ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΜΙΑΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ

Το γεγονός δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο, όπως τόσα άλλα σημαντικά στον κοινοβουλευτικό βίο των Νεοελλήνων. Θα ασχοληθούμε με την παραίτησή του, γιατί ακριβώς πρέπει να δώσουμε στο εκλογικό σώμα τον τύπο του έλληνα πολιτικού που πατώντας ελληνικές αξίες, παράδοση και πατριωτισμό, οδηγεί την Ελλάδα χωρίς έρμα, πυξίδα και ρότα σε ένα αβέβαιο μέλλον.

Ο κ. Αλαβάνος υπέβαλε μια παραίτηση, σαν εκείνη που υπέβαλε για να κάνει τον Τσίπρα πρόεδρο, ο οποίος βεβαίως δεν έγινε ποτέ πρόεδρος. Και τότε μεν το σκεπτικό ήταν να κάνει ντόρο, να ακουσθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, να δουν οι πολίτες έναν μοντέρνο αρχηγό που δεν είναι κολλημένος στην καρέκλα του προέδρου, που δίνει τόπο στα νιάτα και ευκαιρίες στους νέους πολιτικούς, για μια αλλαγή του πολιτικού σκηνικού που άλλωστε επιθυμεί και ο λαός. Το κόλπο έπιασε, οι νέοι εξέλαβαν το μήνυμα ως αληθές, το συγκινησιακό θερμόμετρο των Ελλήνων ανέβηκε κατακόρυφα μαζί με τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλαβάνος μας θύμισε Κονδύλη. Γρήγορα οι πάντες κατάλαβαν, ευσυγκίνητοι γαρ οι Έλληνες αλλ’ ουχί τόσο βλάκες, ότι ο Αλαβάνος παραιτήθηκε για να γίνει πανίσχυρος και αδιαφιλονίκητος πρόεδρος και ο Τσίπρας αχυράνθρωπος.

Επειδή το ψέμα δεν επιβιώνει επί μακρόν, ο ΣΥΡΙΖΑ εισέπραξε την αμοιβή του στις ευρωεκλογές. Και τότε ο Αλαβάνος συνέλαβε το μεγαλοφυές σχέδιο να φορτώσει σε άλλον την ήττα των εκλογών και ο ίδιος να βγει εσωκομματικά πανίσχυρος, να γίνει και πάλι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, παρά την αποδοκιμασία που επεφύλαξε ο ελληνικός λαός στο κόμμα του. Ειδικός ων στις παραιτήσεις, εφηύρε μια διπλή παραίτηση για να αφήσει τους πάντες άφωνους στον εντυπωσιασμό τους. Παραιτήθηκε και από πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδος αλλά και από βουλευτής. Απίστευτο, επέδειξε τοιαύτην ευαισθησία, που ούτε βουλευτής δεν ήθελε πια να παραμείνει.

Εμάς, που αναλύουμε τη γενική πολιτική κατάντια της χώρας, μας μπήκανε ψύλλοι στ’ αυτιά, αλλά η φωνή της μετριοπάθειας μας υπέδειξε ότι ο άνθρωπος αυτήν τη φορά το εννοούσε. Και πράγματι για μια βδομάδα ο πρόεδρος δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Παρένθεση, το συνηθίζουν στην Ελλάδα οι έλληνες πολιτικοί, αλλά και οι νομάρχες, να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Όταν όμως τα αβανταδόρικα παρακάλια άρχισαν να αβγαταίνουν, να γίνονται πρωτοσέλιδα και κοινό θέμα η δήθεν αποστροφή του Αλαβάνου προς τα αξιώματα, αρχίσαμε να ξυνόμαστε, μήπως κάποιο λάκκο είχε η φάβα. Τα περί προσφοράς στο κόμμα και στην παράταξη, το διατυμπανιζόμενο ότι πολλά είχε να δώσει ακόμα ο πρόεδρος και η φοβερή του ρήση ότι «δεν είχε καταλήξει ακόμα αν είχε κάνει λάθος στην επιλογή Τσίπρα» του έδιναν μεν το φωτοστέφανο του αναντικατάστατου, αλλά αυξήθηκαν οι υποψίες μας για καλοστημένο σόου.

Πριν ή παρέλθουν νύκτες επτά και ημέρες οκτώ, ο πρόεδρος επείσθη από τα στρατούλικα παρακάλια και ενέδωσε. Προσήλθε ο ίδιος στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και περήφανα τους δήλωσε ότι θα ικανοποιήσει το αίτημά τους, να ανακαλέσει αμφότερες τις παραιτήσεις του. Σημείωσα τη μνημειώδη δήλωσή του, την οποία και θα κρατήσω: «Με τις μικρές μου δυνάμεις, από σήμερα συμμετέχω σ’ αυτήν την προσπάθεια. Όχι μόνο ως πρόεδρος της κοινοβουλευτικής μας ομάδας, αλλά και ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικώ να έχω την κόκκινη κάρτα για να ψηφίσω στη συνδιάσκεψη». Αυτό το τελευταίο του σιβυλλικού προέδρου, κατά τους ειδήμονες σημαίνει μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό φορέα, ένα κόμμα δηλαδή που θα καταπιεί και τον Συνασπισμό.

Ο Τσίπρας, που τελευταία άρχισε να καταλαβαίνει τα τερτίπια του μέντορά του και μετά τη μετακύλιση της ευθύνης της εκλογής ήττας στο πρόσωπό του, πονηρεύτηκε και ψάχνει να δει την παγίδα. Το ‘παιξε λοιπόν και αυτός πρόεδρος και είπε στον Αλαβάνο ότι «εγώ δεν σηκώνω πραξικοπήματα». Εάν θα αλλάξει κάτι, αυτό θα γίνει μόνο στο συνέδριο, συμπλήρωσε. Εξανέστησαν όμως και οι Ανανεωτές που έστειλαν ευθυτάτη προειδοποίηση ότι αν γίνει κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοί θα αποχωρήσουν. Ο Φώτης Κουβέλης επανέλαβε τη δήλωση για την κατάθεση εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, αφήνοντας το παράθυρο ανοικτό για εκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Η απορία μου είναι ο ίδιος ο κ. Κουβέλης, που τον νόμιζα σοβαρό άνθρωπο και πίστευα ότι μετά τον παραγκωνισμό του λόγω Τσίπρα, θα έπρεπε να είχε αυτονομηθεί.

Ο λόγος λοιπόν του Αλαβάνου, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, ήταν αντρίκειος. Ο λόγος του «συμβόλαιο», όπως λέγει και ο λαός μας. Το ωραίο είναι ότι στην υπόθεση αναμείχθηκε και ο τ. πρόεδρος του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος. «Δεν μπορούμε να αφήσουμε την καρεκλομαχία και τους θεατρινισμούς να διαλύσουν έναν ιστορικό πολιτικό χώρο» δήλωσε. Πράγματι έχει δίκιο διότι οι θεατρινισμοί του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδος παράγιναν. Βέβαια αυτός τα είπε από αντιπάθεια προς τον Αλαβάνο. Όμως υπάρχει ορατός κίνδυνος να διαλυθούν, όπως είπε, και ευτυχώς θα συμπλήρωνα εγώ, για το καλό της πατρίδας μας. Καιρός ήτανε πια να πληρωθούν τα Δεκεμβριανά και η πυρπόληση της Αθήνας, το κάψιμο του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, η στήριξη των ταραχοποιών λαθρομεταναστών με συνδυασμένες επιθέσεις στην πλατεία Αττικής και πολλά άλλα.

Θέλω όμως η ακτινογραφία αυτής της παραίτησης να δείξει στον κόσμο το προφίλ του σημερινού έλληνα πολιτικού, το πιο κλωνοποιημένο αντίγραφο του οποίου είναι ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδος του ΣΥΡΙΖΑ, για να γίνει απόλυτα κατανοητό το σημερινό κατρακύλισμα της πολιτικής ζωής του τόπου και η απαξίωση της χώρας. Ο πολιτικός στην Ελλάδα, δυστυχώς, άλλα εννοεί, άλλα πράττει και αλλού στοχεύει. Όταν λέει «παραιτούμαι» σημαίνει ότι δεν παραιτείται, επ’ ουδενί. Εσχάτως είχαμε και παραιτήσεις με ημερομηνία λήξεως, όπως τα γιαούρτια. Όταν λέει ο πολιτικός «αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί» τότε SOS, αυτό σημαίνει ότι δεν αποδίδει καμιά ευθύνη στον εαυτό του. Κόπτεται για τη φτώχεια και τους αναξιοπαθούντες. Συμπάσχει με τους χαμηλοσυνταξιούχους, με τους νέους των επτακοσίων ευρώ, με τις ουρές και τα ράντζα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι τα βιώνει, γιατί ο ίδιος πρέπει να είναι πολύ πλούσιος, με παχυλές αποδοχές για να φέρει καλύτερα εις πέρας τα βαριά καθήκοντα… της εκπροσώπησης του λαού. Κόπτεται καλύτερον διά τον πτωχόν, ο πλουσιοπαρόχως διαβιών. Η ξύλινη γλώσσα, είναι η σάρισά του. Ακόμα και στα ντιμπέιτ, όταν «σε ρωτούν» απαντάς, άλλα και για άλλους και ποτέ για τα δικά σου. Ο έλληνας πολιτικός πρέπει να κάνει και τον τύπο. Να μη φορά γραβάτα, παριστάνοντας το παιδί του λαού, να είναι πάντα επιμελώς αξύριστος, να μιλά την αργκό συνθηματικά, να έχει παλαιό και μικρό αυτοκίνητο για τις φτωχοσυνοικίες, να έχει στέκι στο «GB Corner» και στο Κολωνάκι, να έχει κουστωδία και προπαντός να του ομολογούν το αλάθητο οι γύρω απ’ αυτόν.

Ο λαός μας κρατήθηκε χρόνια και χρόνια στην ιστορική του διαδρομή, με έναν λόγο τιμής στις συναλλαγές και στις συναναστροφές του. Αυτά είναι πια ξεπερασμένα γι’ αυτούς. Είπα, ξείπα, παραιτήθηκα, ξεπαραιτήθηκα, αναλόγως των συνθηκών. Όπου φυσά ο άνεμος και το άλλο που φυσούν οι διαπλεκόμενοι. Είμαι ρεαλιστής και όχι αναχρονιστικός, μας λέγει. Ο σύγχρονος πολιτικός οφείλει να είναι άφιλος. Πρέπει να βλέπει το συμφέρον του και ο πολιτικός αμοραλισμός να είναι οι συντεταγμένες του. Τα εθνικά θέματα είναι για τους αφελείς, γιατί «εμείς» είμαστε ειρηνιστές, αντιρατσιστές, προσγειωμένοι στα διεθνή δρώμενα. Το εθνικό συμφέρον κατοχυρώνεται μόνο με υποχωρήσεις και όχι με πολεμικές κραυγές ανοήτων. Αυτά λοιπόν από την ακτινογράφηση της παραίτησης Αλαβάνου και το θέατρο σκιών θα έχει ακόμα πολλές συνέχειες. Εκείνου που απειλείται η συνέχεια είναι του μέλλοντος του δικού μας και των παιδιών μας, με αυτούς που επιλέγουμε.