Περί ελληνικών ψευδαισθήσεων

ΟΠΩΣ και αν ερμηνευθούν οι θέσεις που διετυπώθησαν το τελευταίο διάστημα με δηλώσεις αρμοδίων, τόσο στη Λευκωσία όσο και στην Αθήνα, για το θέμα της τουρκικής ενταξιακής πορείας, αυτές οδηγούν στο αυτοδήλως οξύμωρο: Τα βασικά ευρωπαϊκά κέντρα (ως ο σκληρός λεγόμενος πυρήνας της Ευρώπης) να ξεσπαθώνουν κατά της προοπτικής της ενσωματώσεως της Τουρκίας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Για λόγους ευανάγνωστους, που δεν σχετίζονται με τα δικά μας. Η δε Κύπρος -της οποίας τα μισά εδάφη ευρίσκονται υπό τουρκική κατοχή- και αν ακόμη δεν διευκολύνει την Άγκυρα, τουλάχιστον δηλώνει περίπου (μαζί με την Ελλάδα, η οποία υφίσταται καθημερινό βιασμό των κυριαρχικών της δικαιωμάτων) υπέρμαχος της ενταξιακής προοπτικής του «Αττίλα»! Για τον οποίο, παρεμπιπτόντως, ισχύει ακόμη ως προς τις διαφορές με την Ελλάδα, το casus belli! Κι αυτό στο πλαίσιο μιας, υποτίθεται, real politik. Με το σκεπτικό δηλαδή ότι αφενός συμφέρει μια ευρωπαϊκή Τουρκία. Είναι προτιμότερη. Και αφετέρου μια τέτοια στάση ικανοποιεί θωπευτικώς τους πασάδες, ώστε να υιοθετούν διαλλακτικότερη πολιτική. Ψευδαισθήσεις, βεβαίως. Γιατί ούτε οι θωπείες σαγηνεύουν την Άγκυρα. Ούτε τυχόν ενσωμάτωση της Τουρκίας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς μπορεί ν’ αναιρέσει πάγιους και προφανείς, για μας, κινδύνους. Οι οποίοι συνάπτονται συν τοις άλλοις, προς άλλα κι ευρύτερα στρατηγικά συμφέροντα και διαπλοκές, πέραν της εμβέλειάς μας.

Κι, άλλωστε, οι συμπεριφορές της Τουρκίας στον αιγαιωτικό χώρο, που είναι πέραν και από προκλητικές, τι αποδεικνύουν; Αποδεικνύουν το γεγονός ότι ούτε η Τουρκία λαμβάνει καθόλου υπ’ όψιν τις τυχόν εμπλοκές στην ενταξιακή της πορεία. Ούτε όμως και η Ευρωπαϊκή Ένωση παρεμβαίνει για να θέσει τέρμα στις εξ Ανατολών παραβιάσεις ιδικών της συνόρων. Και αν αυτό ισχύει μια φορά για την Ελλάδα, για την Κύπρο ισχύει στο πολλαπλάσιο. Αφού οι Βρυξέλλες προέκριναν και θεωρούν εντάξιμη μια χώρα που καταπατά κατά τον πλέον βάναυσον τρόπον εδάφη κοινοτικού εταίρου! Να μην αυταπατόμεθα λοιπόν.

Διότι και οι δηλώσεις ελλαδιτών επισήμων (του πρωθυπουργού διαλαμβανομένου) και οι θέσεις που διατυπώνουν κύπριοι αρμόδιοι, αυτήν την έωλη ατραπό ακολουθούν. Και από αυτό το πνεύμα διέπονται. Την ώρα που έπρεπε (ειδικά σήμερα) να προδηλωθεί κατηγορηματικά, ότι εάν η Άγκυρα δεν ανταποκριθεί θετικά στις πρόνοιες του ομώνυμου με αυτήν Πρωτοκόλλου Τελωνειακής Ένωσης (οι οποίες προβλέπουν άνοιγμα των αεροδρομίων και λιμανιών της στα κυπριακά σκάφη και αεροπλάνα) τότε η Λευκωσία δεν πρόκειται να συναινέσει σε παραπέρα ενταξιακές διαδικασίες. Δεν θα δεχθεί το άνοιγμα νέων κεφαλαίων κι επομένως το κλείσιμο άλλων.

Αυτό δεν είναι ούτε ακραία θέση ούτε και αντίθετη προς την ανάγκη ρεαλιστικών προσεγγίσεων για ιστορικό συμβιβασμό στο Κυπριακό. Είναι η φυσιολογική και άρα η αναμενόμενη στάση, από χώρα στην οποία η Τουρκία δίδει εξετάσεις ευρωπαϊκών συμπεριφορών και μηδενίζεται. Βιάζοντας κάθε κοινοτική αρχή και ευρωπαϊκή αξία.

Κακώς εκρίθη εντάξιμη. Και ακόμη χειρότερα που έλαβε την άγουσα προς τις Βρυξέλλες, ενώ δεν πληρούσε βασικές προϋποθέσεις. Όταν δηλαδή τα στρατεύματά της κατέχουν και δυναστεύουν ευρωπαϊκό έδαφος. Και όταν στηρίζουν παράνομο μόρφωμα, που το Συμβούλιο Ασφαλείας το έχει καταδικάσει ως αντίθετο προς κάθε έννοια διεθνούς τάξεως και νομιμότητος.

Αθήνα και Λευκωσία ορθώς επιλέγουν ρεαλιστικές στρατηγικές επί του προκειμένου. Και κανένας δεν ζητεί από αυτές να πράττουν παραλόγως ή με την επίδειξη παλικαρισμών. Αυτά δεν περνούν σήμερα. Κι εντάξει μεν. Αλλά όλα έχουν τα όριά τους. Τα οποία στην προκειμένη περίπτωση, νομίζουμε ότι και τα δύο κρατικά κέντρα του Ελληνισμού, έχουν υπερβεί. Με αποτέλεσμα μάλιστα, να βρίσκονται εν δυνάμει σε αντιπαράθεση, με τους βασικούς άξονες του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Οι οποίοι όταν δεν θα γελούν μαζί μας, οπωσδήποτε θα εξοργίζονται…