Θα πηγαίνει στη δουλειά με… Λαμποργκίνι ή Πόρσε;

Άλλοι γέλασαν κι άλλοι θύμωσαν όταν ακούστηκε το δεύτερο «κρούσμα απληστίας» εκ μέρους επώνυμου, εκατομμυριούχου ποδοσφαιριστή, που θέλει να γίνει μόνιμος υπάλληλος του δημοσίου τομέα, σε εφαρμογή ενός -μάλλον ανόητου- προνομίου που παρέχει ο ν. 2725/99. Πρώτος είχε ανοίξει πέρυσι τον «χορό» του βολέματος στο Δημόσιο, ο Αντώνης Νικοπολίδης, που υπέβαλε αίτημα για πρόσληψή του ως «κηπουρός» στον Δήμο Κηφισιάς. Σάλος είχε προκληθεί. Δεύτερος έρχεται ο Γιούρκας Σεϊταρίδης, που σκεπτόμενος προφανώς το… μέλλον του, διεκδικεί μόνιμη «θεσούλα» γυμναστή στα μαζικά προγράμματα του Δήμου Αθηναίων! Το ερώτημα που έθεσαν όλοι όσοι πληροφορήθηκαν τον… διακαή πόθο του διεθνούς αμυντικού, ήταν αν θα πηγαίνει στη… δουλειά με την Πόρσε ή τη Λαμποργκίνι; Γιατί είναι πασίγνωστη η τρέλα του με τα πανάκριβα αυτοκίνητα. Και έχει κερδίσει τόσα λεφτά ο νεαρός Γιούρκας, που μπορεί να αγοράσει ολόκληρο στόλο σπάνιων μοντέλων. Φυσικά, με φράγκα που κέρδισε με το ταλέντο και την αξία του. Δεν είναι σωστό όμως να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα όταν η κοινωνία βιώνει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης που είναι απλωμένη πια παντού και όσο πάει χειροτερεύει. Είναι κρίμα ένας πολυτάλαντος παίκτης να μετατρέπεται σε ανέκδοτο… Ο Δήμος Αθηναίων έσπευσε να χαρακτηρίσει νόμιμο μεν αλλά σε αναντιστιχία με την κοινωνική ηθική και την κοινή λογική το αίτημα του διεθνούς ακραίου αμυντικού. Μην ξεχνάμε και τα άλλα προνόμια που αποκτούν οι προβεβλημένοι αστέρες του ελληνικού ποδοσφαίρου και πόσο (μας) κοστίζουν στους φορολογούμενους.
To μήλο κάτω από τη μηλιά…
Κλασικό δείγμα για το πόσο ισχυρό είναι μερικές φορές το γονίδιο που μας κληροδοτεί το γενεαλογικό δένδρο, αποτελεί ο Γιούρκας Σεϊταρίδης. Ο 28χρονος διεθνής αμυντικός κατόρθωσε -σε λιγότερο από μία δεκαετία- να κερδίσει τα πάντα και ταυτόχρονα να δικαιώσει τις ελπίδες των πιο κοντινών του ανθρώπων για τη συνέχιση της οικογενειακής του ποδοσφαιρικής παράδοσης. Ο ίδιος ξεκίνησε το 1998 από τον ΠΑΣ Γιάννινα, όπου προπονητής -και παλιότερα παίκτης- ήταν ο πατέρας του Δημήτρης, για να διατρέξει αμέσως και σε υψηλές ταχύτητες μια πορεία προς τη δόξα και το χρήμα, πολύ χρήμα… Οι σταθμοί του: Παναθηναϊκός, Πόρτο, Δυναμό Μόσχας, Ατλέτικο Μαδρίτης και βέβαια Εθνική Ελλάδας, με την οποία κατέκτησε το ονειρικό τρόπαιο του Euro-2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Ξεπέρασε την οικογενειακή προσδοκία του παππού του Γιώργου-Γιούρκα Σεϊταρίδη, παίκτη και προπονητή της Προοδευτικής την ηρωική εποχή και του θείου του Μίλτου, ποδοσφαιριστή επίσης του Βύζαντα Μεγάρων. Και το άξιζε αφού μπόρεσε να σταθεί σε μεγάλες ομάδες του εξωτερικού ενώ το κασέ του εξακολουθεί να βρίσκεται ψηλά παρά τα επικοινωνιακά και άλλα λάθη που διαπράττει, κυρίως λόγω της νεανικής επιπολαιότητας. Πού θα πάει όμως! Κάποτε, θα ωριμάσει…