Προς μοιραίο ενταξιακό εκτροχιασμό

Όπως λοιπόν εξελίσσονται τα πράγματα: Είτε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα παρεκκλίνει θεσμικών αρχών και αυστηρών κοινοτικών διαδικασιών, απαλλάσσοντας από θεμελιώδεις υποχρεώσεις την Άγκυρα. Είτε θα εφαρμόσει τις αυτονόητες θεσμικές προϋποθέσεις που αφορούν κάθε υπό ένταξιν χώρα. Οπότε και η Τουρκία θα βρεθεί αυτομάτως εκτός πορείας. Και τελικά εκτός νυμφώνος. Το απλό. Εκτός και αν:

• Είτε η βασικότερη ανάσχεση -που είναι σήμερα το Κυπριακό- αίφνης αναιρεθεί με λύση αποδεκτού ιστορικού συμβιβασμού. Πράγμα βεβαίως που προϋποθέτει εκλογίκευση των τουρκικών θέσεων. Και που με τη σειρά της εξυπακούει άρδην αναδίπλωση στρατηγικών επιλογών και επιδιώξεων της Άγκυρας, με την αποβολή των ηγεμονικών της συνδρόμων στην ευρύτερη γεωγραφία.

• Είτε η Κύπρος αποποιηθεί (αυτοκτονικώς) αυτονόητα δικαιώματα και συναινέσει σε παράκαμψη των τουρκικών υποχρεώσεων. Διευκολύνοντας έτσι τις Βρυξέλλες. Παρόλο που αυτές οι ενταξιακές υποχρεώσεις δεν εξαρτώνται από άλλους εταίρους. Και δεν συναρτώνται προς ευκαιριακές διαθέσεις τρίτων. Δεν μπορεί δηλαδή κράτος μέλος της Κοινότητος να δηλώσει αίφνης ότι δεν ενοχλείται που μια υπό ένταξιν χώρα δεν το αναγνωρίζει!

• Με δυο λόγια: Υπό το φως των δυναμικών που διαμορφώνονται, αφενός το Κυπριακό αποβαίνει εκ των πραγμάτων ο κρίσιμος καταλύτης των τουρκοκοινοτικών σχέσεων και προοπτικών. Και αφετέρου (και κατʼ αμφίδρομη δυναμική) αυτές οι σχέσεις μετατρέπονται με τη σειρά τους σε αποφασιστικό καταλύτη για το ίδιο το Κυπριακό.

Η Άγκυρα αισθάνεται ισχυρή. Και έχει πλάτες. Είναι σήμερα (μαζί με το Ισραήλ) ο εξουσιοδοτημένος περιφερειάρχης της υπερδυνάμεως και η μεσολαβητική αιχμή του ατλαντισμού στα κρίσιμα ζητήματα σε όλο το γεωστρατηγικό τόξο της Μέσης και Εγγύς Ανατολής.

Ό,τι όμως και να συμβαίνει, αυτό ούτε προδικάζει την ενταξιακή της πορεία, ούτε προπαντός προεξοφλεί τον ανώδυνο διασκελισμό της κοινοτικής πύλης. Η Τουρκία βρίσκεται ουσιαστικά υπό κοινοτική επιτήρηση. Με την έννοια των υποχρεώσεων που έχει να εκπληρώσει. Και στην ειδική περίπτωση που αυτές σχετίζονται με την Κύπρο η Άγκυρα πρέπει πριν από το τέλος του έτους να έχει εφαρμόσει τις σαφείς πρόνοιες του Πρωτοκόλλου (για τελωνειακή ένωση με την Κοινότητα), που εκτός των άλλων σχετίζονται με το άνοιγμα λιμανιών και αεροδρομίων σε υπό κυπριακή σημαία σκάφη και αεροσκάφη. Κάτι που αυτομάτως θα μεταφρασθεί διπλωματικώς σε αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διαφορετικά το τρένο θα βρεθεί εκτός γραμμής.

Η επιμονή της Άγκυρας είναι από δικής της πλευράς κατανοητή. Με την έννοια ότι εάν αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, την ίδια στιγμή θα έχει αποαναγνωρίσει ουσιαστικά το οιονεί «κρατικό» μόρφωμα στα κατεχόμενα. Οπότε και θα έχει ενεργοποιηθεί αντίστροφη μέτρηση προς αποδόμηση των ευρύτερων σχεδιασμών, στους οποίους επένδυσε με την εισβολή και τη συντήρηση του ψευδοκράτους, ως του στρατηγικού προγεφυρώματός της στην περιοχή.

Πλην όμως δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Γιατί ενώ δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, εντούτοις έχει ανάγκη τη συναινετική της υπογραφή. Χωρίς την οποία ξέρει ότι δεν διασκελίζει με τίποτα την κοινοτική πύλη.

Γύρω από αυτόν τον άξονα θα παιχθούν όλα το επόμενο διάστημα. Με την κρίση να διαφαίνεται αναπόφευκτη. Και κυρίως το γεγονός ότι: Όλοι θα πέσουν πάνω στη Λευκωσία (που είναι ο ανίσχυρος κρίκος) προκειμένου να βρουν ανωδυνότερες για τους ίδιους υπερβάσεις. Και βεβαίως οδυνηρότερες για την ίδια την Κύπρο. Η οποία (με την Αθήνα μαζί) πρέπει να είναι αρκούντως έτοιμη, ανατάσσοντας στρατηγικές αντιστάσεις…