ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ 151 ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Η ήττα είναι μέσα στη ζωή, στις πιθανότητες, όπως και η νίκη. Η Νέα Δημοκρατία θα κάνει ό,τι νομίζει σωστό για να ξεπεράσει την ήττα των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου.
Δεν είναι όμως στις πιθανότητες η εμμονή σε έναν αυτοδιασυρμό κάνοντας αφενός ότι δεν καταλαβαίνει τι έγινε και αφετέρου να εκτίθεται σε σημείο γελοιοποίησης από βουλευτές της, τύπου Γ. Μανώλη.
Ναι, ασφαλώς είναι δύσκολο να διαγράψει ο Κ. Καραμανλής τον βουλευτή του, γιατί έτσι χάνει τη δεδηλωμένη και οδηγείται αναγκαστικά (χωρίς να το έχει επιλέξει ο ίδιος, αλλά οι συνθήκες) σε εκλογές. Τις οποίες κατά πάσα πιθανότητα θα χάσει και με σημαντική διαφορά. Μα, θα πει κανείς, δεν θα τις χάσει σε έναν χρόνο ή σε ενάμιση; Πιθανότατα, αλλά κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να έχει συμβεί σε έναν χρόνο.
Όπως κανείς δεν ήξερε τι θα συνέβαινε με τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού 2007, στην Πελοπόννησο κυρίως αλλά και στην Εύβοια, πυρκαγιές που οδήγησαν στη συσπείρωση του εκλογικού σώματος γύρω από μια εξ αντικειμένου βαλλόμενη (ανίκανη ίσως και με σωρεία λαθών, αλλά βαλλόμενη) κυβέρνηση.
Όλα αυτά ισχύουν, αλλά η πολιτική περιλαμβάνει κεφάλαια και συνθήκες που πρέπει να ακολουθούνται προκειμένου να διατηρείται ένα κόμμα σε μια ευπρεπή κατάσταση, ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει τη δοκιμασία της ήττας. Μια ήττα σε επίπεδο δημόσιας εικόνας είναι πολύ προτιμότερη από την κατάσταση που περιγράφει επιτυχημένα και με ακρίβεια το ρήμα «σέρνομαι». Και οι επόμενες των ευρωεκλογών ημέρες για τη ΝΔ έχουν να κάνουν με το συγκεκριμένο ρήμα.
Από τη μια πλευρά είναι η ξαφνική (και υπερβολική αλλά και πρόχειρη) ενασχόληση με το θέμα των μεταναστών που «λυμαίνονται» γειτονιές της Αθήνας κι έχουν κυριαρχήσει των αυτοχθόνων κατοίκων, ενασχόληση που προέκυψε από την εκλογική επιτυχία του ΛΑΟΣ ο οποίος έθεσε και τη σχετική ατζέντα. Κάτι που έχουν αντιληφθεί όλοι, ασχέτως αν η ΝΔ προσπαθεί να πείσει ότι και αυτή είχε στο άμεσο πρόγραμμά της το θέμα αντιμετώπισης των μεταναστών κ.λπ.
Από την άλλη έχει να αντιμετωπίσει το σοβαρό θέμα της πολιτικής της πλαγιοκόπησης σε ιδεολογική πλέον βάση (κι αυτό είναι πιο επικίνδυνο) από τον όμορό (της) πολιτικό σχηματισμό του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού.
Το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη απευθύνεται, όπως φαίνεται, με μεγαλύτερη αμεσότητα και αποτελεσματικότητα στους ψηφοφόρους της ΝΔ για θέματα που θεωρούνται (και είναι) δεξιά, συντηρητικά και αποτελούν σημεία αναφοράς για τις αρχές και την καθημερινότητα του συντηρητικού ψηφοφόρου.
Η επιρροή αυτή είναι πιο επικίνδυνη από την πιθανότητα να πάρει ένα στέλεχος, έναν βουλευτή της ΝΔ ο κ. Καρατζαφέρης στον ΛΑΟΣ επειδή το δεύτερο θα είναι ένα κρούσμα που μπορεί η ΝΔ ακόμα και να το εκμεταλλευτεί για την εσωτερική της συσπείρωση.
Η επιρροή όμως σε ψηφοφόρους της Δεξιάς που μένουν ακάλυπτοι λόγω του κυβερνητισμού της ΝΔ, των συχνών σκανδάλων και του φιλελευθερισμού αναλγησίας στην οικονομική πολιτική, πλήττει ευθέως τη δύναμη της ΝΔ ως κόμματος και βάζει στη λογική την εκδοχή της «ευρύτερης παράταξης» σε άλλη βάση.
Έτσι, ο πρωθυπουργός είναι αναγκασμένος να κάνει κάτι περισσότερο από τη λήψη οικονομικών μέτρων για να μαζέψει έσοδα, κάτι παραπάνω από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής, κάτι πιο πολύ από την προπαγάνδιση της θέσης ότι η κρίση είναι διεθνής.
Διότι όλα τα προηγούμενα δεν αφορούν κανέναν, ενώ μπορεί και να εκληφθούν ως επίθεση στο ήδη πληττόμενο εισόδημα των εργαζομένων.
Σε κάθε περίπτωση δεν είναι καθόλου καλή για τον πρωθυπουργό μια εικόνα που τον δείχνει να εξαρτάται από τον ενεχόμενο σε σκάνδαλο βουλευτή και πρώην υπουργό Αρ. Παυλίδη, τον ιδιόρρυθμο βουλευτή Γ. Μανώλη ή όποιον άλλο έχει στο κοντινό μέλλον προβλήματα ήθους, ρόλου και ιδεών με το κόμμα του.
Ταυτόχρονα, η τακτική του «κάνω πως δεν καταλαβαίνω» γίνεται άμεσα αντιληπτή από τον κόσμο και νομιμοποιεί την αίσθηση ότι το τέλος αυτής της κυβέρνησης επέρχεται. Τι μπορεί να αλλάξει άραγε;