(Παράνομη) Μετανάστευση και Προσφυγιά
Η παράνομη μετανάστευση αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα και κρισιμότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο 21ος αιώνας, ήδη από την ανατολή του, πράγμα που αποτυπώνει και τις κοινωνικές και πολιτισμικές παθογένειες του πλανήτη όπως διαμορφώθηκε στο αναπτυξιακό μοντέλο του 19ου και 20ου αιώνα, το οποίο δημιούργησε συνθήκες ανισόρροπης ανάπτυξης που οδήγησαν και οδηγούν στην ανέχεια, την εξαθλίωση και τη φτώχεια σε μεγάλες περιοχές της Γης.
Καταστροφικοί πόλεμοι, ανισότητα και καταπίεση συνέθεσαν ένα εκρηκτικό μείγμα φυγής και αναζήτησης όρων επιβίωσης μεγάλων ομάδων του παγκόσμιου πληθυσμού στις χώρες και τους χώρους που προκάλεσαν τα προβλήματα ζωής και ανάπτυξης, στη Δύση που απολάμβανε μέχρι πρότινος την ευημερία και τον πλούτο, εις βάρος της υπόλοιπης ανθρωπότητας. Η Ελλάδα ζει, βιώνει και δεν είναι σε θέση ν’ αντιμετωπίσει τη μαζική μετακίνηση πληθυσμών από την Ασία και την Αφρική. Στη μικρή αυτή γωνιά της Μεσογείου, η κοινωνία είναι εκ των πραγμάτων αδύναμη να ενσωματώσει και να απορροφήσει τους ξένους που έρχονται κυρίως παράνομα στη χώρα μας, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορεί, δεν δικαιούται από τον πολιτισμό και την ιστορία της να τους απωθήσει και να τους αφήσει στο έλεος ενός μοιραίου θανάτου.
Στη σύγχρονη εποχή, το φαινόμενο του μέτοικου και του ξένου, της ταυτότητας και της ετερότητας, εκδηλώνεται σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο, σε γιγαντιαίες και εν πολλοίς δραματικές διαστάσεις, αποτυπώνοντας και την τραγωδία του ανθρώπινου πολιτισμού.
Από τα τέλη του 20ού αιώνα και σήμερα, ανατολή του 21ου, μεγάλες μάζες ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ανείπωτης φτώχειας και εξαθλίωσης, που βιώνουν τον πόλεμο, την καταπίεση και την εξόντωση, μετακινούνται από την Αφρική και την Ασία προς τη Δύση, την Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική, που αποτελούν τις μοναδικές νησίδες προόδου, ευημερίας και αξιοπρεπούς διαβίωσης, εκεί όπου ο υλικός πολιτισμός τις τελευταίες εκατονταετίες διένυσε αλματώδη πρόοδο στο εμπόριο, την τεχνολογία και την τεχνική.
Ο κόσμος κατάφερε σήμερα να επιτύχει τεράστια επιτεύγματα στην ιατρική επιστήμη, στις επικοινωνίες και τις συγκοινωνίες, στη διακίνηση των αγαθών και την καταπράυνση του ανθρώπινου πόνου, συνεχίζει όμως την προκλητικά άνιση ανάπτυξη, ενώ οι καταστροφικοί πόλεμοι επιφέρουν τη δυστυχία και την εξαθλίωση, την απελπισία και τα αδιέξοδα σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της Ανθρωπότητας.
Η ταυτότητα και η ετερότητα βρίσκονται αντιμέτωπες με την πραγματικότητα του φόβου και της αγωνίας εκείνων που μετακινούνται και αναζητούν νέες πατρίδες ως «γη της επαγγελίας» και εκείνων που τους υποδέχονται με διάθεση φιλοξενίας, χωρίς όμως να είναι απαλλαγμένοι από στερεότυπα, προλήψεις και προκαταλήψεις, φοβίες και ανασφάλειες απέναντι στον ξένο φορέα ενός άλλου πολιτισμού και μιας άλλης κοινωνικής συμπεριφοράς.
Πρόκειται για μια στιγμή-τομή στην πορεία του ανθρώπινου γένους, όπου τα έθνη-κράτη μεταβάλλονται αναγκαστικά σε πολυεθνικές κοινωνίες οι οποίες ασφυκτιούν όχι μόνον από την αδυναμία της ενσωμάτωσης ή της αποδοχής του ξένου αλλά και από το πρόβλημα της αντοχής των οικονομιών, εν μέσω μάλιστα της μεγαλύτερης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που γνώρισε η ανθρωπότητα μετά το 1929 και που ουδείς φαντάζεται πώς και πότε θα ξεπεραστεί.
Αλλά και με την υπέρβαση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, το πρόβλημα της παγκόσμιας φτώχειας και ανέχειας παραπέμπει στην αναγκαιότητα της ανακατανομής του παγκόσμιου πλούτου και των πόρων ανάπτυξης κατά τρόπο ισότιμο και ισόρροπο, πράγμα που προϋποθέτει παγκόσμιο κράτος ή παγκόσμια διακυβέρνηση, ζητήματα που παραπέμπουν σε μουσική του μέλλοντος.
Προς το παρόν, οι κοινωνίες και τα κράτη πρέπει να βρουν λύσεις στην αξιοπρεπή και κοινωνικά αποτελεσματική αντιμετώπιση του ξένου, του πρόσφυγα, του μετανάστη, του μέτοικου που αποτελεί επιταγή του κλασικού και σύγχρονου πνευματικού μας πολιτισμού.
Η Ευρώπη ήδη βιώνει μέσα στα ίδια της τα σπάργανα την εμπειρία της λαθρομετανάστευσης και της μετακίνησης απελπισμένων και εξαθλιωμένων, ενώ έχει και ένα πρόβλημα δικό της που δεν μπόρεσε να το επιλύσει, την πρόκληση της προσφυγιάς των Ελλήνων της Κύπρου στην ίδια τους την πατρίδα, πράγμα που προσβάλλει τον πολιτισμό, την παράδοση και τις αξίες της Ευρώπης, όχι μόνο ως Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και ως πολιτισμού με μακρά ιστορία και παράδοση, που κατοχυρώνει τα πανανθρώπινα δικαιώματα και αξίες αλλά και τη διεκδίκηση ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Αντιθέτως, στην Κύπρο υπάρχουν λαθρομετανάστες τους οποίους η διεθνής κοινότητα, εν πολλοίς μάλιστα και οι δικές μας πολιτικές, τείνουν να νομιμοποιήσουν: Είναι οι τούρκοι έποικοι που εγκαθίστανται στα σπίτια και στις περιουσίες των παρανόμως εκτοπισθέντων και προσφυγοποιηθέντων στην ίδια τους την πατρίδα Ελλήνων της Κύπρου.
Ποιος επιτέλους θα προστατεύσει τους νομίμους κατοίκους της Κύπρου από τους λαθρομετανάστες που ο Αττίλας μετέφερε και εγκατέστησε στο νησί, διαπράττοντας έτσι ένα ακόμη έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, όπως είναι ο εποικισμός.