του πολίτη αρχίζει και τελειώνει εδώ.
Η πραγματική εξουσία, αυτή που καθορίζει το μέλλον των κοινωνιών, βρίσκεται στα χέρι μιας ολιγάριθμης ομάδας (κομμάτων, κρατικής γραφειοκρατίας κ.λπ.), η οποία, αποστασιοποιημένη από το κοινό αίσθημα, διακινείται σε τόνο αλαζονείας και παραγνώρισης των ουσιαστικών συμφερόντων του λαού.
Η στενή περί τον κ. Παπανδρέου ηγετική πυραμίδα του ΠΑΣΟΚ -δυστυχώς για το Κίνημα, αλλά και προς κακοδαιμονία του πολιτικού συστήματος της χώρας- μετέρχεται τακτική κάθετων διαχωρισμών του λαού και επιδιώκει να αναβιώσει την απαίσιας μνήμης «αρχή»: «Ο μη μεθ’ ημών καθ’ ημών»!
Η ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία παραμένει «ξένο ρήμα» στο λεξιλόγιο των ελληνικών κομμάτων εξουσίας, τα οποία δεν εννοούν να απογαλακτισθούν από φόρμουλες πόλωσης και συσκότισης των πραγματικών προβλημάτων του τόπου. Οι «παρακλαυσίθυροι» δίνουν τον πολιτικό τόνο της αντιπαράθεσης και ουδαμού συναντάται αντιπαράθεση ιδεών και προγραμμάτων.
* Παρακλαυσίθυρον (το): Α) στους Αρχαίους: Άσμα πλήρες πάθους, αδόμενο από τον εραστή τη νύχτα παρά την θύρα της ερωμένης του. Β) στους Βυζαντινούς: Παρακλαυσίθυρος: Ο παραστεκόμενος στη θύρα των μεγάρων των αρχόντων εκλιπαρώντας την εύνοια και τα ελέη του άρχοντα.