Βυζάντιον

Tώρα τελευταία, ο ξενιστής μου είναι πολυάσχολος και δεν μου δίνει τον χρόνο που χρειάζομαι. Παλαιότερα παραχωρούσε στον Προκόπιο τουλάχιστον 48 ώρες την εβδομάδα. Μου διέθετε το μυαλό του από το μεσημέρι της Τρίτης ως το απόγευμα της Πέμπτης. Σε αυτό το διάστημα σκεφτόταν ως Προκόπιος και, τέλος πάντων, μου επέτρεπε να αναπνέω με μεγαλύτερη άνεση. Αντιθέτως, εσχάτως, μου επιτρέπει να εμφανίζομαι στο προσκήνιο από το βράδυ της Τετάρτης, την ώρα που σέρνοντας την πλαστική σαγιονάρα του κατευθύνεται προς το κρεβάτι. Μετά, εγώ έχω κάποιον χρόνο στη διάθεσή μου, μέχρι να κοιμηθεί ο ξενιστής, πλην όμως η προσοχή μου αποσπάται από τις νευρικές κινήσεις του και την προσπάθειά του να βολευτεί με το μαξιλάρι. Επίσης, απειλούμαι από τις μαύρες, τις σχιζοφρενείς σκέψεις, που μονίμως κατοικούν στο μυαλό του και εγώ τις αντιμετωπίζω σαν τεράστιες ακίνητες σαύρες σε μια τρομακτική χώρα.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Πρώτον, επειδή μου αρέσει ως σχήμα, ως εύρημα γραφής και θέλω να προκαλέσω εντύπωση. Δεύτερον, επειδή είναι αλήθεια. Τρίτον, επειδή προσπαθώ να αποδώσω στον ξενιστή την ευθύνη για τον κυνισμό που με διαποτίζει όλο και περισσότερο. Σκέφτομαι πλέον πως ακόμα και αν δω τη σκιά μου να υποφέρει, να χτυπιέται, να διαλύεται, το γεγονός θα με αφήσει παγερά αδιάφορο και θα συνεχίσω την πορεία μου. Θα πάω κι εγώ στο νέο Μουσείο της Ακροπόλεως. Ανήκω στους τυχερούς που πρόλαβαν να κλείσουν εισιτήριο και ελπίζω να αξιοποιήσω το προνόμιό μου. Φυσικά, γράφω πριν από τα εγκαίνια, αλλά ήδη τα φαντάζομαι ως κάτι παράταιρο σε σύγκριση με την πραγματικότητα που ζούμε. Πώς να στο εξηγήσω… Είναι σαν να προσπαθείς να επιβιώσεις σε ένα ερημονήσι, βρίσκεις μια σαμπάνια και την πίνεις. Αυτό που ενοχλεί την αισθητική μου, λοιπόν, είναι ο παράταιρος χαρακτήρας του Μουσείου με τα υπόλοιπα που ζούμε. Σαν να φοράς τσαρούχια με κοστούμι, σκαρπίνι με βερμούδα. Σαν να μασάς μέντα επειδή δεν έχεις οδοντόκρεμα να πλύνεις τα δόντια σου. Ευτυχώς, αυτός ο οικουμενικός χαρακτήρας του Μουσείου και του μνημείου που βρίσκεται απέναντι σώζουν κάπως τα προσχήματα. Εσείς μπορεί να πιστεύετε ότι το Μουσείο μας ταιριάζει. Εγώ θα σας έλεγα ότι δεν μας αξίζει καν. Φαίνεται ειρωνικό και είναι: Τα εγκαίνια του Μουσείου γίνονται σε μια εποχή απόλυτης έκπτωσης και ευτελισμού των πάντων. Θα μου πείτε ότι αυτό θα είχε εμπνεύσει τουλάχιστον τον Αριστοφάνη να γράψει κάτι. Άλλη σύνδεση, όμως, με εκείνη την εποχή δεν μπορώ να φανταστώ. Πιθανότατα κανένας δεν μπορεί. Ζούμε στην εποχή όπου ο Περικλής αξιολογείται χαμηλότερα στην κλίμακα επιβράβευσης από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή -στην ψηφοφορία για τους «Μεγάλους Έλληνες» αναφέρομαι. Επίσης, ζούμε σε μια εποχή όπου το κιτς προσδιορίζει την αισθητική, οι κραυγές αντικαθιστούν τον λόγο, η λαμογιά ασελγεί επί της ηθικής. Τι σχέση μπορεί να έχει το σεμνό και ευγενές της κλασικής αρχαιότητας με αυτό που βιώνουμε σήμερα; Καμία. Άλλωστε και τα εγκαίνια ως γεγονός δεν αντιμετωπίζονται με τον τρόπο που αρμόζει στο μνημείο. Μια γιορτή μικροπολιτικής διάστασης διοργανώσαμε και τα εφήμερα κουτσομπολιά μας απασχόλησαν περισσότερο. Και εν τέλει καταστήσαμε ακόμα και τα εγκαίνια του Μουσείου μια υπόθεση που αφορά τους λίγους, όχι τους πολλούς. Με πολιορκεί και ο πειρασμός που μου ζητεί να σχολιάσω τον αγιασμό που προηγήθηκε τον εγκαινίων, αλλά θα σεβαστώ αναγνώστες, εκδότη και στρατηγό και δεν θα διαπράξω το ολίσθημα. Θα διαπράξω άλλο ολίσθημα, θα αναπαράγω το κουτσομπολιό που λέει ότι μείναμε μόνο με τον Ερντογάν στο χέρι, χάρη στις αποτελεσματικές προσπάθειες της Ντόρας που δεν ήθελε να δει Μπάιντεν και Πούτιν σε εκδήλωση του Σαμαρά. Δώστε μου έναν λόγο για να μην το πιστέψω αυτό. (Απαραίτητη παρένθεση: Οι «παπαγάλοι» Ντόρας έδειχναν τον Μανώλη, που θεωρείται του περιβάλλοντος Σαμαρά, λέγοντας ότι ο υπουργός Πολιτισμού είναι ο πραγματικός δελφίνος που υπονομεύει τον Καραμανλή. Λες και ο Καραμανλής έχει ανάγκη υπονόμευσης.)
•••
Επίσης, δεν σας κρύβω ότι μέσα μου έχει ριζωθεί η πεποίθηση που λέει ότι την ώρα των εγκαινίων δεν αποκλείεται να καιγόταν και ο λόφος του Φιλοπάππου, μη σου πω και ο ίδιος ο Παρθενώνας. Θα τα έφερνε έτσι η μοίρα αυτού του τόπου για να δείξει το παρελθόν και το παρόν μαζί, την ίδια μαγική στιγμή όπου τα ερείπια του παρελθόντος συναντιούνται με τα ερείπια του παρόντος και συνθέτουν την εικόνα αυτής της μοναδικής χώρας. Γράφω λίγο μετά τη δολοφονία του αστυνομικού. Κανένας δεν έχει παραιτηθεί. Ακόμα και αν γκρεμιστεί η Ακρόπολη θα πουν
ότι έτσι την παρέλαβαν από τον Περικλή και οι
ίδιοι δεν φέρουν καμία ευθύνη.
•••
Με την ευκαιρία θα ήθελα να σταθώ λίγο στην εξωφρενική υπόθεση της Ουρουγουάης. Μια και μιλάμε για ευθύνες, ας το ευχαριστηθούμε τουλάχιστον. Θα μάθατε ότι η
ΕΔΕ κατέληξε πως ευθύνη φέρει ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Λατινικής Αμερικής του ΥΠΕΞ, πρέσβης Αλέξης Κογεβίνας. Τρελό; Φυσικά. Ο πρέσβης στην Ουρουγουάη δεν ελέγχεται αφού, όπως μαθαίνω, έχει στα χέρια του και τους τηλεφωνικούς λογαριασμούς για τις κλήσεις που έκανε. Αυτό που δεν ξέρετε είναι ότι ο Κογεβίνας έχει ήδη δώσει στον δικηγόρο του εντολή να κινηθεί εναντίον του υπουργείου και της πολιτικής του ηγεσίας. Και ήδη ο δικηγόρος βρίσκεται σε επαφή με την υπουργό μήπως και βρεθεί συμβιβαστική λύση. Μια χαρά λύση θα βρεθεί, όπως βλέπετε το θέμα δεν υπάρχει πλέον. Και γενικά σε λίγο η Ζήμενς θα είναι μια ανάμνηση. Κι εγώ ως τον Σεπτέμβριο θα την έχω ξεχάσει. Μπορεί να έχουμε εκλογές. Δεν λέω ότι έχω προνομιακή πληροφόρηση που έχουν άλλοι, αλλά άκουσα κορυφαίο υπουργό (τρομάρα του) να λέει ότι αν ο Καραμανλής κάνει ανασχηματισμό τώρα, τότε πηγαίνουμε ταχύτατα για εκλογές. Σωστό. Απλό είναι.
•••
Πάρτε και μερικά ακόμα που πιθανότατα δεν τα ξέρετε…
•••
Οι επαγγελματίες των δημοσκοπήσεων στη Ρηγίλλης έκαναν την
ανάλυσή τους και βρήκαν ότι η αποχή δεν ήταν τελικώς γαλάζια, αλλά ισόποσα μοιρασμένη. Λένε μάλιστα ότι αν πήγαιναν να ψηφίσουν όσοι πήγαν για μπάνιο, η διαφορά μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων θα μειωνόταν σε ποσοστό μικρότερο της μισής μονάδας. Έτσι, η μεγάλη ιδέα του Παυλόπουλου ότι η ήττα οφείλεται στη ζέστη έλιωσε σαν παγωτό εκτός ψυγείου. Αλλά ποιος τα θυμάται όλα αυτά; Εδώ κανείς δεν θυμήθηκε ότι ο «αγαπημένος τους Πάκης» είναι αρμόδιος για τον έλεγχο της μετανάστευσης, των πυρκαγιών, του εγκλήματος και της τρομοκρατίας. Πείτε: Τι απ’ όλα δεν μας απασχόλησε την προηγούμενη εβδομάδα; Εκτός κι αν τον δεις να συλλαμβάνει Πακιστανούς για τη δολοφονία του αστυνομικού και να ρίχνει Ινδούς σε φλεγόμενο δάσος.
•••
Ένταση υπάρχει στο εσωτερικό της ευρωομάδας του ΠΑΣΟΚ καθώς ο πρόεδρος αποφάσισε να κόψει από τους ευρωβουλευτές τα έξοδα γραφείου που τους προσφέρει το Ευρωκοινοβούλιο, να τα πάρει για το κόμμα και να τους παραχωρήσει ένα δωμάτιο σε ένα κτίριο στο οποίο θα χωρέσουν όλοι. Οι ευρωβουλευτές άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι, μαζί με τις περικοπές που έχουν ήδη αποφασίσει οι Βρυξέλλες στους μισθούς τους, θα βγάζουν λιγότερα από τους εθνικούς βουλευτές με αποτέλεσμα να είναι στα κάγκελα. Πληροφορούμαι ότι στο κόκκινο βρίσκεται περισσότερο από κάθε άλλον η Συλβάνα Ράπτη, που πήγε για μαλλί και θα βγει οικονομικώς κουρεμένη. Ας πρόσεχες αγάπη μου, ας πρόσεχες.
•••
Τώρα που είπα για ΠΑΣΟΚ… Και τι δεν θα έδινα για να είμαι μπροστά στη σκηνή όπου ο Πάγκαλος λέει στον Βενιζέλο ότι είτε όρθιος είτε καθιστός πάλι μαλάκας θα είναι. Όχι τίποτα άλλο, ήθελα να δω τον Ευάγγελο να ξαπλώνει στο πάτωμα…
•••
Και τώρα κάτι επί προσωπικού: Εκδότη δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα είχα γράψει τι ακριβώς επρόκειτο να κάνει ο Ρουσόπουλος δύο μέρες πριν στείλει την επιστολή. Αυτό είναι και καλό και κακό. Έχεις στην εφημερίδα ανθρώπους με πληροφόρηση. Το άσχημο είναι πως έχεις και ανθρώπους που συνομιλούν με το στενό περιβάλλον του Ρουσόπουλου. Αν όχι εγώ ο ίδιος, ο ξενιστής μου σίγουρα το κάνει. Το κάθαρμα…