Η παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος σε πρώτο πλάνο

«Σκληρόν προς Κέντρον λακτίζειν»! Το βράδυ της 7ης Ιουνίου ο Κ. Καραμανλής ο Νεώτερος ίσως κατενόησε ότι η πολιτική διαχείριση του «Μεσαίου χώρου» είναι «παίγνιον εν ου παικτοίς», από τη στιγμή κατά την οποίαν εγκαταλείπονται ή, το κυριότερο, υποτιμούνται οι βασικές αξίες από τις οποίες διέπεται ο Κεντρώος πολιτικός χώρος: οι αξίες της αξιοκρατίας, της συνέπειας λόγων και πράξεων, η εντιμότητα σε σημείο σχεδόν απόλυτο, ο σεβασμός του δημοσίου χρήματος, η ευαισθησία στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων, η εμπιστοσύνη στις αρετές αυτού του λαού…

Ο Κεντρώος πολιτικός χώρος ανέδειξε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και το 2004 και το 2007 σε κυβερνητική πλειοψηφία και επιφόρτισε τον κ. Καραμανλή με την εποπτεία της ηθικής διαχείρισης της εξουσίας. Ο κ. Καραμανλής παρασπόνδησε και με βήμα ταχύ απομακρύνθηκε των υποσχέσεων προς το Κέντρο και, υπό την προμετωπίδα της «Κεντροδεξιάς παρέβλεψε, αν ενσυνειδήτως δεν κατέτεινε, να προωθήσει το βαθύ κομματικό κράτος της αναξιοκρατίας, της ηθικής έκπτωσης, του διαμοιρασμού της εξουσίας με την οικογένεια Μητσοτάκη -κόκκινο πανί για τον Κεντρώο πολιτικό χώρο-, της παράβλεψης της βουλιμικής διάθεσης των σύγχρονων Χρυσοκάνθαρων, οι οποίοι κατά περιφρόνηση της ελληνικής γλώσσας αυτοαποκαλούνται golden boys, και της ανοχής στην «ιδεολογία της αρπαχτής»!

Και μόνο αν εγκύψει κανείς στη σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας και στην αναδειχθείσα ευρωομάδα της διαπιστώνει ότι η διαμόρφωση του ευρωψηφοδελτίου υπήρξε προϊόν κομματικών ισορροπιών, διαμοιρασμού των οφικίων με την οικογένεια Μητσοτάκη, προβολής του βαθέος κομματικού κράτους και, το σπουδαιότερο, περιφρόνησης της αξιοκρατίας και ανάδειξης προσωπικοτήτων της ελληνικής κοινωνίας, ως κατά το παρελθόν είχε πράξει ο θείος του σημερινού πρωθυπουργού και αρχηγέτης της Συντηρητικής Παράταξης, με την αξιοποίηση στα ευρωψηφοδέλτια προσωπικοτήτων του εύρους του αείμνηστου καθηγητή Δ. Ευρυγένη.

Ο κ. Καραμανλής, και στον απόηχο των «ηθικών» διδαγμάτων που ενίοτε εκπέμπει προς υπουργούς, Κοινοβουλευτική Ομάδα και ευρύτερα την ελληνική κοινωνία, «επιβράβευσε» με αποστρατεία τον Μανώλη Μαυρομμάτη, τον μόνο ευρωβουλευτή του κόμματός του που στην προηγούμενη ευρωομάδα της Νέας Δημοκρατίας, κατά την αξιολόγηση των υπηρεσιών της ίδιας της Ευρωβουλής, αναδείχθηκε ο πλέον δραστήριος και αποτελεσματικός ευρωβουλευτής!

Ο κ. Καραμανλής είναι αμφίβολο αν κατανόησε ότι το βράδυ της 7ης Ιουνίου 2009 ετέθησαν σε κίνηση οι διαδικασίες «διαζυγίου» με τον Κεντρώο πολιτικό χώρο και ως εκ τούτου εκλείπει βαθμιαίως από την παράταξή του το τεκμήριο της «έξωθεν καλής μαρτυρίας». Παραμένει προσηλωμένος στο «σύστημα Ρουσόπουλου», που εκφράζεται, κυρίως στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης:

α) Με την προώθηση προσώπων του «βαθέος κράτους της Δεξιάς» στα υπό την εποπτεία του κράτους ΜΜΕ.

β) Με την προσέλκυση προσώπων διακρινόμενων για την τακτική τους να δρουν ως «σημαίες ευκαιρίες» και με κύριο «προσόν» την οσφυοκαμψία!

Και βεβαίως αναζητούνται, στην περίπτωση αυτή, η ικανότητα, η εντιμότητα και η αξιοπρέπεια. Άλλωστε, κατά τας Γραφάς, «ου δυσίν κυρίοις δουλεύειν, Ιησούν και Μαμμωνάν»!

Μια απλή ενδοσκόπηση και στη συνέχεια σύγκριση, αν χωρεί, του στενού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος με εκείνο του Κ. Καραμανλή του Πρεσβύτερου, ακόμη και για τον απλό ψηφοφόρο της Συντηρητικής Παράταξης, δεν προμηνύει την επιτέλεση έργου με αντοχή στον χρόνο και στην ιστορική κρίση.

Και όπως παρατηρεί ο πρεσβύτης του ελληνικού πνεύματος Κ. Δεσποτόπουλος, «η Ελλάς στην εποχή μας βρίσκεται μεταξύ Σκύλλας και Χαρύβδεως. Χρειάζεται άρα να έχουν αγχίνοια Οδυσσέως οι πολιτικοί της, αλλά και αρετή Αχιλλέως: να είναι το ήθος τους αδαμάντινο και το πνεύμα τους προνοητικό, επινοητικό, μεγαλεπήβολο»…

Ο ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός της χώρας έχει κατά το παρελθόν υποστηρίξει -και γραπτώς- ότι μια σταθερή πολιτική τάξη απολαμβάνει ευρύτατο κύρος, αλλά παραλλήλως μοιράζεται την κοινωνική της επιβολή με τις πνευματικές, κοινωνικές και επιχειρηματικές ελίτ. Είναι, επίσης, ανοιχτή και προσβάσιμη, σε ποικίλο εύρος, σε υποψήφιους από τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα οποία πέραν των άλλων έχουν συγκροτηθεί να αξιοποιούν ταλέντα και να ενθαρρύνουν την κοινωνική κινητικότητα και την εισδοχή του μορφωμένου στοιχείου στις διαδικασίες προόδου της χώρας.

Όμως, σήμερα, και αυτό επιβεβαιώθηκε με το πρωτοφανές ποσοστό αποχής στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου, το εύρος της κινητικότητας και οι ανοιχτοί ορίζοντες είναι συνεχώς υπό αίρεση. Το κύρος των πολιτικών ελίτ της χώρας μας βρίσκεται σε παρακμή. Και, βεβαίως, τον πρώτο βαθμό ευθύνης τον χρεώνεται η κυβερνητική παράταξη και ο κ. Καραμανλής προσωπικώς.

Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής τάξης είναι ότι έχει κατακλυσθεί από τους επαγγελματίες της πολιτικής, τεχνητό κατασκεύασμα είτε των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης είτε του κομματικού δοκιμαστικού σωλήνα. Οι οποίοι κατά περιφρόνηση της κοινωνικής πυραμίδας αξιών, (επαγγελματική καταξίωση, διάκριση στις τοπικές και ευρύτερες κοινωνίες και εν τέλει επιβράβευση με το αξίωμα του αντιπροσώπου του λαού).

Δυστυχώς, η ελληνική πολιτική τάξη βρίσκεται κατ’ αυτάς στον αστερισμό των ανεπάγγελτων, οι οποίοι εκτός των άλλων διακατέχονται και από την αλαζονεία ότι είναι κάτοχοι της «μοναδικής» αλήθειας, διακρίνονται για σπουδαρχία και προκειμένου να εξασφαλίσουν μια πλουσιοπάροχο διά βίου σίτιση στο Δημόσιο Πρυτανείο, δεν ορρωδούν προ ουδενός συμβιβασμού και απαξίωσης των ηθικών αξιών στις οποίες στηρίζεται μια κοινωνία.

Το βράδυ της 7ης Ιουνίου 2009 η σοβαρή αυτή παθογένεια του ελληνική πολιτικού συστήματος προωθήθηκε σε πρώτο πλάνο προβολής.