Στον απόηχο των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου

Από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου προκύπτουν νέα δεδομένα για το πολιτικό σκηνικό. Όμως, και από την εν γένει εκλογική συμπεριφορά του εκλογικού σώματος γεννώνται έντονοι προβληματισμοί για το πολιτικό σύστημα. Από τις ευρωκάλπες προέκυψε μια, σχετική, νίκη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μια σημαντική ήττα για την κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, διευρύνθηκε το κομματικό τοπίο με την είσοδο των Οικολόγων στον κοινοβουλευτικό βίο, ενώ ενισχύθηκε ο ακραίος «συντηρητισμός».
Η, μετά την 7η Ιουνίου, εποχή είναι εντελώς διαφορετική. Αποτυπώνεται μια άλλη εικόνα, η οποία όμως, για τους προσεκτικούς παρατηρητές των πολιτικών εξελίξεων, δεν ήταν απρόβλεπτη. Ήταν εμφανώς αναμενόμενη. Και ήταν το αποτέλεσμα της ηθικής παρακμής του δημόσιου βίου, μια παρακμή την οποία δημιούργησε η διαφθορά, η συναλλαγή και η ασέβεια προς τους θεσμούς της Δημοκρατίας, η αρνητική συμπεριφορά του πολιτικού σκηνικού, προεξάρχοντος του δικομματισμού.
Από τις κάλπες της 7ης Ιουνίου το ευώνυμο σκέλος του δικομματισμού βγήκε ενισχυμένο (νικητής) αλλά όχι όσο θα ανέμενε κανείς, αφού οι ψήφοι του σε απόλυτους αριθμούς υπολείπονται ακόμη και εκείνων των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2007. Συνεπώς, η νίκη του δεν είναι αριθμητική, είναι πρωτίστως ψυχολογική, γεγονός το οποίο το βοηθάει να ξεπεράσει το ηττοπαθές σύνδρομο. Το συντηρητικό σκέλος, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία, ηττήθη κατά κράτος και ως κόμμα με ευθύνη τη διακυβέρνηση σε μια βαθύτατη οικονομική κρίση, για την οποία φέρει την κύρια ευθύνη, δεν πρόκειται να ανακάμψει.
Ηττημένος όμως είναι και ο δικομματισμός, αφού το άθροισμα του συνολικού ποσοστού ήταν κάτω από 70%. Το δε ποσοστό που απέμεινε διανεμήθηκε ανάμεσα στα δύο μικρότερα κόμματα με τους συγκρουόμενους δογματισμούς τους, σε ένα νεοφανές μόρφωμα θερμοκοιτίδας και στο σχήμα με τις πολλές Συνιστώσες.
Η αποχή, η οποία είναι κυρίως πολιτική, δεν ξέρω πόσο επηρέασε τα αποτελέσματα των επιμέρους κομμάτων. Αυτό απαιτεί ειδική ανάλυση. Εκείνο όμως που είναι σαφές είναι ότι το πρωτοφανές μέγεθος της αποχής (48% περίπου) έπληξε καίρια το πολιτικό σύστημα, το οποίο αφήνει βαρύτατα τραυματισμένο. Αυτό το πολιτικό σύστημα έχει απόλυτη ανάγκη ίασης και αποκατάστασης στη συνείδηση του λαού, όμως αυτήν την αποκατάσταση δεν μπορεί να την προσφέρει το αναξιόπιστο πολιτικό σκηνικό γιατί και αυτό νοσεί. Και δεν είναι ούτε ικανό ούτε φερέγγυο. Κατά συνέπεια, υπάρχει ανάγκη δημιουργίας ενός νέου, ανάμεσα στα δύο σκέλη του δικομματισμού, πολιτικού φορέα, ενός κινήματος αταλάντευτα δημοκρατικού, βαθύτατα κοινωνικού και αναμφισβήτητα πατριωτικού, το οποίο, με σημαία την πολιτική αρετή, θα πείσει ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις και θα εμπνεύσει τη νεολαία για μια νέα πορεία της χώρας. Ένα κίνημα που θα ενεργοποιήσει θετικά τις δυνάμεις της πολιτικής αποχής.
Ο τόπος έχει ανάγκη από αυτό το πατριωτικό, δημοκρατικό και κοινωνικό κίνημα, το οποίο θα αποτελέσει τον ρυθμιστικό παράγοντα των εξελίξεων σε ό,τι αφορά στην απεμπλοκή του πολιτικού συστήματος από το αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο το οποίο μπορεί να προκαλέσει δυσλειτουργίες στη Δημοκρατία, η οποία μπορεί μεν να μην κινδυνεύει από τα τεθωρακισμένα, κινδυνεύει όμως, όπως πολλές φορές έχουμε υποστηρίξει, από τη φαρμακεία (δηλητηρίαση), αλλά και την απώλεια του κύρους της στη συνείδηση του λαού. Η αποχή αποτελεί ηχηρό μήνυμα, αλλά και εγερτήριο-προσκλητήριο μιας μεγάλης πολιτικής πρωτοβουλίας.