ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΥΘΙΞΙΑ ΚΑΙ ΧΟΝΤΡΟΠΕΤΣΟΙ

Περισσότεροι από 325 βουλευτές αποπέμπονται έμμεσα ή άμεσα από το Κοινοβούλιο λόγω του σκανδάλου των βουλευτικών εξόδων. Κανείς από τους εμπλακέντες στο σκάνδαλο δεν επιστράτευσε ψέματα ή φτηνές δικαιολογίες για να αποσείσει τις ευθύνες του, παρότι τα ποσά είναι πολύ μικρά σε σχέση με τα σκάνδαλα που ταλανίζουν τη χώρα μας χρόνια τώρα, όπου ποτέ δεν παραιτείται κανείς…

Στην Ελλάδα, μια ομάδα πολιτών που θα ζητήσει να μάθει πού πάνε τα χρήματα των φορολογουμένων δεν θα πάρει ποτέ απάντηση, γιατί απλούστατα στη Δημοκρατία μας ο πολίτης περιφρονείται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο. Μου έκανε εντύπωση μία βουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος στη Βρετανία, η Ναντίν Ντόρες, που είπε ότι «οι συνεχείς διαρροές στις εφημερίδες δημιουργούν ένα κλίμα τρόμου που μπορεί να οδηγήσει βουλευτές σε αυτοκτονία».

Είναι πράγματι τόσο χαώδης η διαφορά νοοτροπίας και έννοιας καθήκοντος μεταξύ των ελλήνων και των βρετανών βουλευτών;

Ο Ίαν ΜακΚάρντεϊ, βουλευτής των Εργατικών, ανακοίνωσε ότι δεν θα ξαναθέσει υποψηφιότητα, διότι στα βουλευτικά του έξοδα είχε εντάξει ένα σετ ποτηριών κρασιού, καρέκλες κι έναν καναπέ αξίας 1.350 λιρών. Μένει κανείς κατάπληκτος, γιατί, στην Ελλάδα, 1.350 λίρες δεν είναι ούτε χαρτζιλικάκι για έναν βουλευτή. Το πιο καταπληκτικό στην όλη υπόθεση είναι ότι 23 βουλευτές, σε μια πρωτοφανή κίνησή τους, ζήτησαν ενυπογράφως να απαγγελθεί μομφή στον πρόεδρο της Βουλής Μάικλ Μάρτιν, κατηγορώντας τον ότι προσπάθησε να συγκαλύψει το σκάνδαλο των βουλευτών. Όχι βεβαίως ότι είχε εμπλακεί ο ίδιος σε σκάνδαλο. Αν σκεφθούμε ότι ο πρόεδρος της βρετανικής Βουλής είναι το πιο σεβαστό κοινοβουλευτικό πρόσωπο, που χαίρει τέτοιας τιμής ώστε να είναι ισόβιο, μόνο τότε θα αντιληφθούμε το μέγεθος του τολμήματος των 23 βουλευτών να τον κατηγορήσουν.

Στη χώρα μας, και με τη νοοτροπία των βουλευτών μας, ένας τέτοιος πρόεδρος θα απολάμβανε πολλών επαίνων, γιατί θα έδινε λεφτά σε συναδέλφους, θα λειτουργούσε συντεχνιακά, ως φορέας δήθεν συναδελφικής αλληλεγγύης, πρωτοπόρος του πνεύματος κατανόησης των… μεγάλων εξόδων που έχει ο έλληνας βουλευτής, συγκαλύπτοντας ακόμη και ανομίες.

Το αξίωμα του ισόβιου προέδρου της βρετανικής Βουλής καθιερώθηκε το 1377. Κι όμως ο Μάρτιν παραιτήθηκε από ευθιξία, διότι δεν ήλεγξε επισταμένως τις καταστάσεις εξόδων των βουλευτών, αλλά αρκέστηκε στην προσωπική τους αξιοπιστία.

Υπήρχε περίπτωση ο πρόεδρος της ελληνικής Βουλής να παραιτηθεί για μια τέτοια αιτία; Θα μου πεις, γι’ αυτό είμαστε και η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης. Παγκοσμίως δε, μετά τη Νιγηρία. Όμως εγώ θα επιμείνω, γιατί πιστεύω ότι κι αν ακόμα τον κατηγορούσαν έλληνες βουλευτές, όχι μόνο δεν θα παραιτείτο, αλλά θα τους κατακεραύνωνε με ηθικούς κομπασμούς και ομφαλοσκοπίες περί το πρόσωπό του. Αυτάρεσκον γαρ το αυτοεπαινείν τοις Έλλησι. Στην Ελλάδα, για να προσγειωθούμε στη σκληρή πραγματικότητα, ο γνωστός τέως πρόεδρος της Βουλής που έδωσε τα περισσότερα προνόμια, και φυσικά εκτός των χρηστών ηθών της ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο δεν σκέφθηκε ποτέ ότι αυτό μπορεί να είναι λόγος παραίτησης, αλλά σεμνύνεται γι’ αυτό και επιζητεί εκάστοτε τον συναδελφικό έπαινο των βουλευτών, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους έλληνες φορολογούμενους. Τους έδωσε τη δυνατότητα να αγοράζουν πολυτελείς λιμουζίνες με λίζινγκ σε βάρος της Βουλής, δηλαδή σε βάρος του φτωχού φορολογούμενου. Η κοινωνική πρόκληση και αναλγησία σε όλο της το μεγαλείο. Έχουν φθάσει δε σε τέτοιο θράσος, που γελάνε λέγοντας περιπαιχτικά ότι αγοράζουν τα πανάκριβα Lexus, γιατί σέβονται το περιβάλλον με 450 ίππους. Ίδετε ηθική κατάντια. Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα ‘λεγε ο βρετανικός λαός αν ανακάλυπτε ότι οι βουλευτές του είχαν υπαλλήλους στα προσωπικά τους γραφεία που τους πλήρωνε το κράτος, αστυνομικούς, ενοίκια, δωρεάν τηλέφωνα σταθερά και κινητά, εισιτήρια τζάμπα, επιδότηση για Η/Υ, σουίτες σε πανάκριβα ξενοδοχεία, γυμναστήρια, ειδική αποζημίωση επιτροπών και τόσα άλλα που παραλείπω.

Το πιο σοβαρό όμως όλων είναι το Ζ΄ ψήφισμα του 1975. Μόλις πήραν την εξουσία στα χέρια, το πρώτο που σκέφτηκαν ήταν πώς θα ευλογήσουν τα γένια τους. Σκαρφίστηκαν κάτι πολύ έξυπνο που έκαναν χρόνια να το καταλάβουν οι πολίτες. Ευθυγράμμισαν τις αποδοχές βουλευτών και δικαστικών. Έτσι, χωρίς οι ίδιοι να φαίνονται σε κάθε αύξηση των δικαστικών, αυτεπάγγελτα έπαιρναν το μερτικό τους. Και ήταν πολύ γενναιόδωροι στις αυξήσεις των δικαστικών, προκαλώντας το κοινό αίσθημα. Επειδή όμως ούτε κι αυτά δεν τους έφταναν, για να κορέσουν τη χρηματική τους βουλιμία δώσανε στους δικαστικούς τη δυνατότητα προσφυγών έναντι οποιουδήποτε κλάδου εργαζομένων που κέρδιζε κάποια αύξηση. Τότε άρχισε το τσιμπούσι των λεγόμενων αναδρομικών.

Αμ’ τη φορολόγηση μόνο στο ήμισυ των βουλευτικών αποδοχών πού την πάτε; Δεν λέω τίποτε άλλο, μόνο σκεφθείτε αν αυτά μπορούσαν να συμβούν όχι στη Βρετανία αλλά σε οποιαδήποτε τριτοκοσμική χώρα. Κι όμως συμβαίνουν στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, συμβαίνουν σ’ έναν λαό που αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται πανέξυπνος, συμβαίνουν κατ’ εξακολούθηση, χωρίς ντροπή, αλλά με μπόλικη χοντροπετσιά. Τώρα αν σ’ αυτά προσθέσετε τα χιλιάδες ρουσφέτια, τις αποθήκες πλούτου και τις τοποθετήσεις ημετέρων σε θέσεις τεμπελιάς με χοντρό μισθό, τότε θα εξηγήσετε γιατί η χώρα είναι καταχρεωμένη. Δανειζόμαστε για να μπουκώνουμε αυτούς που υποτίθεται ότι θα μας εξασφάλιζαν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής. Τι κρίμα! Πάρτε παράδειγμα το νέο φιντάνι που είναι επικεφαλής ευρωψηφοδελτίου και εκπρόσωπος Τύπου. Ρωτήστε τον ευθέως: Ποιος σε διόρισε στον ΟΤΕ; Γιατί και τι υπηρεσίες προσέφερες; Γιατί υπέγραψες τη σύμβαση; Πόσο μισθό και μπόνους έπαιρνες; Από κάτι τέτοιους μπήκε η χώρα μέσα.

Πιστεύετε τώρα εσείς ότι αυτός είναι εγγύηση καθαρότητος; Ότι αυτή είναι η νέα φουρνιά πολιτικών και σ’ αυτούς πρέπει να βασιστούμε;

Ξαναγυρίζουμε όμως στη Βρετανία, όπου άρχισε καταιγισμός παραιτήσεων υπουργών της κυβέρνησης Μπράουν. Βουλευτές του Εργατικού Κόμματος, που βρίσκεται στην εξουσία, μαζεύουν υπογραφές για να καθαιρέσουν τον πρωθυπουργό και αρχηγό του κόμματός τους. Το πιο σημαντικό όμως στην όλη ιστορία είναι ότι, στις δημοσκοπήσεις, ο βρετανικός λαός έριξε το κυβερνών κόμμα στο 16%. Αυτό πραγματικά είναι δείγμα ωριμότητος.

Σκεφθείτε τι θα γινότανε στην Ελλάδα αν ο ελληνικός λαός έδινε από 16% σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Όμως στην Ελλάδα τέτοια πράγματα δεν γίνονται. Φωνάζουμε και βρίζουμε και μετά τους ίδιους ψηφίζουμε. Σκεφθείτε ότι στον τόπο μας βλέπουμε συνεχώς τις ίδιες φάτσες που έχουν πρωταγωνιστήσει στα πιο βαριά σκάνδαλα. Κι όμως, μ’ έναν απλό νόμο «περί ευθύνης υπουργών» αυτοί καθαρίζουν, ξαναβγαίνουν λάδι και ξαναψηφίζονται.

Και μια και ο λόγος περί πολιτικής ευθιξίας, ο πρόεδρος της Νότιας Κορέας Ρο Μου-Χιουν αυτοκτόνησε πηδώντας σε χαράδρα, λόγω της εισαγγελικής έρευνας που διατάχθηκε για ατασθαλίες. Στην Ιαπωνία ο αναπληρωτής υπουργός Προεδρίας παραιτήθηκε επειδή χρησιμοποίησε την ατέλειά του στο εισιτήριο που έβγαλε, για να πάει στο ραντεβού που είχε με τη φιλενάδα του. Άλλοι λαοί, άλλα ήθη.

Εσείς σήμερα ξαναψηφίστε τους για ένα χειρότερο αύριο.