ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα

Τα εκ νέου τεκταινόμενα, τόσο πριν όσο και μετά τις ευρωεκλογές, στην αντιδογματική πτέρυγα της Αριστεράς δεν εκπλήσσουν κανέναν. Ο χώρος αυτός είναι, λες, σύμφυτος με μια παρατεταμένη αλληλοεξόντωση, οφειλόμενη σε προσωπικές φιλοδοξίες, αντικρουόμενες επιδιώξεις και λογής σκοπιμότητες.

ΤΟ ΟΛΟΝ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΑΝΙΑΤΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ. Μια εκ κατασκευής ασθένεια λόγω της νομιμοποίησης ΤΩΝ ΤΑΣΕΩΝ, που λειτούργησαν και λειτουργούν ως ανεξέλεγκτα καπετανάτα από ιδρύσεως του ΚΚΕ Εσωτερικού.

(Το προ 54 μηνών συγκροτηθέν μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να τακτοποιηθούν ορισμένοι ανένταχτοι της Αριστεράς, ανεξάρτητα από την αρχική αποτελεσματικότητά του, όπως φάνηκε πριν από δέκα μήνες στις δημοσκοπήσεις, πρόσθεσε νέα βαρίδια με την επαύξηση του αριθμού των τάσεων…)

Μέγας υπαίτιος για τη σημερινή κρίση, αλλά και για το ευτελές ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, είναι ο Αλέκος Αλαβάνος. Όσοι, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, τον γνωρίζαμε καλά, βάλαμε το χέρι μας στη φωτιά ότι, μετά την τριπλή δήλωσή του πως θα παραιτηθεί ακόμα και από βουλευτής, ΘΑ ΤΙΜΟΥΣΕ ΤΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ. Ο ίδιος μάλιστα είχε πει σε ανένταχτους της Αριστεράς που τον πίεζαν να ανακαλέσει: «Δεν μπορώ να κάνω πίσω, θα γίνω ρεζίλι». Και όμως έκανε πίσω, αδιαφορώντας αν θα γίνει ρεζίλι, και έγινε ΜΠΑΙΓΝΙΟ ΤΩΝ ΣΚΥΛΙΩΝ.

Ο Μίμης Ανδρουλάκης σε συνέντευξή του στον Κωνσταντίνο Ζούλα υπαινίχθηκε πρόσφατα κατά σαφή τρόπο τη συμπεριφορά του Αλέκου Αλαβάνου, χαρακτηρίζοντάς την ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΗ. (Ο παλιός του σύντροφος στο ΚΚΕ λέτε να ξέρει κάτι παραπάνω από μας;)

Εκείνο που ενδιαφέρει, ωστόσο, δεν είναι η ψυχολογική υφή της συμπεριφοράς, αλλά ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΗΧΟΣ. Ένας απόηχος που είναι πέρα και έξω από τη ΘΕΣΜΙΚΗ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Τι πάει να πει, αναρωτιέται κανείς, σκέπτομαι να παραιτηθώ, μετά παραιτούμαι και μετά ξεπαραιτούμαι, επειδή τάχατες το απαιτεί ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ; Πρόκειται για αναξιοπρεπή και προδήλως ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΑ καμώματα που ξεπερνούν και εκείνα του Μανώλη της ΝΔ, ο οποίος στο κάτω κάτω έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι θα παραιτηθεί τον Σεπτέμβριο.

Η… κοσμιωτάτη διαγωγή του Αλέκου Αλαβάνου έχει την εξήγησή της και είναι πανεύκολη: Ο Αλαβάνος μετάνιωσε που παραιτήθηκε από πρόεδρος του ΣΥΝ.

Μετάνιωσε επίσης που άνοιξε τον δρόμο στον Τσίπρα και τη νέα γενιά. Απέδειξε, έτσι, εν τοις πράγμασι, ότι οι συνεχείς κορώνες υπέρ των νέων υπήρξαν πολιτικάντικο τέχνασμα και ο ανήρ απεκάλυψε, άθελά του, και το ταλέντο του στη δημαγωγία.

Υποστηρίζοντας προσχηματικά τη διαρχία και προωθώντας στα μουλωχτά την de facto ανάδειξή του σε επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, είχε θέσει, πολύ πριν από τις ευρωεκλογές, υπό επιτροπείαν τον Αλέξη Τσίπρα και το σύνολο του ΣΥΝ. Γεγονός που ο οξυδερκής Τσίπρας το είχε αντιληφθεί εγκαίρως και προετοιμαζόταν να μην ηττηθεί αμαχητί.

Έτσι, όταν ο νεαρός πρόεδρος του ΣΥΝ αντέδρασε δικαίως, πριν και μετά το ντιμπέιτ, ο Αλαβάνος αποφάσισε την επιστροφή του στην ηγεσία διά του ΣΥΡΙΖΑ, με τη βοήθεια ΕΙΣΟΔΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΝΙΣΤΩΣΩΝ, όπως η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ) και η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ), αλλά και παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι φιλοδοξούν να λειτουργούν ως επίδοξο «ηγετικό ρετιρέ».

Τα ατελέσφορα αυτά τσαλιμάκια του Αλαβάνου προκαλούν κάτι παραπάνω από μελαγχολία και θλίψη σε ένα ευρύτατο φάσμα ανθρώπων που συντρίβεται κάτω από το ανάλγητο πέλμα του γιγαντωμένου πλέον νεοφιλελευθερισμού.

Ένα ευρύτατο φάσμα ανθρώπων που περιμένουν ματαίως μια άλλου τύπου δυναμική και αποτελεσματική πολιτική, η οποία να εκπορεύεται από την Αριστερά. Η Αριστερά, όμως, η ριζοσπαστική και αντιδογματική Αριστερά, συγκλονίζεται από μια πολιτισμική και παρακμιακή κρίση, που εξηγεί, άλλωστε, και τη χρόνια πολιτική κακοδαιμονία της.

Με αυτά τα δεδομένα υπάρχει πιθανότητα, σταδιακής έστω και επίμοχθης, ανάκαμψης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Και αναφέρω αμφότερους, διότι ο χωρισμός τους από τραπέζης και κλίνης θα είναι η πλήρης καταστροφή του συγκεκριμένου χώρου.

Βαυκαλίζομαι να πιστεύω ότι δεν έχουν χαθεί τα πάντα. Αρκεί να υπάρξει σύμπτωση στον ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΙΣΤΑΜΕΝΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ. Κάτι που προϋποθέτει διπλή ανασυγκρότηση. Τουτέστιν για τον ΣΥΝ: απεμπόληση των τάσεων και σεβασμό της θεσμικής δεοντολογίας του κόμματος, το οποίο –εξυπακούεται– οφείλει να μείνει αρραγές. Όσο για ορισμένες συνιστώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, επιβάλλεται να προτάξουν, αντί να συμπεριφέρονται αντιφατικά και αδιέξοδα, τον πάση θυσία δημοκρατικό δρόμο ανέλιξης, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΚΕΛΥΦΟΣ που στεγάζει τον πάσα ένα.

Βασική επίσης προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση του χώρου είναι η ενιαία ηγετική εκπροσώπηση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ΜΕ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΣΥΝ, όποιος και να είναι αυτός.

Διότι ένα κόμμα με ιστορία, που ξεκίνησε από το ΚΚΕ Εσωτερικού και πέρασε διά πυρός και σιδήρου από την ΕΑΡ, για να καταλήξει στον ΣΥΝ, δεν είναι δυνατόν να εκχωρήσει την αρχηγία –και αυτό ανεξάρτητα από τα εικαζόμενα ποσοστά 90 προς 10– σε πρόσωπο προερχόμενο από συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.

Και κάτι τελευταίο για να ευδοκιμήσει η ανασυγκρότηση: Δεν είναι ούτε νοητό ούτε ανεκτό να χαρακτηρίζονται οι έλληνες πατριώτες «πατριδοκάπηλοι» και να γίνονται ταυτόχρονα σπονδές στους υπερεθνικιστές Σκοπιανούς. Η αριστερή παράδοση του διεθνισμού εξακολουθεί να είναι σεβαστή και επαινετή.

Όχι όμως όταν αντιστρατεύεται ζωτικά συμφέροντα της πατρίδας μας.