ΣΚΑΝΔΑΛΑ, ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΡΙΤΕΣ «ΧΡΩΜΑΤΙΖΟΥΝ» ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ
Όπως το περιμέναμε και το είχαμε με σαφήνεια περιγράψει, οδηγηθήκαμε στις ευρωεκλογές μέσα σε κλίμα έντονης σκανδαλολογίας, αλληλοενοχοποίησης και συμψηφισμού, που εκφράζονται από τη λογική και την επιχειρηματολογία: «Μη μου λες εμένα για τη Ζήμενς γιατί κι εσύ τα ‘χεις πάρει». Όλο το σκηνικό επιβεβαιώνει τον ποιοτικό εκπεσμό των δύο μεγάλων κομμάτων, που μπορούν πλέον να αντιπαρατίθενται μόνο με όρους ηθικής εξόντωσης του άλλου και όχι με επιχειρήματα ιδεών και πολιτικών.
Το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής ενεργοποίησε την αδρανούσα, έως τότε, Δικαιοσύνη να κινηθεί εναντίον προσώπων που είχαν ήδη διαφύγει από τη χώρα, προσώπων ενεχομένων στο σκάνδαλο της δωροδοκίας πολιτικών (και άλλων) από την εταιρεία Ζήμενς. Η κοινή γνώμη έκπληκτη παρακολούθησε αθέμιτες μεθόδους και πρακτικές, που ταυτίζονται με εκδίκηση, ενώ δηλαδή έχει διαφύγει από την Ελλάδα κορυφαίος ύποπτος για την υπόθεση αυτή, λίγο μετά να συλλαμβάνεται η οικογένειά του ως συνένοχη για την αποδοχή και ιδιοποίηση «μαύρου χρήματος». Όταν η προεκλογική εκστρατεία διεξάγεται σε αυτό το κλίμα είναι φυσική εξέλιξη οι πολίτες να απαξιώνουν τόσο τη διαδικασία όσο και το νόημα των εκλογών. Ένα νόημα που χάνεται μέσα στις χιλιάδες σελίδες της δικογραφίας των σκανδάλων, σε ανακριτικά γραφεία, λάμπες νυκτός, εντάλματα, υπονοούμενα, κατηγορίες, βίλες, Πούντα ντελ Έστε και οθόνες τηλεοράσεων, που δείχνουν μίνι αυτοσχέδιους Εισαγγελείς να εκπονούν κατηγορητήρια και να χαράσσουν την πολιτική ζωή μέσα από τα μονοπάτια της ποινικοποίησης.
Καλύτερα απ΄ όλους αυτά τα μονοπάτια, που κοντεύουν να γίνουν δρόμοι, κι από δρόμοι λεωφόροι, τα ξέρει η Νέα Δημοκρατία. Ήδη εδώ και 20 χρόνια ξεκίνησε την τακτική εισόδου της ποινικής ζωής μέσα στην πολιτική σε μιαν επιχείρηση εξόντωσης του Ανδρέα Παπανδρέου και διάλυσης του ΠΑΣΟΚ μέσω του –υπαρκτού– σκανδάλου Κοσκωτά. Δεν δίστασε να συμμαχήσει για τον σκοπό αυτό με την παραδοσιακή της ιδεολογική αντίπαλο, την Αριστερά (το ίδιο έκανε φυσικά και η Αριστερά, ελπίζοντας σε σημαντικό μέρος των ιματίων από τη θεωρούμενη ως σίγουρη διάλυση του ΠΑΣΟΚ), οικοδομώντας ολόκληρη την πολιτική της στάση και αντιπαράθεση στην προσπάθεια ενοχοποίησης Παπανδρέου και ΠΑΣΟΚ. Η τεχνική αυτή, που αναδείχθηκε σε επιστήμη εξόντωσης του αντιπάλου, ταύτισε για πολλά χρόνια τη ΝΔ με έναν ιδιότυπο αμοραλισμό αφού ξεπέρασε ένα άτυπο σύνορο: Ξεπέρασε την αρχή σύμφωνα με την οποία υπάρχουν και πράγματα που δεν γίνονται, αποδεικνύοντας ότι η τότε ηγεσία της (Κων. Μητσοτάκης) δεν ορρωδεί προ ουδενός. Μετήλθε όλα τα μέσα, θεμιτά και μη, προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός, και έγινε.
Στις μέρες μας, η βαθιά ανάμειξη στελεχών της ΝΔ σε διάφορα σκάνδαλα (από το παλιό με τον εκβιασμό εταιρείας γάλακτος, για το οποίο και καταδικάστηκαν οι γνωστοί «κουμπάροι», μέχρι το πρόσφατο Βατοπέδιο) δεν αντιμετωπίζεται πολικά από το κόμμα αυτό, αλλά με την προσπάθεια υπόμνησης ότι «και οι άλλοι έκαναν σκάνδαλα», κάτι που δείχνει ότι κινείται απλώς στη λογική του συμψηφισμού. Όταν μάλιστα τα σκάνδαλα των στελεχών της παίρνουν έκταση, τότε «βγάζουν» ό,τι έχουν από τις μέρες του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να ενοχοποιηθούν και στελέχη από τη σημερινή αντιπολίτευση, έτσι ώστε ο κόσμος να μπερδευτεί περισσότερο και να κατηγορεί και τους δύο. Βέβαια σήμερα ψηφίζουμε και δεν είναι γνωστό τι από αυτά έχει μπει στην άκρη και τι όχι. Τι θα επικρατήσει και τι θα διαμορφώσει τα κριτήρια και την απόφαση των πολιτών. Ίσως φανεί από το αποτέλεσμα και τις αναλύσεις που θα γίνουν μετά τι και πώς σκέφτηκαν οι πολίτες. Φαίνεται πως το ζητούμενο είναι να επιστρατεύσει κανείς τις δικές του αρχές, αξίες και ιδέες, μια και δεν εκπέμπονται πια συλλογικές από τα κόμματα. Μέχρι τότε, η κάλπη μας περιμένει.