Ρομαντισμός και συναίσθημα απαγορεύονται!

Το τρένο της παγκοσμιοποίησης για να περάσει χρειάζεται μια κοινωνία χωρίς ανθρωπιά. Γι’ αυτό και ο Πλιάτσικας δηλώνει ότι χρειάζεται δύναμη για να παραμείνεις ευαίσθητος. Γι’ αυτό και δεν συμφωνεί με την αποχή από τις σημερινές κάλπες. Με τη συμμετοχή δηλώνεις την αντίδρασή σου.

Ζούμε, επισημαίνει, και δεν διστάζει να πει ότι «είμαι από τους τυχερούς», μια εικονική πραγματικότητα σ’ όλους τους χώρους, από τις τηλεθεάσεις της AGB μέχρι τις δημοσκοπήσεις και τη Eurovision, για την οποία εκφράζει την αντίθεσή του για την απουσία ελληνικού στίχου και ελληνικής μουσικής.

Αρκετά ενδιαφέρουσα και έξω από τα συνηθισμένα η συνέντευξη με τον Φίλιππo Πλιάτσικα, όπως θα δείτε διαβάζοντάς την…

// Πόσα χρόνια είστε στη δισκογραφία;

«Δεκαεννιά χρόνια! Από τότε που κάναμε την πρώτη δισκογραφική απόπειρα με τους Πυξ-Λαξ».

// Πιστεύετε ότι έχετε προσφέρει; Ρωτάω γιατί κάθε σας τραγούδι έχει και ένα μήνυμα…

«Είμαι ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος για να απαντήσει. Στον εαυτό μου όμως έχω προσφέρει πολλά… όπως τη λύτρωση!».

// Από ποια άποψη;

«Αυτά που έχω ζήσει μέχρι σήμερα, όταν ξεκινούσα να γράφω μουσική, ούτε καν τα φανταζόμουν. Είμαι από τις τυχερές περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι ζουν περισσότερα πράγματα από αυτά που περίμεναν να ζήσουν κάνοντας μόνο αυτό που αγαπούν. Με τη μουσική βγάζω πράγματα που θέλω να βγουν από μέσα μου… Το πολιτικό και το κοινωνικό τραγούδι είναι ανάγκη και αφορά τον πολύ κόσμο. Όταν τραγουδούσα “Αν θα μπορούσα τον κόσμο ν’ άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα”, με κοιτούσαν σαν περίεργο φρούτο. Ωστόσο, αυτοί οι δίσκοι μου έγιναν πλατινένιοι… Η εποχή μας περίμενε να δει τα γκάλοπ για να καταλάβει τι σημαίνει οικολογική συνείδηση; Εγώ δεν περίμενα τα γκάλοπ για να ανακαλύψω τις υποχρεώσεις μου απέναντι στη φύση».

// Στις 12 Ιουνίου ξεκινάτε την καλοκαιρινή σας περιοδεία με τη μεγάλη κυρία του τραγουδιού Sinead O’Connor. Η μουσική δεν έχει σύνορα;

«Η μουσική φτάνει στα βάθη της ψυχής όλων των ανθρώπων και στα πατώματα της πιο υψηλής μας φαντασίας…».

// Είστε εκτός του σταρ σίστεμ, των δημοσίων σχέσεων, της τηλεόρασης και των κινητών που χτυπάνε με σουξέ της εποχής… Έχετε αναρωτηθεί γιατί φιγουράρετε πρώτος στο Top-10 των πωλήσεων και γεμίζετε τον Λυκαβηττό;

«Για εμένα δεν υπάρχουν διαχωρισμοί του στιλ “εμπορικό” και “ποιοτικό τραγούδι”. Ο Χατζιδάκις έκανε τρελές πωλήσεις… Για αυτό ας αφήσουμε τις ταμπέλες. Για εμένα υπάρχουν δύο τραγούδια. Αυτά που από την υπερπροβολή μέσω των ΜΜΕ προσπαθούν να επιβληθούν στον κόσμο και τα τραγούδια που ο κόσμος επιλέγει και τα επιβάλλει στην εποχή του και στην καθημερινότητά του. Το σταρ σίστεμ, λοιπόν, με υιοθετεί και με παίζει στα ραδιόφωνα γιατί δεν γίνεται διαφορετικά, αφού πουλάω… Τα τραγούδια μου ωστόσο βρίσκονται στη δεύτερη όχθη. Υπάρχουν λοιπόν καλλιτέχνες που επιλέγουν το μίντια σίστεμ και κάνουν το “αλισβερίσι” τους με συγκεκριμένες εκπομπές -και καλά κάνουν, ούτε απαξιώνω την τακτική τους ούτε είμαι τιμητής των πάντων- και υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν ταιριάζει η αισθητική τους με τις λάιφ στάιλ εκπομπές, γιατί νιώθουν σαν ψάρια έξω από τα νερά τους… Πάντως, εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω με την αγωνία του εξαμήνου… Να κάνω δηλαδή σουξέ κάθε έξι μήνες».

// Μα, χρειάζονται τα σουξέ για τα μπουζούκια…

«Ποια μπουζούκια, κ. Ανδρέου; Τα μπουζούκια μας τελείωσαν! Μιλάω με σοβαρούς επιχειρηματίες της νύχτας που διατηρούν μεγάλες πίστες και μου λένε με όλη τους την ειλικρίνεια “Φίλιππε, η εποχή των μπουζουκιών πέθανε. Ούτε οι χοροί μας σώζουν πια”… Η συμβατική μορφή της δισκογραφίας μας τελείωσε κι εδώ οι δισκογραφικές εταιρείες πληρώνουν τις λάθος επιλογές τους. Επί σειρά ετών με εμμονή έδωσαν χώρο μόνο σ’ ένα είδος τραγουδιού, που τώρα ανακάλυψαν ότι έχει ημερομηνία λήξης. Τι κατάφεραν; Απαξίωσαν το ίδιο τους το προϊόν. Το στίγμα που είχε κάποτε ένας σοβαρός δίσκος δεν υπάρχει πια… Άρα τι θα με αποτρέψει να πάρω μια φτηνή παραγωγή που θα την ξεχάσω σε 4 μήνες από έναν πλανόδιο; Θα έπαιρνες ποτέ την κασετίνα του Χατζιδάκι ή του Μίκη Θεοδωράκη πειρατικά; Τώρα δίνουν τα cd με τις εφημερίδες χωρίς θήκη, μέσα σ’ ένα ζελοφάν… Το τραγούδι ξεφτιλίστηκε εντελώς…».

// Τι ρόλο έπαιξαν όλες αυτές οι Μουσικές Ακαδημίες και τα τάλεντ σόου, κατ’ ουσίαν ριάλιτι, στην κατηφόρα του ελληνικού τραγουδιού;

«Οι τηλεοράσεις είναι το κομμάτι που δέχεται το μεγαλύτερο μερίδιο από το σύνολο της διαφημιστικής πίτας. Τι θέλει η τηλεόραση; Θέλει γρήγορες, φτηνές και επιφανειακές λύσεις. Τι έχει δημιουργήσει; Μια εικονική πραγματικότητα! Θα σας πω μια εμπειρία μου… Ήμουν στην Πάτρα για συναυλία το καλοκαίρι, σαν και τώρα, και έκοψα 5.000 εισιτήρια. Την ίδια μέρα σ’ ένα άλλο μέρος στην ίδια πόλη έδινε συναυλία ένας σούπερ σταρ. Βλέπω ειδήσεις και έλεγαν “χαμός… αποθεώθηκε ο τάδε τραγουδιστής”. Ξέρετε πόσοι τον είδαν ζωντανά; 500 άτομα…».

// Γελάτε… Σας φαίνεται αστείο;

«Ναι, γελάω… γιατί αυτή η εικονική πραγματικότητα κρατάει τόσα χρόνια που έχει γίνει πλέον πραγματικότητα… Έχουμε φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο. Συναισθανόμαστε τις ψευδαισθήσεις ως αλήθεια και τις βιώνουμε τις ψευδαισθήσεις συνολικά ως χώρα! Εικονική πραγματικότητα δεν είναι και οι δημοσκοπήσεις; Τον θέλει ο κόσμος, είναι ο πιο κατάλληλος, ο πιο συμπαθής, αν ψηφίζατε μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, τι θα ψηφίζατε, ενώ εσύ ψηφίζεις ένα τρίτο κόμμα… Αλήθεια, αυτά τα παραμύθια τι ωφελούν; Γιατί, με την AGB τι γίνεται; Μου λέει ένας γνωστός μου “δεν την είδες αυτήν την εκπομπή; Μα, την είδε όλη η χώρα!”. Και βλέπεις στα ποσοστά 800.000 τηλεθεατές. Μα, η χώρα είναι 10.000.000 κάτοικοι. Η πλειοψηφία δεν είναι τα 9.000.000; Έγιναν πλειοψηφία οι 800.000; Θα τρελαθώ! Γι’ αυτό σας λέω ως χώρα ζούμε καλλιτεχνικά, πολιτικά, τηλεοπτικά σε μια ψευδαίσθηση, στην οποία, για να δώσουμε κύρος, βάζουμε και ποσοστά…».

// Μια και μιλάμε για υπερβολή και μυθοπλασία… Πιάσαμε την κορυφή της στη Eurovision; Έτσι δεν είναι;

«Τη Εurovision την καταλαβαίνω μέχρι τα όρια της διασκέδασης, της πλάκας, ως χάζι, ως πανηγύρι, ως τηλεοπτικό event… Από εκεί και πέρα, δεν κατανοώ τον φανατισμό… Οι Ιταλοί την αγνοούν, οι Γάλλοι δεν την παρακολουθούν, οι Βρετανοί τη σνομπάρουν και εμείς την έχουμε κάνει εξωτερική πολιτική του κράτους. Αυτό για εμένα είναι επικίνδυνο και κατάντια… Δεν μ’ αρέσει η κυβέρνηση της χώρας μου να αναλαμβάνει την προώθηση του ελληνικού τραγουδιού στη Eurovision. Το θεωρώ θλιβερό. Ενός τραγουδιού που ούτε ελληνικούς στίχους έχει ούτε ελληνική μουσική χροιά. Και θα σας ρωτήσω κάτι… Η αισθητική που θέλει να προβάλει η χώρα μας, ως χώρα του πολιτισμού -γιατί γι’ αυτό καυχιόμαστε ανά τους αιώνες- είναι η αισθητική της Eurovision; Αν μου απαντήσετε θετικά, να ανέβουμε όλοι μαζί σ’ ένα βουνό και να πηδήξουμε… Και για να μην κατηγορηθώ ότι έχω εμπάθεια με τον Σάκη Ρουβά… Με τον Σάκη δεν έχω τίποτα να χωρίσω. Υπηρετούμε άλλα είδη μουσικής. Ίσα ίσα που ταλαιπωρήθηκε και ψυχικά και σωματικά μ’ αυτήν την ιστορία. Εγώ θα ήθελα τον Σάκη, που είναι ταλαντούχος, να έκανε την υπέρβαση. Τον έχουν βάλει στα κουτάκια του αμερικανικού πρότζεκτ… Γιατί;».

// Είπατε κάτι για τον αγγλικό στίχο, αλλά το προσπεράσαμε…

«Κοιτάξτε, η αγγλική γλώσσα θέλει να γίνει κοινή συνείδηση. Τα ‘χε πει μια χαρά ο πρώην πλανητάρχης Κλίντον, όταν μιλούσε για παγκοσμιοποίηση. Για να ξεστομίσει τότε αυτήν τη λέξη, ήξερε και πώς θα δέσει το παιχνίδι. Εξαλείφοντας εθνικές ταυτότητες, γλώσσα, μουσική, φαγητό, άρα μνήμη, δημιουργούμε έναν κοινό πλανήτη που μιλάει αγγλικά και καταναλώνει την ίδια σαβούρα… Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει οι Έλληνες του Χατζιδάκι να χοροπηδάμε σαν πιθήκια; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε παρέα με τον Χατζιδάκι και έδινε το παράδειγμα. Για δες τους δικούς μας τώρα. Στα σκυλάδικα δεν διασκεδάζουν;».

// Γιατί οι καλλιτέχνες δεν παίρνουν θέση πολιτική στα πράγματα;

«Εγώ έχω αποφασίσει να παίρνω θέση πολιτική μέσα από τα τραγούδια μου. Με τη μορφή που έχουν τα κόμματα σήμερα δεν είναι πρόσφορο το έδαφος για να μπει ένας καλλιτέχνης στην πολιτική και να κάνει πέντε πράγματα. Θα τον φάει ο κομματικός μηχανισμός. Οι καλλιτέχνες δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί, ούτε τρελοί για εξουσία ούτε μανιακοί των ψήφων… Άρα καλύτερα να μένεις μακριά από όλα αυτά, αλλά να λες απλά τη γνώμη σου ως πολιτικό ον».

// Ευρωεκλογές σήμερα και δεν θα μπορούσα να μη σας ρωτήσω για την αποχή και τους οικολόγους… Το παιχνίδι αυτοί φαίνεται ότι το ορίζουν…

«Με την αποχή δεν είμαι σύμφωνος. Είμαι υπέρ της συμμετοχής και να δηλώσεις την αντίδρασή σου. Εγώ είμαι παιδί της Αριστεράς. Θέλω να βγει ενισχυμένη η Αριστερά και όλα τα μικρά κόμματα, παλιά και νεότερα, γιατί έτσι εδραιώνεται η Δημοκρατία. Για την Αριστερά τώρα… Στενοχωριέμαι που δεν βρήκε τη γλώσσα ή τον τρόπο τόσα χρόνια την αντίδραση του κόσμου να τη μεταφράσει… Λυπάμαι πραγματικά για αυτό. Τους οικολόγους δεν τους ξέρω, αλλά βλέπω ότι έχουν ρεύμα… Ας είμαι καλοπροαίρετος…».

// Πώς βλέπετε τους Έλληνες σήμερα;

«Λίγο ύποπτους! Με την έννοια ότι μας αρέσει η καλοπέραση, η λίγη δουλειά, το ρουσφέτι με τον πολιτικό. Για να έχει ο δικομματισμός τόσα χρόνια ριζώσει με ένα 90%, κάποιες σχέσεις εξάρτησης εξυπηρετεί… Δεν είμαστε όλοι αφελείς και στηρίζουμε το δικομματισμό. Όλα έχουν μια αναφορά. Ξεκινάνε από μια βάση. Και αυτοί που βρίζουν τους πολιτικούς γιατί δεν τιμωρούνται, στην ουσία θα ήθελαν να είχαν την τύχη τους… Έβλεπα την ιστορία με τον Άλεξ και σκέφτηκα ότι σ’ αυτήν την άμοιρη μάνα δεν της είπαν ποτέ πού είναι το παιδί της… Σκέφτομαι, σε μια Ελληνίδα μάνα δεν θα το είχαν πει; Αισθάνομαι σαν κράτος, σαν δικαιοσύνη ότι σε μια μάνα ξένη που ήρθε στη χώρα μας λειτουργήσαμε ρατσιστικά… Γιατί παραμείναμε μια ολόκληρη κοινωνία απαθής σ’ αυτήν την ιστορία; Μου φαίνεται απίστευτο που δεν ξέρουμε ως κοινωνία πού είναι το πτώμα αυτού του παιδιού… Γίναμε γαϊδούρια;».

// Οι νέοι, ως πιο ευαίσθητοι, τον Δεκέμβριο αντέδρασαν μετά τη δολοφονία ενός συνομήλικού τους… Η φωνή τους όμως ξεθύμανε…

«Τόσα χρόνια κάποιοι στήνουν αδιέξοδα στα όνειρα των νέων. Από όλη αυτήν την ιστορία όμως του Δεκεμβρίου τι μας έμεινε; Ο αποπροσανατολισμός. Οι συνεχείς εικόνες της καταστροφής από πενήντα τύπους που σπάνε. Και όχι η ειρηνική διαδήλωση των μαθητών. Σε τι ωφέλησε η βία; Σε τίποτα! Βούτυρο στο ψωμί ήταν για την κρατική βία και για την τηλεόραση. Κουκουλοφόροι να σπάνε βιτρίνες. Φοβερή τηλεθέαση. Μια κίνηση νέων καπελώθηκε από πενήντα ανεγκέφαλους… Πολύ παράξενη ιστορία…».

// Τα ΜΜΕ τι παιχνίδι παίζουν;

«Του δούναι και λαβείν. Έχουν στενή επαφή με τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, άρα και με την εξουσία. Στο τέλος γίνονται τα ίδια εξουσία».

// Το όραμά σας για τη μουσική;

«Να έχω τα αισθητήριά μου ανοιχτά και να λαμβάνω τη διάχυτη ενέργεια που υπάρχει γύρω μου. Να την αποκωδικοποιώ και να την κάνω μουσική βάζοντας μέσα και την προσωπική μου αλήθεια. Εγώ δεν ανήκω σε παρέες και δεν τις χρειάζομαι… Και αυτή την ευχέρεια μου την έδωσε ο κόσμος».

// Μοναχικός καβαλάρης λοιπόν;

«Με τέτοια αγάπη από τον κόσμο; Αν δεν αφουγκραζόμουν την αλήθεια του κόσμου θα ήμουν μοναχικός καβαλάρης στην κυριολεξία. Στο νέο μου cd με τίτλο “Οι μπαλαρίνες επιτρέπονται” θέλω να δώσω ένα μήνυμα… Στην εποχή μας, ο ρομαντισμός και το συναίσθημα απαγορεύονται… Οι μπαλαρίνες αυτά συμβολίζουν. Ότι πάει να χαθεί αλλά για την ψυχή μας είναι απαραίτητο. Χρειάζεται δύναμη για να παραμένεις ευαίσθητος…».

// Τελικά, κ. Πλιάτσικα, «Ποιος έχει λόγο στην αγάπη»;

«Αυτήν την ερώτηση την κάνω σ’ όλες τις συναυλίες μου. Απάντηση δεν έχω πάρει. Εσείς έχετε να μου πείτε τίποτα;».

// Ο έρωτας θαρρώ… Σας ευχαριστώ πολύ, κ. Πλιάτσικα.

«Μπαλαρίνα κι εσείς λοιπόν! Σας περιμένω στη συναυλία».