Τέλος εποχής!
Οι πραγματικοί πολιτικοί αντίπαλοι στη σημερινή Ελλάδα δεν είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι η Κεντροδεξιά με την Κεντροαριστερά – ασφαλώς δεν είναι ο «σοσιαλισμός και η βαρβαρότητα»…
Πραγματικοί αντίπαλοι είναι τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα αφενός και τα εξωθεσμικά κέντρα, δηλαδή η υπερεξουσία της διαπλοκής, αφετέρου.
Κι αυτή δεν είναι μια «συνηθισμένη» πολιτική αναμέτρηση, είναι «τέλος εποχής»…
Το μοντέλο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από το 1975 στηριζόταν αποκλειστικά στην «αναδιανομή», όχι στην παραγωγική αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας. Στο ξαναμοίρασμα της πίτας, όχι στη διεύρυνσή της.
• Αυτή η αναδιανομή εφαρμόστηκε στη δεκαετία του ’80 υπέρ των «μη προνομιούχων», ανέδειξε νέους προνομιούχους-κομματικούς «ημέτερους», κατέστρεψε την υφιστάμενη αστική δομή, διέλυσε την παραγωγική βάση της χώρας (αποβιομηχάνιση), αύξησε την κατανάλωση, μείωσε τις παραγωγικές επενδύσεις, ανέβασε την ανεργία και διόγκωσε το δημόσιο χρέος…
• Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 –επί Σημίτη– η αναδιανομή πραγματοποιήθηκε υπέρ των νέων προνομιούχων οι οποίοι έγιναν πλέον νεόπλουτοι. Με το κράτος να υποτάσσεται στις επιχειρηματικές δραστηριότητες των εξωθεσμικών κέντρων και την οικονομία να υποτάσσεται στη «δεσπόζουσα θέση» των τραπεζών και στα καρτέλ.
Η χρηματιστηριακή κρίση του 1999-2000 έπληξε καίρια αυτό το μοντέλο το οποίο συνέχισε να παραπαίει και το 2004 κατέρρευσε εσωτερικά – όταν αποκαλύφθηκε ότι η διόγκωση του δημοσίου ελλείμματος και του δημόσιου δανεισμού δεν μπορούσε να συνεχίζεται.
Όμως η κατανάλωση συνέχισε να διογκώνεται, τώρα πλέον με δανειακή επιβάρυνση των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων…
Το 2008 κατέρρευσαν και οι εξωτερικές προϋποθέσεις. Με τη διεθνή χρηματοοικονομική κρίση το μοντέλο της αναδιανομής χρεοκόπησε οριστικά. Δεν υπάρχουν πλέον πόροι προς αναδιανομήν…
Όμως στην Ελλάδα η «αναδιανομή» ήταν η αποκλειστική βάση του οικονομικού μοντέλου: Η Ελλάδα εμφάνιζε επί σειράν ετών υψηλούς ρυθμούς «ανάπτυξης» με συνεχή βύθιση της ανταγωνιστικότητας! Αυτό ασφαλώς δεν μπορούσε να συνεχίζεται. Και τώρα τελείωσε οριστικά.
Μαζί χρεοκόπησαν και τα κόμματα εξουσίας που το επέβαλαν. Και που ακόμα δεν μπορούν να το ξεπεράσουν και να προτείνουν κάτι διαφορετικό.
Γιατί εκτός από την αναδιανομή της πίτας η πρόοδος (αλλά και η ανθεκτικότητα) μιας κοινωνίας στηρίζεται στη διεύρυνση της πίτας. Εκτός από την «αναδιανομή» υπάρχει και η ανάπτυξη, δηλαδή η επιχειρηματικότητα, η παραγωγικότητα, η ανταγωνιστικότητα. Έννοιες που σε μας θεωρούνται σχεδόν «απαγορευμένες»…
Επειδή τα εξωθεσμικά κέντρα της διαπλοκής γνωρίζουν ότι το «τέλος εποχής» αυτά πρωτίστως απειλεί, αντέδρασαν:
Αυτήν τη φορά γνωρίζουν ότι για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη θύελλα χρειάζονται πλήρης υποταγή του πολιτικού προσωπικού.
• Για να το επιτύχουν προσπάθησαν εξαρχής να «στραπατσάρουν» με κάθε τρόπο τον Κώστα Καραμανλή.
• Ύστερα στράφηκαν κατά του Γιώργου Παπανδρέου.
• Όταν δεν κατάφεραν να εξουδετερώσουν ούτε τον ένα ούτε τον άλλο «ανύψωσαν» απότομα τον ΣΥΡΙΖΑ, των Αλαβάνου – Τσίπρα.
• Στη συνέχεια ήλθαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίστηκε με τους κουκουλοφόρους και φθάρηκε. Οπότε και οι διαπλεκόμενοι εξωθεσμικοί τον εγκατέλειψαν…
• Τότε η «διαπλοκή» έβγαλε τον τελευταίο «άσο» από το μανίκι της: τους Οικολόγους Πράσινους. Ένα κόμμα που εμφανίστηκε «από το πουθενά» κι ο βασικός εκπρόσωπος του οποίου έχει απασχολήσει το Πανελλήνιο υποστηρίζοντας το παραλήρημα όλων των γειτονικών εθνικισμών κατά της Ελλάδας (των Σκοπίων στη Μακεδονία, της Τουρκίας στη Θράκη, των Τσάμηδων στην Ήπειρο)…
Όμως άρχισε να αποκαλύπτεται και το αληθινό πρόσωπο των Οικολόγων Πράσινων και να υποχωρούν τα ποσοστά τους…
Αλλά η ζημιά έχει γίνει. Μέρος του εκλογικού σώματος στράφηκε στην αποχή. Κι αυτό υπήρξε η σημαντικότερη επιτυχία της διαπλοκής.
Τα εξωθεσμικά κέντρα θέλουν ουσιαστικά να αποδυναμώσουν και τα δύο μεγάλα κόμματα.
Μετά τις εκλογές θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τα καθυποτάξουν.
Για να γλιτώσουν την υποταγή τα δύο κόμματα εξουσίας οφείλουν να αλλάξουν δραστικά: Να αλλάξουν το μοντέλο ανάπτυξης που έχει χρεοκοπήσει, να αλλάξουν την ιδεολογική τους ταυτότητα, ακόμα και το όνομα και τα σύμβολά τους.
Χρειάζεται πια ένα κόμμα εξουσίας που τολμά αλλαγές – δεν διαχειρίζεται αδιέξοδα.
Που προσφέρει ευκαιρίες και ανάπτυξη – όχι αναδιανομή μιας πίτας που μικραίνει.
Που «σπάει αυγά για να φτιάξει ομελέτα» – δεν εξαντλείται σε ανούσιους συμβιβασμούς με εξωθεσμικά κέντρα.
Που δημιουργεί δική του δυναμική – δεν παρακολουθεί τις σφυγμομετρήσεις.
Που δίνει ασφάλεια στον πολίτη – δεν παραλύει μπροστά σε «κουκουλοφόρους» (ημεδαπούς ή αλλοδαπούς).
Που σαρώνει τα πάντα – δεν φοβάται τα πάντα.
Που κάνει άλματα – δεν σέρνεται.
Που καθαρίζει μηχανισμούς που παράγουν σκάνδαλα – δεν τους διαιωνίζει.
Που αρθρώνει πολιτικό λόγο – δεν κραυγάζει ρυθμικά συνθήματα.
Ένα τέτοιο κόμμα θα δημιουργηθεί αργά ή γρήγορα, από τη μετεξέλιξη ενός από τα δύο μεγάλα. Και θα απορροφήσει μεγάλο μέρος από το άλλο (μεγάλο) και από τα υπόλοιπα (μικρά).
Ένα τέτοιο πανίσχυρο κόμμα θα έχει και τη νομιμοποίηση και την ισχύ να προχωρήσει και να τα ανατρέψει όλα.
Αργά ή γρήγορα.
Γρήγορα μάλλον παρά αργά…
Ν. Ζ.