Παρωχημένα «κλισέ» της εξωτερικής πολιτικής
Πρώτον, το θέσφατο «ανήκομεν εις την Δύσιν» πρέπει να τελευτήσει τον βίον του, διότι εγκλωβίζει τους χαράκτες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε μια μονοδιάστατη αντίληψη της πολύπλοκης διεθνούς πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να χάνουμε διεθνή ερείσματα που σε διαφορετική περίπτωση, εάν δηλαδή δεν θεωρούμασταν δεδομένοι, θα λειτουργούσαν υπέρ ημών.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν πρέπει να ανήκει πουθενά, παρά μονάχα στους Έλληνες. Σε έναν πολυκεντρικό κόσμο καλό είναι να θεωρούμαστε ευέλικτοι και όχι δεδομένοι.
Δεύτερον, το δόγμα «η Κύπρος κείται μακράν» επίσης είναι παράλογο και προκαλεί ανήκεστο βλάβη στην προώθηση των εθνικών συμφερόντων.
Τη στιγμή που ο αθηναίος στρατηγός Κίμων, πριν από 2.500 χρόνια, προσπαθούσε με τριήρεις να απελευθερώσει την Κύπρο από τον περσικό ζυγό, δεν είναι παραλογισμός να διατυπώνεται σήμερα, την εποχή δηλαδή των τρομακτικών αεροπορικών επιδόσεων, το επιχείρημα της γεωγραφικής απομόνωσης της Κύπρου από τον ελλαδικό εθνικό κορμό;
Επιπροσθέτως, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η απομάκρυνση της Ελλάδας από την ευαίσθητη περιοχή της Αν. Μεσογείου υποβαθμίζει τη γεωπολιτική βαρύτητα της χώρας και εξασθενεί την πολιτική βούληση υπεράσπισης του Κυπριακού Ελληνισμού.
Στα πλαίσια αυτά, το προαναφερθέν δόγμα πρέπει να ατονήσει και, αντιθέτως, να ενισχυθεί η επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας και Κύπρου.
Τρίτον, η αντίληψη που πρεσβεύει ότι «η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα», επίσης, πρέπει να απομακρυνθεί από το μυαλό των σχεδιαστών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Η αντίληψη αυτή, κατά κυριολεξία, ακυρώνει κάθε δυναμισμό στην προώθηση των εθνικών ζητημάτων και μας φέρνει συνεχώς σε θέση αμυνομένου, εφόσον όλοι οι άλλοι γείτονές μας κάτι θέλουν να διεκδικήσουν από εμάς.
Έτσι, η Ελλάδα πρέπει να θέσει σε όλα τα διεθνή φόρουμ, αλλά και σε κάθε τράπεζα διπλωματικών διαπραγματεύσεων, τις δικές της διεκδικήσεις έναντι των άλλων, τουλάχιστον για να αρχίσουν να την υπολογίζουν σοβαρά και για να εξισορροπήσει τις πιέσεις που όμορα κράτη επιμένουν να εξασκούν εις βάρος της.
Με λίγα λόγια, είτε η εξωτερική μας πολιτική θα απαλλαγεί από τα βασικά φοβικά σύνδρομα και δόγματα του παρελθόντος είτε θα καταντήσουμε γραφικοί βαλκάνιοι καρπαζοεισπράκτορες χωρίς κανένα απολύτως κύρος στη διεθνή σκηνή. Είτε θα σοβαρευτούμε είτε θα εξευτελιστούμε.