Τους χρωστάμε πολλά, πάρα πολλά…

Περιδιαβαίνοντας τους ορόφους, με τʼ αγάλματα λες κι είναι έτοιμα να σου μιλήσουν. Κι εσύ να θέλεις να τʼ αγγίξεις. Αλλά δεν τολμάς μη χαλάσεις την αρμονία της σιωπής. Η καρδιά τους χτυπούσε. Χτυπούσε όμως άτακτα και η δική σου. Και η ψυχή των δημιουργών τους κυκλοφορούσε παντού. Μαζί με τις αξίες τους, τα ιδανικά που γέννησαν και που σʼ αυτά στηρίζεται ο κόσμος όλος. Ιδέες που ο χρόνος, οι αιώνες δεν σβήνουν.
Γεμίζεις συγκίνηση. Αλλά και τύψεις. Και ενοχές… Γιατί σπαταλάμε αυτήν την περιουσία. Το δώρο το πολύτιμο. Ξεχνάμε τις ευθύνες μας. Και το χρέος μας.

Φεύγοντας με βαριά την καρδιά. Με την πικρή γεύση της σύγκρισης. Του τότε και του σήμερα, καταλαβαίνεις τον λογαριασμό. Ότι σʼ αυτούς που έκτισαν τον Παρθενώνα, σʼ αυτούς που μας πρόσφεραν την ύπαρξή μας, χρωστάμε πολλά. Πάρα πολλά. Μπορούμε να ξεχρεώσουμε. Κρατώντας όρθια και ζωντανά όλα αυτά που μας έδωσαν. Αγάλματα και ιδανικά. Αυτή είναι και η προσφορά του Μουσείου της Ακρόπολης.